Zeszyt ,,Istniejemy. Ale nie jesteśmy w stanie żyć.", Szukającsiebie

A teraz wyobraź sobie, że jesteś na plaży. Otula Cię ciepła, lipcowa noc. Obok przyjaciele. Słyszysz jak morskie fale rozbijają się o piasek. Ktoś gra na gitarze piosenkę, która jest bliska Twojemu sercu. Na niebie księżyc rozświetlający mrok. Takie chwile nie muszą być tylko marzeniem.

– JAK SIĘ NAZYWA TO UCZUCIE W GŁOWIE, UCZUCIE TĘSKNEGO ŻALU, ŻE RZECZY SĄ TAKIE, JAKIE NAJWYRAŹNIEJ SĄ?
– Chyba smutek, panie. A teraz...
– JESTEM ZASMUTKOWANY.

Ludzie, którzy nie potrzebują innych ludzi, potrzebują innych ludzi, by im okazywać, że są ludźmi, którzy nie potrzebują innych ludzi.

Najpiękniejszą rzeczą, jakiej możemy doświadczyć jest oczarowanie tajemnicą. Jest to uczucie, które stoi u kolebki prawdziwej sztuki i prawdziwej nauki. Ten, kto go nie zna i nie potrafi się dziwić, nie potrafi doznawać zachwytu, jest martwy, niczym zdmuchnięta świeczka.

Chyba właśnie po tym można poznać ludzi naprawdę samotnych. Zawsze wiedzą, co robić w deszczowe dni. Zawsze można do nich zadzwonić. Zawsze są w domu. Pieprzone zawsze.

Coraz więcej ludzi potrafi pisać patrząc w szklany ekran. Ale coraz mniej ludzi potrafi mówić patrząc prosto w oczy.

Wiesz co jest największą tragedią tego świata? Ludzie, którzy nigdy nie odkryli, co naprawdę chcą robić i do czego mają zdolności. Synowie, którzy zostają kowalami, bo ich ojcowie byli kowalami. Ludzie, którzy mogliby fantastycznie grać na flecie, ale starzeją się i umierają, nie widząc żadnego instrumentu muzycznego, więc zostają oraczami. Ludzie obdarzeni talentem, którego nigdy nie poznają. A może nawet nie rodzą się w czasie, w którym mogliby go odkryć.

Każda osoba jest niczym książka. Codziennie przebywając z nią czytamy kolejną kartkę, kolejny rozdział jej życia. A na koniec przy jej śmierci widzimy spis treści.