Zeszyt Edyta Bartosiewicz, adelante

[...] nie zatrzymuj swoich łez, niech spłyną aż do końca.

Gdy ciebie zabraknie i ziemia rozstąpi się, w nicości trwam.

Wierz mi, wierz mi

Coraz niżej się stacza

Ten, kto nie umie wybaczać.

Nikt nie chce kochać, wszyscy kochać boją się, a każdy chce być kochany.

Bo choć zapomniał o nas świat, mokrzy od stóp do głów nie tracimy nadziei.