Zeszyt eyesOFsoul, lost_inside

-Wróć. Wróć - powtarzam te słowa niczym mantrę. Wierząc, że mają one magiczną siłę. Ale ileż można żyć samą wiarą? Minęła kolejna godzina. Za oknem ciemność nocy pochłania jakiekolwiek kształty. Wpatruję się w przestrzeń. Tik. Tak. Odszedłeś. Lecz zegar niezmiennie odlicza kolejne sekundy straconego życia. -Wróć - cicho łka serce na widok Twojego zdjęcia. Móc jeszcze raz bez żalu popatrzeć na Twoją twarz. Móc jeszcze raz oddychać dźwiękiem Twojego głosu. Móc... cofnąć czas. -Wróć.- Zasypiam i budzę się z tym słowem na ustach. Wierzę. Dziś jeszcze wierzę...

Niekiedy przeżywa momenty podobne do stania nad krawędzią przepaści. Wysokie ciśnienie, przyśpieszony puls i to uczucie strachu, dreszczyk emocji... Przepływają przez jej żyły, oplatając każdą komórkę. I kiedy już jest na tym skraju, tak daleko od domu, szeptem... Ledwo słyszalnym głosikiem, pyta: - Ale przecież nie pozwolisz mi spaść... Nie pozwolisz mi spaść, prawda?

Odpowiada jej cisza.

Potrzebuję Cię

Najgorzej jest nocą. Kiedy czujesz a przede wszystkim pragniesz dotyku. Bo nawet najcieplejsze słowa nie zastąpią bliskości drugiego człowieka.

A kiedy przyjdzie Ci „nas” podzielić na dwoje, proszę Cię tylko o jedno - pozwól mi mieć dobre wspomnienia. Nie chcę czuć nienawiści.

Ciągle słyszę Twój aksamitny głos, wibrujący między przestrzenią moich wspomnień związanych węzłem przeszłości, a teraźniejszością, która miała być inna. Ten dźwięk wywoływał u mnie przyśpieszony rytm serca. Czułam jakby moja dusza była niczym obłoki chmur pędzące po niebie. Lekkość sprawiała, że unosiłam się ponad taflę codzienności. Dziś... Słyszę ten sam głos, lecz nie jest on już kierowany do mnie. Słowa przebiją każdy centymetr mojego ciało ostrym sztyletm. Czuję się jak ćpun na detoksie. W końcu będę zmuszona wyjechać. Wyjechać, by nie słyszeć Twego głosu. By móc choć w części uleczyć swą duszę...

Lubię noce. Gdy budzi się Księżyc. Gdy zasypia Słońce. Wtedy na jawie wędruje po nadwrażliwych piaskach codzienności. W ciemności łatwiej rejestruje światło dnia. Mrok dogłębnie analizuje minione godziny. Odpowiedzi..? Tak. Są i odpowiedzi. Przynosi je mój sen.

Nawet milczenie z nim miało inny wymiar - metafizyczny. To nie była jakaś tam niezręczna cisza, która uwierała i stawała się nieznośna. Nikt od niej nie uciekał. Nie wymyślał bzdur, byleby tylko przerwać tą niezręczność. Czasami ta cisza mówiła za nich. Tym niemym językiem tworzyła więź, silną barierę, przez którą świat nie mógł się przedostać.

- Wtedy poczułam, że jestem dla kogoś ważna. Ot tak. Po prostu. Bo jestem. Bo nie trzeba było nic więcej udowadniać. Wiesz, co to dla mnie znaczyło? Jakbym na ciemnym, grafitowym niebie ujrzała oddalaną o setki mil gwiazdkę. Jedną jedyną, ale moją… Gwiazdkę. Z nim chciało się żyć. - w jej spojrzeniu dostrzegłam przygaszoną radość. Ja natomiast milczałam. Cóż można powiedzieć w takiej chwili? Przykro mi?
- Ceniłam każdą sekundę spędzoną razem. Już wtedy wiedziałam, że ten sen się kiedyś skończy. Zbudzę się i czar pryśnie. Mimo to oddalałam od siebie tę wizję. Chciałam ją przegnać. Lecz ona nieustannie zbliżała się. Była coraz bliżej i bliżej, aż w końcu… - zamilkła. Czułam jaki ogromny ciężar ma sercu. Niewyobrażalny smutek. Żal. [...]

Nie zmieniaj

Ramię w ramie z kimś, kto nie będzie Cię dopasowywać do siebie, a zaakceptuje każdy Twój mankament.