Zeszyt Jak kartka z zeszytu., Northstarr

...żeby kogoś zrozumieć, należy go poznać.
Żeby kogoś poznać, należy poświęcić mu czas.
Żeby poświęcić mu czas, potrzeba chęci
Potrzeba chęci, żeby kogoś zrozumieć...

Gdyby ludzie byli idealni, nie byłoby miłości - nikt nie potrzebowałby uzupełnienia samego siebie w innej osobie.

Jesteś młodsza, to fakt. Ale mimo różnicy wieku czuję do ciebie sympatię, lub przyjaźń, sam nie wiem, co to za uczucie. To jest mój problem nie mam pewności, co czuję.

- A gdybyśmy tak poszli gdzieś?
- Wiesz... Jakoś nie mam ochoty. - Ciaśniej owinęła się kocem.
- Musisz w końcu wyjść z domu. Wiesz o tym dobrze. - Ona tylko skinęła głową. - Daj mi szansę, będziemy się dobrze bawić. Tak jak za dawnych czasów.
- Ale gdzie pójdziemy? - Szepnęła cicho.
- Hym... A gdzie byś chciała?
- Najchętniej zostałabym w domu. - Odwróciła się do niego plecami.
- Nie możesz wiecznie siedzieć w domu! Młoda, proszę Cię.
- Ja na prawdę nie mam ochoty. - Łzy zaczęły spływać po jej twarzy.
- Ubieraj się, ja czekam przed pokojem. - Skinęła tylko głową, wytarła twarz i po 10 minutach była już gotowa. Wyszli na miasto, chodzili po parku, rozmawiali jak za dawnych czasów. Kilka razy pojawiły się łzy, ale On zawsze był w pobliżu. On jej najlepszy przyjaciel.
Odprowadził ją pod same drzwi domu.
- Dziękuję Ci - pierwszy raz uśmiech zagościł na jej twarzy.
- Nie masz za co dziękować Młoda. - Uśmiechnął się i odszedł z rękoma w kieszeni.
- Ależ mam... Pierwszy raz od wielu tygodni moje serce jakby mniej cierpiało. - Powiedziała szeptem do siebie i weszła do ciemnego pokoju, by znowu oddać się wspomnieniom.

Przez pół nocy leżałam na łóżku, a mój pokój zapełniał się pogiętymi kartkami papieru.
Na początku nie mogłam opanować płaczu i każda kartka po dwóch zdaniach robiła się mokra. Gdy już nie miałam sił na ronienie łez, nie potrafiłam dobrać odpowiednich słów.
Słów, które by wyraziły jak cierpię, co czuję. Słów, które podziękują mu za te wszystkie piękne chwile, które spędziliśmy razem. Słów, które przeproszą go za to, że tak go zraniłam....
Słów serca.

Pamiętasz? prosiłam byś nie kłamał, bo boję się upadku z wysokości szczęścia.
A ty, skrupulatnie wznosiłeś mnie coraz wyżej, by powiedzieć- że nigdy od niej nie odejdziesz.
I spadłam, połamałam wszystkie kości, rozdrapałam stare blizny, tworząc nowe, serce w rozsypce, raczej nie do poskładania, a dusza... dusza taka pusta odkąd pozbawiłeś mnie złudzeń.