Całe to życie jest warte tyle,
Ile utrzymasz w garści ziemi
Mocno i długo na tyle,
By miłość puściła korzenie.
W mojej została już resztka piachu.
Ogródka z tego nie będzie.
Siedzę na ganku, oglądam zachód
I snuję trwania przędzę.
Za całą radość, za wszystkie rany,
Za ufność bliskim
Mam w garści ot, kilka ziaren.
Dziś to jest dla mnie, jak widać, wszystkim.
Za takie dary chcę podziękować,
Tylko już nie ma komu.
Aż po horyzont wciąż pusta droga,
Piaszczysta linia z serca do domu.

Quid Quidem

Przyszła
Królowa zmarzniętych serc
Nieszczęśliwa
Zimna i bezwzględna
Mrożąc nawet
Ptasią miłość
Pośród koron drzew

Sypię Ci się przez palce
konsystencją z marzeń
zapisanych piórem
malowanych farbą
ulepionych gliną.

Tworzysz mnie z wyobraźni
zapatrzeniem w siebie
swoich oczekiwań
swoich zasad
swoich żądz

Nie dziw się że
nie – do – końca jestem
…sobą

czerwiec 2014

Lubię delikatny powiew jesieni
Spadające ptasie pióra
Odlatujących Ptaków Anielskich
Zostawiają swój ślad w pamięci

Dywany złotych liści promienistych
Ciepło i miękkość dających
Czekających na wiatr zmian
Przecież nie będą trwały wiecznie
Zima przyjść musi koniecznie
[...]

Patrz Europo.

Tu, gdzie żelazo kują charaktery,
ziemia studzi spracowane dłonie.
Gdzie Patria to stan nieustannie szczery
I wciąż modlitwa płynie na dnia koniec.

Tutaj rośnie wraz z dębu drzewem
Półcieniem malowana brzęcząca lipa,
Z nich wypływa miłość z uczciwym gniewem,
Kiedy u ciebie po sercach stypa.

Pochyl więc głowę nad historii kartą,
Policz ile już stawali Tobie w potrzebie,
I spróbuj z nich czerpać, bo naprawdę warto,
To właśnie oni wciąż ratują ciebie.

Nie pleć mądrości lisim urzędem,
A zwyczajnie doceń zwyczajność taką,
I szczerze podaruj im konia z rzędem,
Bo każdy dziś widzi, jak to być Polakiem.

Quid Quidem