Zeszyt Entliczek-Pentliczek , Arisa

sen
ponury sen
jak życie
wciąż trwa
i trwa

zaśpiewaj piosenkę

szukam w kieszeni
ostatnich drobnych
na łyk nieba

zaśpiewaj
ktoś zaklaszcze
inny pieniądz rzuci
pójdziemy za róg
do tego samego sklepu od lat
ona uśmiechnie się
i poda wino
siedmiu mórz

stary
ile to już lat
kopiemy grób
dla
dla naszych dusz

nieśmiertelnych dusz

deszczem
spłynęły oczy
w potokach słów
wzburzenia tonie
drżenie opada aż po palce nóg
milczeniem
skrzyżowane dłonie

wzrok
w zimną pustkę
niemych ścian
kołysze bezszelestną ciszę
przecież
radością byłeś nam
a serca twego już
nie słyszę

z bieli
nadzieja nuci parę słów
że jeszcze kiedyś
znowu cię zobaczę
patrzę w marzenia
Boże jesteś tu
i dumny z siebie
nie płaczę

Modlitwa

Dziękuję Ci Boże za
świat pełen męki,
Za to, że jestem, że żyję
Boże, dzięki!

Za ten dom a nie inny
Za to, że często cierpią ludzie niewinni
Za sekundę radości, choć tak krótko trwała
Za to, że nie bez powodu zawsze świata się bałam
Za te kilka uśmiechów na mojej twarzy
Za to, że nie wiadomo jeszcze co w życiu się zdarzy
Za to, że muszę patrzeć na ból innych ludzi
Za każde cierpienie, które kiedyś jeszcze wróci
Za to, że łatwo żyć tylko złym ludziom
Za to, że idę drogą tak trudną...
Za ten zły świat, bez wyjścia, bez wejścia
Za najgorsze dni,
Za to, ze ból pamiętam
Za te trudne decyzje i chwile
Za to, że [...]

Śmierć niech w ramionach swych mnie ugości
Mą duszę w nicość wreszcie zabierze
A ciało niech zgnije - ten wstrętny worek na kości
Pośpiesz się proszę, bo w nic już nie wierzę
Już koniec w tej klatce duszy postoju,
Koniec mej męki co mnie spala powoli,
Czas mi odpocząć, czas nadszedł spokoju,
Przyjdź Śmierci do mnie, wedle mojej woli.

Żałobnicy nie smutni, lecz w głos się będą śmiali,
"Niech mu będzie dobrze tam gdzie się oddalił"

Czy wstydzić mam się? Pytam sam siebie
Bo niby czego? Czego cholera!
Truchła co z czasem użyźni glebę?
Czy może ducha co mknąc po niebie chmury rozdziera.

O świecie szalony, ironii królu
Łajdaku najgorszy, ty wszo, ty chamie,
Uciekam od ciebie, uciekam od bólu
Noga ma więcej tu nie postanie.
Kilku osobom zostawiam słów parę,
I uśmiech najszczerszy wysyłam od serca,
Do trumny mi tylko wrzućcie gitarę,
I tak odejdzie - poeta – szyderca.

Dziś płaczę oczami
Wlepionymi w ścianę
I szklanką herbaty
Wylaną do zlewu
Płaczę nie czytając
Ulubionej książki
Kota nie głaszcząc
I leżąc bez celu

W moim sercu smutno
Zaczął padać deszcz
Uśmiech z łzą odpłynął
Słońca nie ma też

Melancholią śpiewa
Zagubiony świerszcz
Do kosza wyrzucam
Swój kolejny wiersz

Patrzy blady księżyc
W moją smutną twarz
Może on mi powie
Jak wypełnić czas

Padaj więc deszczyku
Bo mi bardzo wstyd
Zmień łzy w deszczu krople
Niech nie widzi nikt.

Słowem do ciebie przypłynę
Zanurzę się w tobie całej
Słowem utulę, ukołyszę
Pozwolisz myślom biec dalej

Me słowa niosą ci spokój
Dają nadzieję i wiarę
Byś mogła w gęstym mroku
Odnaleźć światła ogarek

E.G.

Portalowi Cytaty.info i Cytatowiczom dedykuję

28.10.2013 r.

Zabrakło powietrza, kochany,
do płuc nie dotarł już tlen,
odeszłam w świat mi nieznany,
zapadłam w wieczny sen.

Nie chciałeś iść ze mną, no cóż,
poszedłbyś z inną kobietą,
nasz związek to papier i kurz,
i łza pod moją powieką.
Wybrałam się sama, samotna,
może zazdrość twą wzbudzę,
rzecz się stała okropna,
ja już się nigdy nie zbudzę.

Byłam w teatrze, kochany,
spektakl się właśnie zaczynał,
gdy ktoś wtargnął niechciany
i z bronią w ręku poczynał.

Mogłam zadzwonić, więc łkając
wołam twe imię, to na nic,
nikłej nadziei szukając,
sięgałam już bólu granic.

Teraz to wszystko widzę,
padły śmiertelne strzały,
sama przed sobą się wstydzę,
że oczy nic nie widziały.

Części z nas wolność zwrócili,
dzieci, ciężarne kobiety,
i rannym wyjść pozwolili,
nas zostawiono, niestety.

I nagle cisza zapadła,
nastały egipskie ciemności,
nadzieja w sercu upadła,
odeszłam w kraj niewinności.

Zabrakło powietrza, kochany,
do płuc nie dotarł już tlen,
odeszłam w świat mi nieznany,
zapadłam w wieczny sen.

23-26.10.2002, Moskwa

Mokre kryształy topnieją
Komora wypełnia się wodą
I nawet się trochę czerwieni
Serce stworzone z lodu

Jest takie miejsce, które nie wymaga słów,
cisza jest tam więcej niż śpiewem.
Choć wszystko statyczne to panuje ruch
a radość niesie się cichym echem.

Jest takie miejsce gdzie często Cię zapraszam,
choć nie wymaga to ode mnie żadnego działania.
I wiem, że najwięcej uczyni najskromniejszy ruch
a Ty odnajdziesz mnie wtedy bez wahania.

Jest takie miejsce, gdzie skrywamy uśmiechy
choć niewidoczne to dla czterech oczu.
I choć są nieme to bardzo głośne
z dala od uszu i wścibskiego wzroku.

Jest takie miejsce, gdzie z Tobą tańczę,
nie odrywając stóp od twardego podłoża.
I choć po ziemi stąpam, zdaję się że lecę,
a Twój dotyk rozkazuje mi zostać.

Jest takie miejsce gdzie nie wiążą nas słowa,
dzielne czyny i przepiękne uśmiechy.
To miejsce to moje ramiona,
zostań w nich ze mną i pozwól się kochać.

Odstawię się jak stróż na bocznicę
Stanę się aniołem przez chwilę
W Boże Ciało założę spódnicę
Na stacji głowę pochylę

O płatki wytrę buty
Omiotę ludzi wzrokiem
Pójdę jak człowiek struty
Idąc przodem a bokiem

Zapomnę ile zebranego jadu
Wypluwa pojedynczy człowiek
Dojdę z logiką do ładu
Wyciskając ten obraz spod powiek

Chciałam ci tyle powiedzieć,
A nic powiedzieć nie mogę.
Tak wiele słów w mojej głowie,
Lecz coś przesłania im drogę.
Chcę tulić cię dzisiaj w milczeniu,
Niech serce twe czuje me słowa,
Bo przecież, co najpiękniejsze,
To taka bezsłowna rozmowa...
Chciałam ci tyle powiedzieć,
Lecz słowa gdzieś uleciały.
Może ich wcale nie trzeba,
Świat w ciszy też jest wspaniały.

/Joanna/