Zeszyt JA I PRZYJACIELA, drzazga666

Będzie lepiej. Zawsze jest lepiej. Trzeba tylko poczekać. I wierzyć, że będzie lepiej.
Jeśli kochasz, to daj odejść. Ciesz się jego szczęściem. Pozwól mu na to. Co z tego, że kosztem twojego szczęścia? Być może jest jeszcze nadzieja…
Słyszałam wiele pustych słów. Wylałam tyle łez. Nie rozumiem samej siebie. Może ma rację? Może to moja wina?
-Nie był ciebie wart – pociesza mnie. Zaczęłam płakać. Ale co z tego? To przecież moja przyjaciółka. Wie, co przechodzę. – Nie zadręczaj się tak – dodaje. – Masz dużo przed sobą. Już niedługo znajdziesz tego, który będzie tym jedynym.
Ona chyba nie wie, co mówi?!
On jest jedyny w swoim rodzaju. Charyzmatyczny. Elektryzujący. Cudowny. Szczery. Był takim romantykiem. Nie ma drugiego takiego. Żaden [...]

Nagle tak cicho zrobiło się w moim świecie bez Ciebie.

Smutek.
Cisza.
Deszcz.
I czas.

Tak ciężko oddychać bez Ciebie.

***
Wieczór.
Kolejny samotny, smutny wieczór.
Wiatr puka w szybę okna.
Wirują we mnie niespokojne skrawki wspomnień.
Wciąż tak żywych. Mimo, że ich daty są już martwe.
Jesienne wieczory, wśród kropel deszczu, opadających na głowy kolorowych liści, muskania policzków przez ciepłe podmuchy wiatru.
Splecione w jedność nasze palce.
Dwa odrębne światy sklejone w jeden wspólny. Nasz.
Przyjemna miękkość warg, łączących się w czułości pocałunku.
Szeptane ukradkiem wyznania, wciąż pełne jeszcze niepokoju i lęku.
Dwa spojrzenia zatopione w sobie do dna.
Wieczór.
Kolejny samotny, smutny wieczór.
Zimna kołdra
i pusty sen.

Gdziekolwiek teraz jesteś, i cokolwiek robisz, kocham Cię. Całą sobą. Przypomnij sobie o tym. Nie zapominaj.

Potrzebowała być czyjąś. Być cząstką czyjejś podświadomości. Czuć się lepiej. Potrzebowała, aby ktoś w końcu się nią po prostu zaopiekował, kogoś kto nauczy ją znów kochać.

Oskarż mnie o miłość. O to, że mnie zauroczyłeś i odszedłeś. O to, że byłeś i Cię nie ma. Że mówię o Tobie w czasie przeszłym. O Twoją miłość do niej. O serce, które otworzyłam przed Tobą. O to, że Cię widzę i mijam ze smutkiem. O to, że Cię nienawidzę i przeklinam. O to, że ją nienawidzę i że jej zazdroszczę. Bo tęsknię za tym, co ona ma na co dzień. O to, że wygrała. O to, że przegrałam. O to, że muszę zapomnieć to, o czym Ty przypominasz jej każdego dnia.

Nie istniejesz, przestałeś istnieć z chwilą, kiedy zobaczyłam jak na nią patrzysz, to była najbardziej smutna chwila w moim życiu. Teraz puszczam Cię wolno, w końcu jesteś wolnym człowiekiem, a ja chcę pozwolić Ci odejść. Chcę pozwolić Ci odejść, żebym sama mogła zapomnieć, najwyższa pora uwolnić się od tego uczucia bezwładu i bezsilności.

Nie ma Cię, tak naprawdę nigdy Cię dla Mnie nie było....ale wiesz co, jakoś mi Ciebie nie brakuje.

Serce krzyczy ,, Powiedz mu `Kocham Cię` ", ale rozum jeszcze głośniej radzi ,, Nie! Wyznając to zniszczysz to wszystko, co Was teraz łączy". Od Ciebie zależy którego posłuchasz; czy zaryzykujesz; czy poczekasz na rozwój wydarzeń.

Nagle zdajesz sobie sprawę, że trzeba ruszyć naprzód. Niby nic przed sobą nie widzisz, nie znasz kierunku, ani celu drogi, jednak wiesz już, że lepszy krok ku nieznanemu niż ciągłe patrzenie za siebie.