Zeszyt fajne, alkoholizm_

dotykam rzęsami bezkresu
choć cierpienia nie mają granic
dookoła biel nieskończona
a jednak czuję podskórnie
że coś się kończy w tym śniegu

jak wszystkie zimy w mym sercu
i ta musi kiedyś przeminąć
już pęka skorupa lęku

wciąż zbyt daleko od siebie
coraz bliżej nieodkrytego
niby stąpamy jeszcze po gruncie
lecz skrzydłami dotykamy już brzegu

... jesteśmy egoistami niewątpliwie znacząco częściej, niż byśmy tego chcieli. To, co nieświadome, ukryte przed samym podmiotem, nie poddaje się bowiem samokontroli, tj. intencje kierowania się w zachowaniu uznawanymi kryteriami dobra. Człowiek bez złych intencji może więc przyczynić się do szkody, której świadomość wywołałaby wstyd, wyrzuty sumienia i starania o to, by jej zapobiec, nawet ze stratą dla samego siebie.

Zachowania egoistyczne mogą zatem wynikać z nieświadomości konfliktu interesów, a nie ze złych intencji. Paradoksalnie, mogą także pojawiać się w warunkach, w których intencją podmiotu jest pomnażanie dobra, a działanie przynosi skutki przeciwne.

Autor: Maria Jarymowicz
red. Mirosław Kofta, Teresa Szustrowa

Poszliśmy nad wodę, bo przecież tam, szczególnie latem, człowiek najlepiej się relaksuje. Wiejący wiatr marszczył jezioro. Fale były małe. Trochę chmurek na niebie, które niczym białe owieczki, od czasu do czasu, łączyły się w jedną grupę, by potem powtórnie się rozpierzchnąć, ukazując błękit nieba. Podeszliśmy do właściciela wypożyczalni wodnego sprzętu, w celu wynajmu kajaka. Posiadał jeden trzyosobowy. Czerwony, szeroki, taka limuzyna wśród kajaków. Żona tonem spokojnym, lecz stanowczym, poprosiła, żebym usiadł z przodu. Pośrodku umiejscowiła się córka, a ona z tyłu. Zadowoleni ubraliśmy kapoki i byliśmy gotowi na podbój wód tego regionu. Słońce przemalowywało fale na srebrzysty kolor rażący oczy. Odbiliśmy od brzegu, zanurzając wiosła w kołyszącej się, zmieniającej barwy wodzie. Jaśniejąc zapraszała. Ciemniejąc stawała się straszną i niedostępną. Dookoła [...]

To drżenie z zimna nad ranem w oczekiwaniu na pierwszy autobus. Wiadomo, że nie będzie w nim cieplej. Rozklekotany Ikarus. Już jest dzień i świeci czerwono szare słońce, we mnie jest czarne, nad czarną planetą i jestem obsypany żyznym czarnym. Odjeżdża kolejny autobus, caraz bardziej pełny, gubię pretekst do czekania, odchodzę, chciałbym się skulić, marzy mi się jakaś ciepła rura, ciepła woda, chucham tylko czernią na dłonie, wiednę i krok za krokiem bez celu, po prostu idę czekając na noc, tak samo czarną jak dzień, ale przynajmniej jest na miejscu wyobrażać sobie gwiazdy.

Pojawia się znikąd, odrealnione, mogłoby być czymś innym, ale jest tym i trzeba przetrwać, przeczekać, oswoić, dać się obwąchać ciemności aż pójdzie niech pójdzie...

przy drodze
opatulony białym.czarnym
śniegiem

Usiadł wygodnie w burgundowym, skórzanym, starym fotelu. Było cicho, spokojnie jak nigdy. Słońce pomału zachodziło, figlarnie zaglądając przez wąskie okna. Podobnie jak stara zielona wierzba. Pomyślał, że to cisza przed sztormem i przymknął oczy. Delektował się jej dźwiękiem. Czystym, nieuchwytnych. Rozmarzył się. Po chwili myślami odleciał daleko. Do odległych bolesnych wspomnień. Przypomniał sobie trudne, niemożliwe do opisania dzieciństwo, młodzieńcze lata. Ludzi w krawatach stojący gromadą. Kolejne tłumy, nieznane twarze. Nie znosił tych wspomnień, a one wciąż go nawiedzały.

Nie chciał do nich wracać, latami próbował wyciszyć, wymazać. Teraz znowu powróciły, nie sprawiając radości. Machnął ręką jakby pragnął odgonić je jak muchy. Włączył telewizor.

W wiadomościach pokazywali okutą bramę. Zdawała się być dziwnie znajoma, aż przeszedł go dreszcz. Jakby ją kiedyś widział. Tylko gdzie? Wzdrygnął się kolejny raz.

Próbował odrzucić przeszłość, wrzucić ją w zapomnienie. Była jedynie traumą. Dbał o to, by nie powracała koszmarach sennych, czy jako wspomnienie. Potrząsnął głową. Wsłuchał się w wiadomości. Nieznajoma kobieta w ciemnej sukience płakała. Przez łzy opowiadała co jej zrobili. Pokazywała ręką. Znowu kamerę skierowali na bramę. - Niewielka wieś, a taka tragedia.- pomyślał. Wzdrygnął się. Przełączył kanał. Śpiewali "O sole mio". Usnął. Kraciasta koszula zwisała z poręczy.

© Emilia Ewa Szumiło
"Człowiek w koszuli."
10.01.2024 r.

dotyk dłoni
to żar dla ciała
to dłoń zamknięta w dłoni
dotyk oczu
to pieszczota dla duszy
dotyk ust
to smak dla smaku
dotyk uszu
to śpiew aniołów
Ty całym koncertem

Czasami oczy bliźniego są wydrapane przez dłonie długo i sztywno ... składane.
Czasami ręce które wcześniej opadły z całkowitej rezygnacji budują innym latarnie świetliste dla życia nawigacji.

przykładam rękę do mostka
klatka rytmicznie się powiększa
żeby za chwilę opadać
patrzę na ten szaleńczy taniec z boku

przyspieszam, poruszam się
coraz szybciej
w głowie huczy szmer
przed oczami mgła
w środku mrok
nie słyszę siebie

stop

nabieram więcej powietrza
przytrzymuję
powoli wypuszczam

w kilka chwil
widzę wyraźnie
kontury
potem kształty
i kolory
odzyskuję sens

mój ruch staje się płynny
spiralny
spokojny
szepty ucihły

krok po kroku
odzyskuję siebie

Za nieba kurtyną

Zabierz mnie za widnokręgu granice
Zdmuchnij oddechem niepokój z czoła
O nic nie pytaj pozwólmy sobie pomilczeć
Gdy z oczu ci zniknę proszę zawołaj
/
Po schodach tęczy daleko poprowadź
Tam gdzie kwiaty tylko dla nas zakwitną
Nektarem wznieśmy za miłość toast
Niech nas otuli aksamitna błękitność
/
Za nieba kurtynę schowajmy miłość
Zazdrosny świat niech nie patrzy w oczy
Chrońmy jak skarb, co się nam przytrafiło
Nim dzień swym krzykiem na zaskoczy
/
W gwiezdny atłas nocy ją ubierzmy
Droga mleczna kierunek nam wskaże
W kosmos nie dbając o dzień jutrzejszy
Tak różny od naszych pięknych marzeń

Ewa Rzepecka

Zważywszy, że najczęściej nie jesteśmy w stanie uwzględnić wszystkich rzeczywistych danych o poznawanym człowieku, paradoksalna wydaje się skłonność przeciętnego obserwatora do uzupełniania tych danych o informacje będące jego własnym wytworem. Spostrzegając i oceniając innych ludzie bowiem dość daleko odchodzą od danych dostarczanych przez rzeczywiste uczynki czy wypowiedzi swoich bliźnich i często posługują się wytworzonymi przez siebie pseudodanymi: przypominają sobie takie zachowania, jakich w ogóle nie było, przypisują własności, na których istnienie nie ma żadnych dowodów, formułują oceny natychmiast po poznaniu człowieka itp. Każdemu z nas zdarzyło się przysłuchiwać cudzej relacji o zdarzeniu, w którym osobiście braliśmy udział, i stwierdzić, że opowiadający wspomina o takich rzeczach, które z pewnością nie miały miejsca. Każdemu zapewne zdarzyło się również usłyszeć, jak ktoś powtarza jako naszą wypowiedź słowa, których nigdy byśmy nie wypowiedzieli bądź nawet dokładnie sprzeczne z tym, co w istocie powiedzieliśmy.

Tego rodzaju przypadki, częste w życiu codziennym, kwitujemy wzruszeniem ramion jako przejawy ludzkiej głupoty bądź też (gdy nas osobiście krzywdzą) drażnią nas one lub przygnębiają jako wyraz bezinteresownej złośliwości, skłonności do fantazjowania lub szkodzenia innym czy nawet jako wyraz zła nieodłącznego naturze ludzkiej. Nietrudno jednak zauważyć, że tego rodzaju wyjaśnienia niewiele wyjaśniają (jako że spotykamy u tych samych nawet osób przejawy mądrości i życzliwości) i stanowią raczej nasz rewanż w stosunku do osób dopuszczających się owych nadużyć aniżeli wynik ich (nadużyć) zrozumienia.

Autor: Bogdan Wojciszke
red. Mirosław Kofta, Teresa Szustrowa

Czy masz odwagę na zmianę?
Czy jesteś na nie skazany?
A może zmiany, odmienią twoje życie?
Może oznaczają nowe przeżycie.
Prowadzą nas ku temu co nieznane
Ale dlaczego są tak bardzo niechciane?
Nie jesteś w stanie odpowiedzieć na te pytania
Najpierw musisz dokonać tego wyznania.
Opuść swoją strefę komfortu nie bój się
Staw czoło nowym zmianom!

Kolejny gorący dzień mija by zostać godnie zapomnianym jak 90% go poprzedzających. Spaceruję z psem po absurdalnie krótko ściętym trawniku, którego suchość w porywach optymizmu przyrównałabym do moich pięt. Krocząc ociężale w upale próbuje sobie przypomnieć, gdzie zgubiła się znośna wiosna między gołą zimą, a obecnym skwarem. Szoruję trampkami po ekologicznym druciaku, a pies w najlepsze korzysta z darmowego drapaka. Jednak ta chrupiąca w uszach sielanka kończy się 3 metry za moim blokiem razem z ogrodzeniem, które ma zapewnić mi teoretyczne poczucie bezpieczeństwa mierząc zaledwie metr wysokości. Dalej roztacza się zupełny negatyw tego na czym stoję i w czym mnie dobrowolnie zamknięto. Starcie „trawnika koszonego” z „trawnikiem niekoszonym” (trudno to tak nazwać, skoro trawnik to z definicji kawałek ziemi pod [...]