naleśnik, ot co to, ni fraszka, igraszka,
lecz bywa to dla mnie gorzka porażka
z tej mąki poezji na pewno nie będzie,
być może proziaki wyszły by prędzej
wylej to ciasto, podszepnął mi ktoś,
czuję, że żółcią przesiąkam na wskroś
choć rwie się, przywiera, ja nie ustaję,
mozolnie tworzę zlepki nieśmiałe
niech poparzone palce, ochłoną trochę,
jeszcze z was zrobię krokiety złote

Pewien wolontariusz z Frankfurtu nad rzeką Men
Zaczął kolejny dobrego żniwa dzień
Zbiera miłości co porzucone
Brakiem rozkoszy umęczone
Dziś świeżej wdowie nie pozwoli zapisać się w tren

Kierowca autobusów z Katowic Ligoty
Hurtem rozdziewiczał licealne cnoty
Czynił to tak bardzo niebanalnie
Najpierw serca kradł analnie
Śpiewajmy chwała człowiekowi uczciwej roboty

W owym czasie w Łodygowicach Górnych
Mieszkało sześciu mężów wszech jurnych
Cała żeńskość musiała się troić
Żeby ich zaspokoić
Czasem myślały [...]

wzbra­niam się przed tobą
a ty powoli
ale nachalnie
mnie roz­bierasz
czując dreszcze
przy­tom­ność pra­wie tracę
mi­mo że się opieram
chwi­lami sa­ma fa­tałaszki zrzucam
nie zaw­ra­caj mi w głowie
bo nie jes­teś miłym gościem
idź so­bie "tam gdzie piep­rz rośnie"

grypo!

* dedykowane portalowym chorowitkom, których rozłożyła ;)))

mówią

też tak mówię
i dalej nic
bo wszystko jakby na przekór
chowa się w szufladę

sięga dna
istnieje
oddycha kurzem
[...]

Wstajesz rano, boli głowa
Świat wiruje, wokół kreci
Nie wypowiesz tego w słowach
Mimo bardzo szczerych chęci

Tupot kota da sie słyszeć
I zegarka stukot wielki
Tu zaczynasz ciężko dyszeć
Szukasz wody, choć kropelki

Cały dzionek jest męczący
Ciepło , zimno, pot i złość
Drżące ręce i głos drżący
Ale dziś dostaniesz w kość

Wczoraj fajnie było milo
Zawirował wczoraj świat
To co pięknym wtedy było
Dzisiaj jest męczące tak

Janusz Dziewanowski

kiedyś cisza niespodziewanie
myśli rozwiane pozbiera
i wspomnienia posępne
ze strzępów wyobraźnią pozszywa

słowa zasłoną w samotności
w zadumie czekające
czas o mnie
w szufladzie zamkniesz

tylko powiedz kiedy
grafitową sukienkę włożę
gdy odważysz się pochować mnie
w niepamięć

noc zaczerniała milczeniem
i ciszą w powietrzu
do ucha pobrzękiwała

słowo kłamstwo przygryzło
kącikiem ust
popłynął czerwony atrament

posłuchaj!
prawda za oknem woła
dlaczego tak cicho?
nie, to tylko z myśli kapie deszcz

Słodyczy moja...

Upojenie...
Wchłaniać i spijać chcę
Każda kroplę Ciebie...

Czuć jak wypełnia Cię
Namiętność pożądania
Rozrywa Twą męskość...

Powalaj moją głębię... [...]

Murem swe serce ogradzała
Gdy miała już dość, robotników wzywała
By w serca murze otwór zrobili
Słońce docierało, chętni wtem spieszyli.

Pierwszy ochotnik przez dziurę przechodzi
Lecz w ręku ma miecz, jego uśmiech zwodzi
Już przy wejściu rani co po drodze stoi
Dziewczyna się zwija, wszystko ją boli.

Wniosek słuszny z historii wysnuła -
Boi się miłości więc na co jej dziura.

Jak mało która na mężczyznach się znała
Każdego facet wzrokiem badała
Przyszło jej mierzyć się co wieczora
Z wieloma panami, całe ich grona

W barach bywała jak często się dało
I nic wielkiego by się nie stało
Gdyby nie fakt, że pani rzeczona
To młoda matka i przykładna żona

Nuty tak pięknie pachniały Jego słowami
I dotyk tak mile przemawiał do mych uszu
Słońce smakowało ulubionymi lodami
A wiatr dodawał miłości animuszu

Lecz to było w maju dzisiaj mamy luty
Dziś trawy już nie ma i wiatr jest złowrogi
Bez słońca i lodów śmiech stał się ponury
Może to czas już poszukać swej drogi?

Wszystko się zmienia świat pędzi do przodu
Kolejny rok... a ja przy maju wciąż będąc myślami
Chcę go zatrzymać lecz brak mi powodu
Choć nuty tak pięknie pachniały słowami