Zeszyt Hipertrofia., muniek

Gdy słowa już daremne, myśli daremne, a wyobraźni nie chce się już wyobrażać, jeszcze tylko muzyka. Jeszcze tylko muzyka na ten świat, na to życie.

Musisz nauczyć się trochę mojej filozofii: myśl o przeszłości tylko wtedy, kiedy może ci ona sprawić przyjemność.

Jeśli kiedyś zastanowisz się, czy zrobiłeś coś dobrego w życiu... przypomnij sobie mój uśmiech, którego powdem byłeś TY.

Spowiadałam się krótko. Ksiądz był zadowolony z czystości mego życia i myśli.
- Widujesz, córko, anioły? - zdziwił się, gdy mu o tym wspomniałam.
- Tak, ojcze.
- Anioły są nosicielami nowin, czy coś ci przekazały?
- Wyjawiły, czemu stoją za człowiekiem, a nie przed nim.
- Tak?
- Bo łatwiej im kopać drania w tyłek niż ciągnąć za sobą przez całe życie.
- Fantazje, moja córko, fantazje.
- Powtarzam, co usłyszałam.

Przyznajesz, że nie masz skrzydeł,
że powypadały,
że morze czarne to twoja zasługa

i stoisz wciąż za mną,
jakbyś się bał kolejnych słów,
które mogą zepchnąć w otchłań.

Przejeżdżam ci dłonią po plecach
i na łopatkach
nie czuję już śladów po piórach

a wiem, że były
unosząc krzyż,
który łamał mnie pod ciężarem.

Minęły już dwa lata. Za nami słońce, lekkie zachmurzenie, czasami grzmiało. Pierwsza burza, a Ty uciekasz. Zostawiasz mnie samą, bo boisz się piorunów. W dwójkę raźniej... Cóż, ja je przeczekam. Ciebie i tak w końcu dopadną.

Ludzie patrzą na mnie, ale mnie nie widzą. Słuchają, ale nie słyszą. Myślą, ale nie pamiętają...