Chciałbym wyrosnąć z poezji
Jak wyrasta się z głupiego śmiechu
Chciałbym nie mieć trzydziestu lat
Lepiej jest mieć pięć lub osiemdziesiąt pięć
Ktoś puka do mej głowy
Przez ścianę
Przez mgłę
Hałasem burzy jaźń
Pnę się ku dnu
Ujadam w obłokach
Gdybym tylko zmienić mógł
W jakim świecie żyję
I czas
A najlepiej wszystko, oprócz Ciebie
Robiłem to nie raz

Chciałbym wyrosnąć z poezji
Lecz ona wyrasta ze mnie

Otwieram oczy świat za oknem płacze
Myślę sobie słońce kiedy cię zobaczę
Cholerna robota skłania mnie do wstania
Zero motywacji dzisiaj do działania
Pochmurno na dworze i tak samo w głowie
Kiedy się to zmieni czy ktoś mi odpowie
Nie jestem jedyny z takim nastawieniem
Na obecną chwilę to jedyne pocieszenie
Dużo melancholi w powietrzu czuć jesień
Nawet nie chcę wiedzieć co ze sobą niesie
Zimno deszcz i smutek obciąża sumienie
Złota polska jesień ale pierdolenie

Ekonomiści, co na kryzys
recepty coraz lepsze macie,
ze swych ekonomicznych wyżyn
coraz nas bardziej zadłużacie.
Opiniotwórczy dziennikarze
wiedzący jaką zagrać nutę.
Za obiektywne komentarze
całujcie mnie wszyscy w dupę.

Piłkarze, co prezentujecie
najwyżej futbol dla ubogich,
znów trawę gryźć obiecujecie,
a potem plączą wam się nogi.
Studenci świeżo upieczeni,
znający już mądrości kupę
i wy, wysoko urodzeni,
całujcie mnie wszyscy w dupę.

Malarze tak awangardowi,
że wyprzedzacie swą epokę,
wybaczcie uśmiech [...]

Bawimy się w doktora.
Czy Panią gdzieś coś boli?
Czy Pani nie jest chora?
I gdzie się Pani goli?

Czy gardło jest czerwone?
Otwiera Pani usta.
Zaglądam tam na moment
i w głowie mi rozpusta.

Rozpina Pani bluzkę.
Bielizna gdzieś przeziera.
Dyskretnie wzrokiem muskam
i aż mi dech zapiera.

Stetoskop drży mi w dłoni.
Swym chłodem Cię przenika.
Gorące moje skronie
wypala żądza dzika.

Twe serce równo bije.
Me, myli sejsmografy
i chyba się zabiję,
bo nie wiem - jak tam trafić.

pomogę Tobie
Po­mogę tobie
trzy­mając za dłoń
wska­zując drogę
by dać od­po­wiedż sobie.
Po­mogę tobie
tej mil­czącej
w swym zagubieniu
mi­mo wo­li krzyczącej.
Po­mogę tobie
wy­pełnić ponownie [...]

Twoje słowa koją
ale to przez ich brak
doznaję tych wszystkich ran

Twoja uwaga
- rozkosz dla duszy
myślałem, że można bez tego żyć

Gdybym mógł poczuć
Twój zapach i myśli
byłbym w raju [...]

Na którym końcu świata mam cię szukać
Czy dziś, czy jutro
A może wczoraj
Za rok, za tysiąc lat
Może już dawno cię znalazłem
I byliśmy szczęśliwymi dzikusami

Chciałbym teraz, już, zaraz
Ale możesz przyjść nad ranem
Przeczekam tę wieczność
Jakoś

Nie wiem jak z tobą
Ale bez ciebie nie potrafię
Więc wysysam cię z palca
I prawie jest przepięknie

Żebym chociaż lubił zwiedzać
Wolę nocą się błąkać
Pisać wiersze

I czekać.

Jak dojrzała róża
objawiasz się
i nieliczni potrafią cię dotknąć
tak aby się nie ukłuć
reszta tylko płacze z żalu
nie rozumie

Dla wielu
tak szybko wyrastasz
usychasz w mgnieniu oka
nie zdążą nawet ujrzeć [...]

Dzięki
za dostawę smutku
i tych innych śmiesznych rzeczy
za patrzenie w ścianę
bujanie- w czarnych obłokach

- one wybuchają grzmotem
zaraz deszczem
i cholera wie czym jeszcze

Ale to jest śmieszne...

Stąd zawsze się wyjeżdża
zawsze się powraca
ktoś tu czeka
zawsze i zawsze
ktoś wyprasza

To tu, gdzie ta pustka
ongiś wrzało życie
ktoś tu leży
zawsze i zawsze
po zmroku i o świcie

Dziś to też tu
choć już w innym miejscu
ktoś tu kocha
zawsze i zawsze
żyć się chce tu w szczęściu

Byłem
jestem
nie będzie mnie
przepadnę
jak wrzask w mglistym lesie przepadam
powoli- z wolna
jakbym chciał i nie chciał
jakbym umierać chciał
w tym krzyku nieskończoności

Umieram w człowieku
człowiekiem jestem
nie krzykiem
choć krzyk jak człowiek

Pisane na kolanie...