kto wie jak puste jest niebo
i jak cichy jest dom

gdy rozłąk nie może powstrzymać
ludzka słabnąca dłoń

wspominając dawną wiosnę
przy francuskiej muzyce

wyschną łzy

bo nie ma gwiazd jaśniejszych
niż ta światłość

która płoszy sny

i w czyjeś smutne oczy wrasta

słońcem za dnia
nocą księżycem

coraz mniej pamiętam
lecz nadal czuję

że niegdyś słońca zachody
nie były tak smutne

jak dziś

gdy chłód serce mi studzi
nadzieją daremną

bo filar ludzkich pleców
skrzydeł nie dźwignie

i nie podeprą ich kolumny ramion

tylko cień
z ziemi nie podniesiony w niebo

zrośnięty jest ze mną

Tyle w tym pokoju pustki bolącej, co cięży -
Ile martwoty i niepokoju po kątach zamieszkało.
Coś wewnątrz, coś poza skórą gnębi i mitręży
Jak piecze ta koszula skóry, to przeklęte ciało!

Gdyby się mogło to, co by się chciało -
Bez krzywdy dla ludzi iść po szczęście swoje,
Rozewrzeć życia zaklęte podwoje…
Lecz czegoś we mnie i poza mną za mało….za mało!

Zrzucić z siebie ten płaszcz od natury -
Wejść w swoją naturę, własną, nie naddaną!
Odrzucić rysy nie mojej postury…
Tak wiele mi trzeba, a jednak tak mało.

Świat nową twarzą przywitać, nowymi dłońmi badać,
Patrzeć oczyma, których nikt nie weźmie za przeklęte…
To winno być, a jednak niepojęte,
Bym sobą mógł - tak jak pragnę - władać!

oczy przetarłam
dotarła
słońcem powitała

przymknęłam ponownie
spod rzęs wejrzenie

zieleni
kwitnie przyroda

ponad ziemię unoszą
barwne kwiaty wiosny

ożyje
pnączem aksamitnych róż
tęczy kolorami będzie mienić

zimo ułóż już do snu
w swoim czasie wróć

Krystyna A.Sz. 21.03.2017r.
*

Ciążysz jak kamień zawieszony na poręczy mostu
nie chcesz spaść, ni popękać
aż bolą szwy z zabliźnionych ran
i nie chce usiąść żaden ptak
na drzewie przed twoim domem

przyjdź do mnie

przynieś mi na skrzydłach
swoje imię
skrawek nieba
i chmury kłębiaste

przynieś mi w dłoniach
swoją błękitną duszę
i szkarłatne serce

przynieś mi kwiaty
o płatkach niebiesko-fioletowych
które zwiędną gdy odejdziesz

i tak jak obiecałeś
bądź przy mnie
i mocno trzymaj w dłoni
moje chore na ciebie serce

dedykowane

gdy zechcesz sierpniowych gwiazd zapytać
czy z nieba widać świt

nim go ziemskie słońce zapali

przez chwilę stań w oknie
pomyśl:

gdzieś tam
są na oścież otwarte domy

i rosa
złotem promieni tkana

a święci noszą światło nad głowami

czekają
lecz obyś późno się zjawił