Zeszyt Inspiracje, Marusza

Byłoby dla mnie lepiej żyć w towarzystwie zwierząt i ludzi prostych, jakimi są właśnie pasterze.

Kiedy tkwisz tak otępiały wskutek własnej katastrofy, niezdolny do działania i myślenia, ogarnięty zimnym, gniotącym mrokiem, oddzielony od świata jak w nocnych halucynacjach lub osamotniony jak w chwilach żalu - znaczy to, że dotarłeś do negatywnego krańca życia, tam, gdzie panuje temperatura absolutna, gdzie ścina się w lód ostatnia życia iluzja.

Nadal oddycham i jem, ale utraciłem wszystko, co dodałem do funkcji biologicznych. Taki stan to tylko przybliżona śmierć.

Muszę zmajstrować sobie uśmiech, uzbroić się weń, schronić się pod jego opieką, mieć czym odgrodzić się od świata, zamaskować swe rany, wreszcie wyćwiczyć się w noszeniu maski.

Sobota 8;00
Camile obudziła się przy dźwiękach pogodnej melodii, którą kiedyś uwielbiała, ale teraz kojarzyła się jej wyłącznie z gwałtownym przebudzeniem. Wiedziała, że powinna wstać. Wiedziała również, że tego nie zrobi. Zamiast tego wtuliła się głębiej w ciepło miękkiego łóżka i zacisnęła powieki…
Budzik zadzwonił zaledwie trzy minuty później wyrywając ją z kolejnego słodkiego snu. Camile niechętnie przeciągnęła się i spojrzała w nowe lustro wiszące naprzeciwko łóżka. Jej zazwyczaj starannie ułożone kasztanowe loki teraz przypominały stóg siana. Dopiero wtedy zauważyła, że po wczorajszej ciężkiej pracy nie zmyła makijażu. Jeszcze nie do końca przebudzona udała się do łazienki, aby doprowadzić się do porządku. Całkiem otrzeźwił ją dopiero chłodny prysznic, po którym owinęła się starannie w puchowy, biały ręcznik i wróciła do [...]

Kolebka wspaniałych wspomnień.
Kołysze się smagana wiatrem życia.

Credo życiowe, to ziemski banał,
który dostrzegany staje się radością
w tym, co już mamy...