Zeszyt Historia nie tak odległa, represjonowany

Czasami pragnę zniknąć
na pięcie się odwrócić
lub ponownie zobaczyć świat
bez osób już w historii umieszczonych.
Jeśli Cię nie docenia czas
obraz Twój juz nie stoi obok
,to pomyśl
gdzie się zagubiłaś
gdzie umarł zapomniany rok.
Nie połykaj tłumionych łez, po prostu odejdź z przeszłości,
daj temu komuś szansę
na zobaczenie życia
przy Tobie
z uśmiechem lecz nie na pielęgnowanym grobie.
Daj sobie szansę
zatęsknić na nowo
by on pojawił się
aby obudzić w Tobie
to, co było uśpione.
Poprzednia misja jest zakończona.
Podziękuj duchom
pozwól im odejść,
Uderz w strunę nowego życia
I nauczyć się na niej grać
tak by siebie więcej dawać
a brać ile trzeba.
Pokaż że miłość to nie
retrospekcja , nie wirtualny świat
Którym chcesz leczyć krwawiące rany ,
to nie same słowa
ale
Zmarszczki na duszy ,
prawdziwy obraz
Nie ukrywane zachwyty tym czego nie widać...
Duszo z XL wymiaru
masz czas ,
to przeczytasz
a jeśli nie to wyrzucisz mnie
do kosza
jak następny niechciany list.

Pytanie mnie dręczy ze świtem,
czy jesteś tak blisko czy daleko
ze swoim bytem,
gdzie odkłada się zapisem
czas twój na okładkach życia.
Ziemia wiruje bez celu
gdy nie znam odpowiedzi,
proszących głosów wielu
mądrych tego świata a nawet
pospolitej gawiedzi.
Dlatego milczę
i nasze zmarszczki liczę
na twarzy szczycie
a wyobraźnia taka biedna
gdyż nie ogarnia
ich cienia w objęciach
miłosnego uniesienia.
Smak księżyca onieśmiela
gwiazdy na dachu sklepienia
oraz wszystkie dotknięcia
ciepłem naszych policzków
smaku Twojego każdego zakątka
Mam wciąż to samo pytanie
z bukietów słów w pamiętniku,
Czy czarem swym
zmienisz mnie w perłopława,
by codziennie rodzic serce
perłowe z napisem
Twoje szczęście moja sława...
Nie szukam więcej pytań
gdyż znam odpowiedzi ,
uczucia zostają bez zmian
mimo szronu na głowie
i czasu od pierwszego spojrzenia.

Cud słów twych
jest spektakularny
zaznacza sie wonnym porankiem
a zarazem rozświetla drogę w toni .
Swą wymową
zatrzymuje się na moment,
buduje stan radości lub łzy roni.
Cudem jest też
przy tobie bycie
opisywanie kolorów jakimi
mieni się samo życie.
Dwa serca w jednym uścisku,
natury wyzwanie ,
wszystko co żyje i jak świat się śmieje.
Cudem jest twa miłość
wdzięczna od wieków
każdy kwiat, drzewo,
szmer wody
i płatki śniegu .
Wszystko o czym myślisz
staje w pląsach dźwięcznego biegu
oczekując spełnienia
w kącikach ust i stronach
przeznaczenia czy też każdym brzegu...
A jak się już obudzisz to może cudem sama przejrzysz się w sobie.

Tyle sobie wyobrażałem, szukałem łez na twym zdjęciu.
Dalej mam blokadę i
nic nie widzę ,
chyba że mnie odblokujesz swym pięknym ciałem ,
swym jestestwem ,
na które czekam
puszczając wodze fantazji.
Czasem pojawiasz się
czasem przenikasz lecz
nie śmiem pytać
byś nie odeszła
wśród słów
w których jest odpowiedź.
Tylko ty mi możesz pomóc
dać oczom blask.
I nie pytaj dlaczego ,
jeśli zapragnę twych ust...
Teraz podeślij następne myśli wskazując kwiaty na swych piersiach,
kiedy mój instynkt pozna
wszystkie strofy
wspólnego wiersza.

Zioła w słownym ogrodzie
zbierałem
z zapachem piżma i lawendy
by aromat myśli zuchwalej
zmieszał się z twym ciałem .
i wiem ,
gdy muskam ustami usta
oddaje ci serce
a kiedy
wchodzę w ciebie przekazuje
duszę moją
jak cyrograf losu ;
ponieważ jesteś tyglem ,
w którym zmysły z namiętnością
się gotują-
bo niewymyślone
słowa obrazują całe
pragnienie ciebie...

_ „ _

Mówisz o miłości
i ja słuchać chcę ,
szepczesz do ucha... kocham cię
to Ty ...wiem.
Ktoś ,kiedyś rzekł mi „ z poezją ci do twarzy”,
stwierdzając iż warto marzyć.
Uwierzyłem
poezję pokochałem , Dlatego piszę i będę pisał,
marzyłam i nadal marzę.
Dobrymi myślami upiększam
mijanych ludzi ich twarze,
Coś czasem nie wychodzi,
chwili tej mi brakuje lub humoru,
bo świat szaro-bury w duszy zalegają czarne chmury.
Chociaz już koniec dnia do uśmiechu się zmuszę
by na sztaludze myśli wyrazić moją zatroskaną duszę.
Coś szepcze mi do ucha -
kocham wiesz?
To Ty poezjo ….wiem
Lecz z tobą w kompromisy
nie wchodzę,
Ty mnie uwodzisz
a ja ciebie niekiedy zawodzę,
A jednak dajesz szansę
nawet jak emocjonalnie zgadnę
by zadawać pytanie-
komu bym się zwierzał
gdybym ciebie nie miał ?
Komu bym powierzył
marzenia, srebrne pragnienia
nawet kiedy szron na głowie...

Lubię kiedy mówisz dobranoc,
śpij już
noc przynosi piękne sny
Czuwam nad tobą
wiec zaśnij ...
Pozwól mym myślą
odpędzać demony
wsłuchiwać się w twój oddech
niczym nie zmącony.
Bedę pilnował bicia serca
śpij już... śpij...
Teraz mogę czuwać
nad wielością chwil,
smutnych i pełnych życia
gdy
łzy obmywają niebieskie oczy
a świat zaczyna być uroczy....
....dziękuję
za chusteczkę z Twoich słów,
.... dziękuję
, że nie jestem samotny.....

Jest ponownie 16 dzień miesiąca
niby zwykły dzień lecz w historii
buty z nóg ,płaszcz z pleców strąca.
Sejmowy krzyż na drogę
z chleba - okruch na drodze głodu
niby miłość barbarzyńców do narodu.
Miernej- wielkiej zmiany welon śmierci
powiewa i przysięga na krwawego boga
że sprawiedliwości zawsze jest tyle
ile prawa by zakwitła trwoga.
To tyle co życie w niebycie
noszone w kieszeni lub slogany
w plecaku obietnic , puste ramy
nasze twarze w dłoniach.
Nastała nadzieja bez sensu i serca,
stało się zło ,którego czas bratem
a głupota siostrą bez oznaczonego miejsca...
... tylko bycie wilkiem ma sens...

Ona rodzi się nie raz,
imion nie zna i innych nazw.
Ona to umysłu dar
tętno serca cały czas.
Rośnie jak las z chwil
by poznawać wspólne sny.
Ona chce być wolną
magią ciszy, szeptem nocy
dźwiękiem pragnień
myśli Aspazją.
Przebaczaniem ciągłym
wszelkim żródłem dnia i nocy.
Ona jest w nas.
ma wiele imion,wieczna jak czas.
Ona z imienia to TY i ja,
cierpliwa jak polny kwiat-
zawsze od pierwszego wejrzenia...

Widzę i mówię-
oczy masz jak niebieski aksamit ,
niczym świetliki - drogowskazy czasu.
Postać twa to morska nimfa na plaży,
senne marzenia , miłości rozkazy.
Przychodzisz niczym chęć na pytania ...
Jak pieścić kobietę miłowaną
przez naturę,
czy można się cofać na krańcu rubikonu ?
Czasami tak płynie rozmowa kochanków
gdzie słów ani gestów nie ma.
Starczy im wyrazu i uśmiechu połowa
By się pojąć choćby w ćwierć chwili.
Jedno drugiego wyprzedza myśli,
powtarza je,
pocałunkami przeplata,
wlewa w nie wszystkie kolory ekstazy.
Ich dusze to jedna skarbnica ,kopalnia słowa.
Dwa serca zamknięte kryształem bez skazy.

Moja uliczka w tym świecie
muska łagodne
cienie bladości w niemym czasie myśli,
ukazuje szeroki uśmiech
niczym mim na postumencie.
Dom wyodrębnia z naszego krajobrazu.
opływa fantazją wygięte ściany
kształtnego widzenie siebie.
Na białych rękach niesie,
i rzuca pod nogi
zmysłowe widzenie odnalezionej drogi.
Tylko to
spojrzenie,
mrozi dźwięk rzuconej monety.
zastygły czas w ciszy,
Pokazując zasłonę
między nami a nimi...
między innymi zaułkami mojego czasu...
Liczę dni ,liczę godziny i minuty też
a ten czas i
tak nie płynie mą uliczką.....