W tunelu pojawiło się światło
Nadzieja to-
czy sen piękny?

Z początku bałem się parowozu
Choć pod nogami nie czułem szyn
Później myślałem, że to robaczek świętojański
Za którym wciąż gonię
Okazało się, że to nic
Biegnę za bladym płomykiem
Samolubną fatamorganą
Biegnę i nie zbliżam się celu

Powiedz
Przechodniu, co w ciemność zawracasz
Ile tam zła? Powiedz, a ile dobra?
Czy tam dalej tunel w sklepieniu mniej zgniata
A iskra to już płonąca pochodnia?

Powiedz
Przechodniu, co w ciemność powracasz
Skąd [...]

Stąd zawsze się wyjeżdża
zawsze się powraca
ktoś tu czeka
zawsze i zawsze
ktoś wyprasza

To tu, gdzie ta pustka
ongiś wrzało życie
ktoś tu leży
zawsze i zawsze
po zmroku i o świcie

Dziś to też tu
choć już w innym miejscu
ktoś tu kocha
zawsze i zawsze
żyć się chce tu w szczęściu

Nakreślę dłońmi kontury
nim w mym świecie zanikniesz
talia, biodra i piersi
twarz, co gwałci postury

Ty za to pewnie zaprzeczysz
jak ja, gdy chwalisz me zguby
jednak gdy mówię co czuję
najbardziej się na to cieszysz

Jak nakreślić uczucia
spojrzenie lub pismo wystarczy?
zanim całkiem mi znikniesz
daj choć część ich do snucia

Umrę pewnie samotny
lecz obraz Ciebie w mej głowie
jedynie tyle mi trzeba
by nie być jak umrzyk pierwotny

wołanie które w sercu się zrywa
nie jedno ma imię

lecz milczenia kaganiec
poszarpał mi skrzydła

i ludzkim spojrzeniem
kamienowany

już nie wzlecę

więc tej ciszy
szeptem budzić nie trzeba

bo żadnym głosem
i żadnym słowem

nie da się gwiazd
oderwać od nieba

Skąd biorą się dni pełne ciszy?
Gdy jedynym słowem
jest myśl związana
- z Tobą.

Szepcząc - łkam.

Pamiętam każdą z pełni,
dni oblepione piórami
- zbudowałeś skrzydła
ucząc mnie gwiazd.

Pozwoliłeś latać
czterem łapom, roześmianym ślepiom,
za dużym futerku i za miękkim opuszku - serca.
Nauczyłeś
szarego wilka przypowieści.

Ścieżka oblepiona jest decyzją
- Nie zawracaj.

Głucho siedzi rozum, gdy go trzeba
lecz niegłusi my, krytyką
ile kar ma spaść nam z nieba
aby wzgardzić pyszną pychą

Ileż lat to, dumni tacy
ten i ten, i ten paluchem
żeśmy tak ich wytykali
puści w pustce pustym duchem

Zważ wraz, bracie, ile własnej
i czy unieść zdołasz duszę
jeśli tak, to żeś biedny
ja się w lekkiej duszy duszę

Niby to tylko spacer palcami
po starych listach
a ciarki przechodzą po ciele
zapalam świecę
otwieram pożółkłe stronice ...
i choć dobrze wiem, że to tylko złudzenie
to każdy wiersz pachnie tobą
jakby to było dziś ...
chciałbym krzyknąć ... przyjdź !
gdyby nie te usta
odbite czerwienią na kartce
takie, jakieś smutne
już nie dla mnie ...

chodź
to tylko cisza

i cichy bólu motyl
co odmiera w bladych
szkiełkach świtu

to tylko my
ziemi nieuszeptana
kołysanka
i spacer oczu ptasich
omdlonych na wątłej piersi
ulic

to tylko my-
nasze kroki minięte
tak jak mija niebo
bezgwiezdne
tak jak domy gasnące
w dłoniach
do których ktoś nie wrócił
na noc

idę przy ścianie
byle daleko od światła
czekam na siebie

skuszony ciepłem słońca
przychodzę

ale jak wyjść z cienia
gdy zbyt jasny promień
poluje na źrenice

sny jednak wolą pozostać
w ramionach nocy

Jak dojrzała róża
objawiasz się
i nieliczni potrafią cię dotknąć
tak aby się nie ukłuć
reszta tylko płacze z żalu
nie rozumie

Dla wielu
tak szybko wyrastasz
usychasz w mgnieniu oka
nie zdążą nawet ujrzeć [...]