Zeszyt Fenomeny ludzkiej duszy, maty

kiedy życie ma w sobie coś z ciszy
śmierć staje się muzyką

nie wsłuchuj się w syreni śpiew
melodia śmierci to rytm bezwiedny
ukołysze utuli uśpi
czujność zmysły zdolność czucia
zdolność uczucia
nie w taki tańczy się takt i śpiewa
nie tak się daje młodości upływać

nie usypiaj
jeszcze krzykniesz lecz nie pawim głosem
i zanucisz naiwną piosenkę sprzed lat
spod znaku wiary

bruk parzy stopy echem twoich wyblakłych kroków
ścieżka kręta
kocie łby
zegar wybija południe
potłuczona płyta chodnika

czy jeszcze tu jesteś?
- szepczę
zaplątana we współrzędnych mapy
- cisza
piekące słońcem południe
gwar przechodniów
samotność wśród kurzu ludzkich słów

Spotkałem rano anioła w drzwiach
W tych niedomkniętych od snu jeszcze
Ramieniem objął mnie jak brat
I recytował moje wiersze

Nieraz widziałem już tę twarz
Niezwykły spokój tkwił w jej rysach
Powiedział do mnie cicho – patrz
I wierszem pisał w moich myślach

Zwątpienie z wiarą toczą bitwę
Ty się nie boisz widoku krwi
A jednak wątłą skupiasz nitkę
Szukając wciąż uczciwych chwil

Lecz nigdy dotąd nie widziałem
Żebyś tak bardzo przegrać chciał
Że uchyliłeś piekła bramę
Spójrz - jednak wciąż nie jesteś sam

Pod powiekami chowam przezroczyste
kropelki. W razie potrzeby sklejam nimi
pokruszoną siebie.

W kieszeni chowam kilka białych wierszy,
aby odwrócić uwagę od niedoskonałości. bezdusznego progu miasta.

Gdybyś zechciał spojrzeć głęboko w moje
oczy, zobaczyłbyś zmarszczki na sercu.
Aniele stróż moj. Przepraszam, za zimę
w naczyniach krwionośnych. Za serce
nazbyt gorące które zawiodło nas na manowce.

Zdarzają się momenty niczym bliźnięta przeżytych chwil,
analizujesz, wypatrujesz kontrast - inne.

To nic, i tak pachną jak wspomnienia warstwą czasu otulone.

Krystyna Sz. 27.07.2014r.

Słonecznym żarem , wiatru chłodem.
Zapachem kwiatów i szemraniem wody.
Chcę się napawać idąc rajskim ogrodem
Intensywnie poczuć spokoju dotyk.
Uśmiechnąć się prawdziwie,odzwierciedlając szczęście
Nakarmić duszę emocji słodyczą.
Niechaj każdy z nas znajdzie to miejsce.
Tutaj, na Ziemi . Tu jest to wszystko .

Rzuć nasionko dobra .
Podlewaj je łzami radości.
Poczekaj aż wykluje się łodyżka , która pewnego dnia stanie się fundamentem Twojego spełnienia .
Pielęgnuj ją starannie .Nie pozwól nikomu jej nadepnąć by za jakiś czas mogła wydać śpiące pączki ,które karmione
marzeniami staną się dojrzałymi kwiatami.
Kwiatami , które będą symbolizować Twój życiowy kunszt .
Niech będą tak piękne i pachnące szczęściem by każdy się nimi napawał , lecz nikt z zamiłowania do nich nie chciał ich zerwać.