Zeszyt fraszki, Cris

Jeden chciał drugiego rozpalić na sianie,
ale drugi wolał sobie poleżeć na zielonej trawie.

Poeta często tworzy, o tym
Czego pragnie, czego nie ma, czego nie może...

Nadętego pychą woła do karety
chciały zaprząc mądre kobiety
a, że wół nie znosił kobiet mądrych
łypał ślipiem i smyrał się rogiem po jednym jądrze
a to brał wdech, a to nerwowo wypuszczał pary
jakby nawiedzony albo skrętem najarany
pożarł kwiatki, które niegdyś im składał miododajne
zadarł ogona i chlap! topi się teraz we własnym łajnie.
Oj, wole, wole, nieszczęsny grzeszniku
zamiast przy pięknej karocy, twoje miejsce w stodole
A kiedy cię przerobią na krwiste kotlety
wezmą cię pod nóż te mądre kobiety
nakarmią tobą zbłąkanego psa
tak, tego, co pod krzakiem sr........

Do drzwi dziś zapuka
postać z facebooka

przez dziurkę od klucza
przejdzie schłostany

spojrzysz na Niego
Boże kochany!

Podejdzie do ciebie
pokaże ci rany

pobiegniesz czym prędzej
otworzyć swe bramy

cóż to za radość
Boże kochany!

ugościsz Go może
pozwolisz odpocząć

zechcesz z Nim nawet
Wigilię rozpocząć

jakaż to łaska
Boże kochany!

A rano zasiądziesz
przed ekranem życia

zostawisz Mu lajka
bez uczuć pokrycia

Z okazji zbliżających się świąt Bożego Narodzenia, życzę Wam zdrowia, radości, miłości (wiadomo - tradycyjnie). Mam również nadzieję, że nie zapomnimy, co (a raczej Kto), jest ich istotą. Proponuję na te kilka dni odejść od komputerów i cieszyć się prawdziwymi prezentami, jakie mamy na co dzień, a których zdarza się nam czasem nie doceniać. Mam na myśli oczywiście uśmiechy naszych bliskich, naszych rodzin. Starajmy się być przyczyną ich radości, zarówno teraz, jak i każdego innego dnia roku. Wesołych Świąt!

Widzę naprzeciw oprawców muz
Wiem iż chcą je zranić
Ja w szczęściu i chorobie
Chronię je Swymi wersami
Prywatny konceptualizm
Powinienem spalić
Wszystkich ich wrogów
Lecz zachód emanuje złem
Więc szkoda zachodu
Zapędza to w kozi róg
Wpędzi Mnie to do grobu
Ergo stoję na krawędzi
Na pokuszenie
Jak wszyscy święci

Przytyj chory nieboraku,
bądź życzliwy dla robaków.

O krok od chwili, o dwa od wieczności,
dryfują łódki na morzu życia.
Spalone ogniem żarliwych miłości,
Gubią się łatwo w pienistych zachwytach.