Zeszyt ech, sprajtka

wiersz, to tylko butelka
przez którą próbujesz przepchnąć swój list
na drugi brzeg

swoje pięć minut
przed snem
rozciągnąć aż po własny horyzont

i czekać
aż wzejdzie w tobie pierwsze ciepłe słońce
co daje dach nad głową, kiedy pozbawia nas domów

dziś znów wychylam się odrobinę dalej
odpuściłem dłoniom
a wieczorami opieram wyłącznie łokcie

i kiedy tak patrzę

w nierozczarowane północą słowa
albo o tym wszystkim niewiele piszę
czuję

nie urodziłem się gotowy
tylko po to
by szykować się spać

wciskam się w zdania
a ty stawiasz przecinki
moje wiersze
siedzą jeszcze na nocniku

kwadrans przed
rozbieramy się do kości
na żebrach tatuaż
w bolącym krzyżu
wyczuwam odrobinę ironii

nie śmiem zapytać
o kolejna stronę
twojego ciała

Przychodzi taki moment, że mimo tych wszystkich emocji, mam ochotę się poddać. Kolejny raz chcę uciekać dopóki jest dokąd. Kolejny raz chcę uciekać zanim wszystko zacznie się na dobre. W ten sposób się bronię. Nim ktoś zdąży mnie zranić, odchodzę. Odchodzę jakby to wszystko co się do tej pory wydarzyło było jakimś słodkim snem. Teraz się budzę i strach paraliżuje moje serce. Zaczynam myśleć, że lepiej się cofnąć o parę kroków do tyłu niż utonąć kolejny raz w bagnie. Zaczyna mi zależeć, ale właściwie nie mam powodu by się bać. Jednak się boję. Cholernie się boję, że gdy znów otworzę serce to kolejny raz ktoś w nie uderzy. Całe te początki i magia chwili znika, kiedy uświadamiam sobie że jeśli komuś zaufam, to prędzej czy później ktoś złamie mi serce. Przestałam wierzyć w dobre zakończenia. Sama nie wiem, bo później gdy już mam uciekać, spoglądam w te oczy i jakoś nie mogę. Pierwsze oczy, które tak na mnie działają. Chcę się dać ponieść. Chcę zaufać. Przeraża mnie fakt przemijania, ale czuję i wiem że to spojrzenie wciąż będzie takie samo. Są ludzie, dzięki którym znów na chwilę tracisz zdrowy rozsądek, trzeba tylko umieć odróżnić tych dla których warto to zrobić.
Warto spróbować, nawet jeśli miałoby to trwać tylko chwilę.

A.

ciało zawsze potrzebuje rozrywki
nawet kiedy stoi w cichej przestrzeni
pośród cieni, deszczu i kropli

co spadają wolniej,
kiedy się w to wsłuchasz

a ja kolekcjonuje ławki
układam przemyślane pety
i paląc neurony, kładę do snu niepotrzebne myśli

życie wciąż rozdaje swoje trzy grosze
- poproszę bez reszty -

a kiedy już zjesz, wysiedzisz swoje ciepłe miejsce
będzie cię popychało do wyjścia

mój świat przetoczył tysiące myśli
przebiegł tysiące kilometrów
i wymówił miliony słów

a ja wciąż nie jestem nawet rozpoczęty
więc po co kończyć zdania
które bez słowa
zabijają w tobie ciszę

chciałbym tak kiedyś umieć
nie posłuchać
zjeść wczorajszą kolację
i powiedzieć że była dobra

... przecież jesteśmy opuszczeni jak zagubione dzieci w lesie. Kiedy Ty stoisz przede mną i patrzysz na mnie, co wiesz o moim bólu, który jest we mnie, i co ja wiem o Twoim. I jeżeli rzuciłbym się przed Tobą na kolana, płakałbym i opowiadałbym, nie wiedziałbyś o mnie więcej niż o piekle, o którym Ci mówią, że jest gorące i straszne. Już z tego tylko powodu my, ludzie, powinniśmy stać przed sobą z taką czcią, z takim zadumaniem i miłością, jak przed bramą piekła (Franz Kafka do Oskara Pollaka).

Nie chcę dużo
tylko rozwiąż mnie jak zagadkę
która spędza sen z oczu
swoją wadą spojrzenia

mam doły i niepewności
a czasem pewność do granic kiczu
lubię naiwność która szczerzy zęby w uśmiechu
wierząc zawzięcie w dobro człowieka

ale też złoszczę się
i miotam zrywając pęta codzienności
gdy jakiś idiota przechodząc na czerwonym
nie śpieszy się wcale

bywam też radością prawie szczęściem
to jakby jedną nogą być w rajskim edenie
uśmiechem czaruję przechodniów
i świat pulsuje prawem przyciągania

a kiedy jestem szaleństwem
próżno tracić czas na szukanie
gdy zaborczość bez wahania jak instynkt pierwotny
wybucha siłą pożądania

bądź więc cierpliwy
jednak stanowczy do końca
i rozwiąż tę niewiadomą

czyż nie jest intrygująca

;)

Pozwól mi uprzejmie ci pomóc albo utoniesz - powiedziała małpa i odłożyła rybę bezpiecznie na drzewo.

myślałem, że się jeszcze załapię na kilka słów
na to
co pod ręką

na resztę machnąć
i na stopa
często wtedy przepuszczałem w sobie dreszcz
tak dobrze byłem wychowany

ale nie przodem, ani drzwiami
bo dobry kierunek był zawsze wieczorem

nigdy w, zawsze poza
i papierosy były wtedy dobre
- tak długo wracałem do domu -

może straciłbym wtedy głowę
gdyby nie listopadowy chłód
co łapał mnie nie tylko
za
i też za mocno

milczałem, zmieniając warty w kieszeniach
i tak dotarłem
szorstkość dłoni na gładko
- i do mnie -

że nigdy nie dostałem wilka
od siedzenia tak na tym wszystkim
co we mnie siedziało

czasem po prostu wyje
coś we mnie
i w pełni
bywam nieprzygotowany