Zeszyt Wier-sze, Oczywistość

Człowiek patrzy,ale nie widzi,
słucha, ale nie słyszy,
dotyka, ale nie czuje...
Czy to nie ironia?

Czy obeszłaby Cię moja śmierć?
Gdyby na huśtawce przed blokiem zabrakło jednej z tysiąca twarzy.
Czy żyłbyś jak niegdyś?
Nie mogąc ujrzeć mych oczu zatopionych w bezkresie nieba, rozciągający się ponad głowami.
Czy umiałbyś tworzyć?
Pamiętając, jak niegdyś, ma dłoń sunęła w zeszycie kratka po kratce - składając z literek słowa, ze słów zdania, ze zdań powieści.
Czy odesłałbyś mnie myślą w zaświaty?
Pozwalając zapamiętać mi moją wieczność.
Czy wróciłbyś kiedyś, choć na chwil ledwie kilka, na grób… który nigdy nie powstanie?
Czy pamiętałbyś ostatnią prośbę jaka wypływa z mych ust?
Czy wiesz, że me prochy mają odejść w nieznane?
Jeśli Twa pamięć pozostanie mi wierna, czysta i tak lekka jak mleczny puch niesiony wiatrem...
Czy zezwolisz by moja dusza [...]

Patrzysz w to lustro jakbyś pierwszy raz zobaczył tą twarz
jakby zmarszczki wokół ust nie były Twoje
jakby podpuchnięte oczy nie należały do Ciebie,
Zdziwiony obesrwujesz siwe skronie,
W starej, pomarszczonej twarzy próbujesz odnaleźć tą chłopięcą twarz,
o której myślałeś jeszcze przed chwilą, że ją wciąż masz
zastygasz w tym zdziwieniu,
Do momentu aż nie wyrwie Cię przeraźliwy dzwięk dzwonka do drzwi.

J.m.

Ubrana w smutek
Miłość leży w łóżku
Splotła dłonie na
Wskazówkach czasu
Czeka

Ciszą oddycha
Maluje pustkę
Łzy szpecą
Jej policzki

Pytania się rodzą
Odpowiedzi giną

W ciszy krzyk
Tak wielki
Huk

Czas postawił
Ją w kropce
Pod pytajnikiem

Twoje milczenie jak kropla łzy
spływa wspomnieniem
Twoje milczenie jak kropla krwi
spływa dziś bólem
Twoje milczenie mówi mi odejdź
Twoje milczenie sprawia mi ból
jest szlachetnym wypełnieniem
cierpię ale to mnie uszlachetnia
A Twoje milczenie pozostawiam bez słów...
Nadejdzie dzień ,że się odezwiesz..
ale wtedy już moje serce będzie puste
niczym dzban bez wody
wtedy ja umilknę
może Ciebie wtedy zaboli
I poczujesz to wszystko
co ja teraz czuje
i zrozumiesz jak trudno jest nie milczeć
dlatego własnie piszę to
by więcej nie mówić do Ciebie
bo i po co
strzępić sobie język
jak i tak Tobie nie zależy
Twoje milczenie jest jak ocean
właśnie w nim tonę
Twoje milczenie jest jak wiatr
złowieszcze i przestrogie
Twoje milczenie ogarnia mnie
niczym gęsta mgła
ogarnia duszę
ogarnia ciało
ogarnia mnie całą
jak jakieś zło....
Milcz....ja też już nic nie powiem....

A w drodze, w mgle białej, jak mleko
Marzenia i myśli majowe.
Choć noc taka cicha jesienna,
To w głowie szaleństwo myślowe.
Cichutko mkną koła po szosie,
Nie widać wokoło nikogo.
Nie trzeba mi tłumów, ni gwaru,
Ja lubię być właśnie ze sobą.
Czasami tak dobrze pobłądzić
Myślami gdzieś bardzo wysoko.
Nie trzeba nic mówić, wyjaśniać,
Bo trzeba się skupić nad drogą.
Niech myślą, że cisza, milczenie,
Że wzrok zapatrzony przed siebie.
To wszystko związane jest z drogą
I mgłą, co jak śmietana gęstnieje.
Nie powiem już więcej, bo po co?
Najlepiej prowadzi się nocą.

A w myślach majowych był ten,
Co skradł mi podstępnie mój sen.

/Joanna/

To nie ten czas, nie umieram
Wiem, bo już śmierć widziałem
Wieczny sen - tej pokusie się opieram
Jedno Ja, jedno życie dostałem
Na nowo się nie narodzę
Bo z prochu, nie z popiołu powstałem
Nie, od krzyża się nie oswobodzę
Choć nie takiego życia chciałem
Ja - teraz nie ma mnie
I chyba nigdy nie było
Was na pewno
Gdy potrzebowałem by kogoś to obchodziło
To, co cichą nutką być miało
Dziś dzień i noc zagłusza
Modliłem się by już nigdy nie padało
To teraz dokucza mi susza

Pisać to nie znaczy notować, datować
Pustych słów...
Odbijających się jak od ściany.
Słowo musi zapaść w głębie duszy,
Przypieczętować znamieniem wiecznym
Trwającym
Wypełnionym milionami znaczeń

Będę z Tobą, jeśli pozwolisz mi teraz odejść.
Nie płacz, ja muszę odejść.
Będziemy razem, obiecuję.
Lecz najpierw...
Musisz życie przeżyć z kimś innym.
Pamiętasz ten dzień?
Wtedy tak pięknie się uśmiechałaś,
by za chwilę płakać gorzkimi łzami.
Dlaczego nic nie powiedziałaś?
A ja pozwoliłam Ci cierpieć i...
Beznamiętnie patrzyłam na Twój upadek.
Wyciągam do Ciebie swą białą dłoń,
lecz Ty jej nie widzisz.
Patrzysz w niebo, to nie deszcz, to...
moje łzy.
Będziemy razem, obiecuję.
Jeszcze kiedyś Cię przytulę i poczuję Twój smak.
Lecz teraz... muszę odejść.

Zapatrzeni już nie w siebie
ale w innych,
rozchodzimy się w milczeniu
i szukamy winnych.

Zasłuchani w czyjeś słowa
wciąż kłamiemy,
że kolejny raz będzie ostatni
ale nic nie wiemy.

Już oddzielnie, między ściany
tak schowani,
nie będziemy nigdy więcej
zakochani.

Pada deszcz
lubię deszcz
kropla kroplę niesie
przenikając jedna w drugą
tworzy szał uniesień...

Oni nie wrócą, więc my przyjdziemy
Na odwiedziny radośni szczerze
Cieplej im będzie pod kocem ziemi
Gdy ku pamięci zapalisz świecę
Nie płacz, bo zgasisz ten dobry płomień
Skończ topić zmarłych gorzkimi łzami
Jutro, pojutrze, to nas na grobie
Ogrzeją gorącymi zniczami.