Zeszyt Fav, cloudy dreamer

W mroku cisza staje się niemal namacalna.
Niczym otchłań, w której każdy szmer pogłębia pustkę.

Jak to jest, że niejednokrotnie ludzie dzięki którym stajemy się lepszymi ludźmi odchodząc sprawiają, iż stajemy się obojętnymi potworami bez serca i już nie chcemy więcej kochać i czujemy obrzydzenie do świata jak i do siebie?

-Czuje się jakby w moim sercu walczyły dwa potwory...
Jeden jest mściwy i okrutny a żywi się nienawiścią,
drugi zaś jest dobry i miłosierny a żywi sie czułością.
-I jak sądzisz, który wygra tę walkę w twoim sercu?
-Sądzę, że tylko ten którego będę chciała karmić...

Krzywdzimy innych, bo sami sobie nie radzimy. Wyżywamy się, bo myślimy, że w ten sposób unikniemy i uciekniemy od siebie samych... Od naszego wewnętrznego potwora.

Krzywdzimy, bo nosimy w sobie strach, który zaczyna nas przerastać.

A w tej ciemności nie mogłam dostrzec niczego. Jego błyszczących oczu, gwiazd, a nawet potwora z dziecięcych snów. Zostałam sama. Sama pośród marzeń, złudzeń i fałszu. Ja i otaczający mnie wszechświat. PUSTKA. I jedyne co mi zostało, to strach. Zwalający z nóg, odbierający oddech, przyspieszający tętno..

Ludzie źli nie ranią- jesteśmy przygotowani na ich kroki. Najgorzej krzywdzi widok osoby najukochańszej w życiu która zmienia się w potwora kaleczącego każdym słowem.

Dusza:
Gdy się uśmiechasz to lekko błyszczy i wychyla się z Twoich źrenic, żeby zerknąć na powód uśmiechu...
a gdy się smucisz, to kuli się gdzieś w głębi Ciebie i drży w obawie przed potworami Twojej wyobraźni.

Czasem jedna mała kropla szczerych, bezinteresownych uczuć wystarczy by zmienić "potwora" w człowieka, tylko trzeba trafić tą kroplą w jego serce.

Musiałam żyć ze świadomością, że najstraszliwszy potwór rezyduje bardzo blisko mnie i lada chwila może mnie dopaść. Potwór znany przeszłością, rzecz jasna.

" - Kochałam Cię, dopóki nie dowiedziałam się jakim potworem jesteś...
- To znaczy, że to nie była prawdziwa miłość, ponieważ ona trwa mimo wszystko.
- Jednak boli, jakby właśnie nią była ."