Zeszyt Uparta chmura nademną, motylek96

Tak bardzo gardzisz starością
nie otworzysz przed nią drzwi
gdy idzie z zakupów torbami

nie przykryjesz gdy śpi
z marznącymi skulonymi stopami

obojętność lub wrogość
z wielką chęcią pokażesz
dzisiaj trend jest na młodość
co tu robi ten starzec?

Tak bardzo gardzisz starością
która mieszka za drzwiami
może nawet gdzieś obok
gdzie samotność ją rani

i codziennie w pościeli
zmarszczki oczu przymyka
marzy o kilku słowach z kimś
gdy mrok ją przenika

włosy spiąć chce nad ranem
to za trudne ból nudzi
i ta bezradność stale
myślisz po co się trudzić?

kogo jeszcze obchodzi
moje tu bytowanie
przecież młodość na fali
nie wieczne narzekanie

więc potulnie skroń kładziesz
do przyjaznej poduszki
łzy wnikają w posłanie
smutek gorycz zaduszki

może przyjdziesz na chwilę
moje dziecko kochane
może wpadniesz by podać
szklankę wody przed spaniem?

jeśli spotkamy się za granicą
patrz mi w oczy po imieniu
wywołam kolory ostatnich życzeń
na pożegnanie
wysyłaliśmy się do piekła

jeśli na łamach wspomnień
dotkniemy się opuszkami do sucha
przypomnę ci mój język
przy rozstaniu
gryźliśmy się słowo po słowie

jeśli skruszymy się przed bramą
zostaw stare cienie bez światła
wydobędę nas spod kreski
jednocześnie
wstrząśniemy sobą z pamięci

Trzy wrzeciona
w różowym suknie
kręcą się na niebie

Szczerbate dziąsła ziemi
drapią pazurami świt
lampa na skraju ściany
razi jednym ślepiem
jak Cyklop olbrzymi
przysłania brzask

Kurze łapki drzew
jak w garmażeryjnym sklepie
leżą na białej ladzie języka
ktoś je dokładnie naniósł na płótno
marzenia rozczochrał

Sylwetki ludzkie
zlane z przedmieściem
człowiek jest punktem
w narkozie dali
jesteśmy tu czy to jedynie miraż
rzeczywistości mętnej
fatalnej

Jego grzechy czarne wypadną z szafy
I jej suknia biała wyszywana zdradą

- skazani na dożywocie

zagryzą się kiedyś
jak wygłodniałe hieny
o strzęp miłości

i pomrą róże na straganach
litość zmruży oczy

i tamte skrzypce
nie zaproszą już
do tanga

Gdy się do kogoś mocno zbliżamy, niektóre rany się otwierają. Pytanie tylko, czy dzięki temu związkowi zagoją się i zabliźnią, czy będą się otwierać coraz bardziej, boleć i stanowić ognisko zakażenia.

ze słyszenia

nie powinniśmy przeglądać się
w oczach smutnych ( ponurych )
by nie pociągnęły nas w dół

- dziękuję

pochłonął mnie zachwyt
gdy w każdy liść
wiatrem uderzany
niby
najdoskonalszy fortepian
a na każdym z nich
nutka inna
była rozpisana
inny
wydawał dźwięk

zjesienniałem
gdy wietrzne nut
pożółkły karteczki
liczne nawet

wyśmiewany przez drzewa
gdy je tytułowałem
i podnosząc liście
mówiłem
że coś im wypadło
spacerowałem przez parki

wyśmiewał mnie świat
z arogancją
nierocznego nawet listka
przecinającego drogę
ważnym kapeluszom
i płaszczom

i tak oto
zjesienniał świat
i choć
wkrótce zwiośniał
we mnie
nie myślał się odjesienniać