Powietrze staje się lżejsze. Przedziera się przez nie, pierwszy krzyk rozbudzonej ziemi. Wszystko wokół zmienia stan skupienia, pozwala przenikać do głębszych warstw. Najdelikatniejszych tkanek. Jej puls jak krew w skroni, przeradza się w tętent.

Cieplejszy wiatr oplata korony drzew, jak pajęczyna. My splatamy spojrzenia. Słońce topi na rzęsach ostatnie płatki śniegu. Radosne fotony wibrują na skórze, mieszają się kolorami.

Czekam na pierwsza burzę, na deszcz. Aż woda zmyje zapach i ślady zbutwiałych liści, smutny zimowy obraz. Rzucone z wiatrem ziarno nasiąknie wodą, wyda plon. Znów zagramy w zielone.

Sylwia Pryga

Wróciłam prawie nad ranem do pustej szczeliny pośród betonowej budowli. Gdzieś tam na wschodzie Słońce budziło się do życia. Jak dobrze, że niedziela – pomyślałam. Wzięłam prysznic, nastawiłam budzik… usnęłam.

Punktualnie o czternastej zadzwonił domofon. Wjechał na górę i zagwizdał z podziwu, gdy mnie zobaczył. Przytuliłam się do niego, lecz on nie odwzajemnił mojej pieszczoty, tylko poprosił o wodę.
— Gotowa? — zapytał. — To jedziemy, mamusia nie może się denerwować.
— Daj mi jeszcze chwilkę, [...]

Świtało, kiedy opuściłyśmy apartamenty Romana. Problem pojawił się przy windzie. Michalina odmówiła wejścia do niej. Więc z ciężką głową i walizką u boku ruszyłyśmy schodami do góry. Droga była wyboista i stroma. Dotarłyśmy przed czwartą pod drzwi mojej kawalerki.
Rano jak najciszej zsunęłam się z łóżka, by nie budzić ciotki. Kiedy weszłam do kuchni, to oniemiałam. Michalina świeża i nucąca pod nosem… miłość ci wszystko wybaczy… spoglądała przez okno. Na stole przygotowane śniadanie i dymiąca kawa [...]

MOJA KLAWIATURA CIĘ LUBI
Juleczka przeglądała album, wydając okrzyki zachwytu. Zatrzymała się przy jednej z fotografii.
– To jest „to” zdjęcie? To, wiesz…?
- To, to – zaśmiała się Ewka.
***
Tego lata, po kilku miesiącach zdalnej pracy, stęsknione za swoim towarzystwem, skrzyknęły się na ognisko, w bardzo uszczuplonym gronie – wiadomo, pandemia…
Pandemia, narzekanie, biadolenie… Kręgosłup mi siada! Oczy mi wysiadają! Nerwy mam jak postronki! Mdli mnie na widok komputera!
- A ty, Ewka, jak? Dobrze się [...]

My znowu na ławce tej samej, naszej. Niecierpliwie ścieramy naskórek o jej brzeg.
Przybliżasz się, z czułością rozplatasz warkocze, niesforne, lazurowe wstążki.
Ja wpatrzona w szafiru głębię, zamknięta bazaltem twoich rąk. Jeszcze czuję jak pachną wokół pierwsze kwiaty, pęcznieją ich pączki. Nabrzmiewam i ja. Pod palcami, na ustach. Rubinowo. Jak piasek w klepsydrze ucieka nam czas...
Dziś na policzku perli się łza. Pocałunki kruche jak kryształy, brzęczą ciszą. Ściskam w ręku zielony kamyk, czekając aż nadjedzie mój spóźniony pociąg do tamtych chwil.

Sylwia Pryga

Któregoś dnia porządkowałam zdjęcia w albumie .Znalazłam stare zdjęcie, na którym stoję razem z bratem na zjeżdżali, ogromnej zjeżdżalni.To nie taka jakie są teraz zabezpieczone, niziutkie zrobione z bezpiecznego tworzywa, jednym słowem bezpieczne dla dzieci.Ta była przeogromna, żeby wejść na nią trzeba było pokonać chyba z 8-10 stopni, na górze kwadrat z drewna i długa metalowa płyta wygięta w łuk.Uśmiechnęłam się do siebie, to zdjęcie wzbudziło we mnie wspomnienia.Na zdjęciu widać małą uśmiechniętą [...]