Położyłem ja raz moje serce z kamienia Echo na dłoni, chcąc przysporzyć jej tym ciężaru i troski - wycisnęła je jak gąbkę.

Tej nocy nasuwa mi się na oczy następujący obraz: Echo pluska się w jeziorze, jak ją Pan Bóg stworzył. I tu powodowany zazdrością, poczynam wzrokiem rozbierać ją z nagości. I sam ulepiam ją na nowo z gliny, z wody i z wodorostów.

I po ptakach! I wypłoszyłem ja jej serce gołębie z jej piersiowej klatki - jest wolna, jest martwa.

Wejść drugi raz do tej samej rzeki choćby siłą, pod prąd, rażony jej gwałtownością pójść na dno.

Rzucałem ja słowa na wiatr, a ona dopatrywała się w nich spadających gwiazd.

Wszedłem ja raz do rzeki i poszedłem przed siebie, ale miast patrzyć pod nogi, wędrowałem ja w tęczę wpatrzony.
Próbowałem ja drugi raz wejść do tej samej rzeki i rzeka wzburzona rzekła: wejdź! I wszedłem ja w pępek świata i wypłynąłem ja na szerokie wody, i wylądowałem ja w brzuchu świata - ale już nie jako motyl, już nie jako owoc miłości, ale jako owoc jej zemsty najsłodszej.

Tej nocy, przed moimi oczami rozciąga się taki oto widok: Echo wyciąga dłonie wysoko, jak gdyby sięgała po nieziemski owoc. Księżyc i ja zrywamy boki.

Echo - blizna na skraju lasu, młodnik na starych śmieciach, żywy grób. Rozdarłbym ranę, rozkopał, wtulił się w twoje szczątki, ale brak mi jeszcze... Czego mi jeszcze brak? Echo, oddech ziemi i wiecznie zielone, i grzyb, i pleśń.
Echo, wszystko to z ciebie jest.

Wytężam ja nieraz słuch i słyszę, że i serce moje nadstawia ucha, zatrzymuje się i słucha, ale Echo pozostaje milcząca i głucha.
Milczenie Echo nie jest złotem, milczenie Echo jest czerwone - widziałem ja je - jej gardziel poderznięta wypluwała słowa nieme. Dotykałem ja ich ciepłych i lepkich - jakby wypływały prosto z serca - zlizywałem ja je, a otwarta rana zamykała się.
Rzucałem ja słowa na wiatr jak szalony, dziś czekam ja na echo słów pokornie.
Echo sprawiedliwości.

Jesień kojarzy mi się przede wszystkim z liśćmi, z ognikami, z zaschniętymi kroplami krwi. Z główką Echo czerwoną jak siarka - Echo zapałką z przetrąconym karkiem. Echo, na twoim grobie mrówki wznoszą kopiec - pójdziesz po nim do nieba. A ja? Narcyz, co przerósł sam siebie: Pan Jesień, wieczny samozapłon, Piekło.

Rzucałem ja słowa na wiatr jak co dzień. Wiłem ja zdania przepięknej urody i rzucałem je na wodę. Zostawiałem ja znaki na niebie i na ziemi namazane, i odpowiedziała! I wtedy staliśmy się po raz pierwszy i raz na zawsze: Echo ona i ja Narcyz.

Dzisiejszej nocy uszami wyobraźni słyszę ja głos Echo w oddali, lakoniczny, ale jakże oddany. Zmysłem dotyku wyobraźni czuję ja oddech Echo na karku, zaledwie przelotny, a jakże uskrzydlający! Przełykam ja ślinę zmieszaną ze łzami - słowa stają mi w gardle, a pragnienie w przyrodzeniu.

Patrząc wstecz, to nie rzeki dawały mi pić i jeść. Echo łez.