Zeszyt zapisane prozą..., Cris

o 4 rano
wracam
z kawą w ręku
cisza parzy w dłonie

Podobno każdy człowiek ma określoną liczbę uderzeń serca w swoim burzliwym i chaotycznym życiu, choć mało osób zdaje sobie z tego sprawe.

- Cztery Biliony - Tyle właśnie liczył sobie mój limit.

Szybki życiorys dwudziestopięcio latka, doprowadził moje serce do granic wytrzymałości.
Nie zdajecie sobie z tego sprawy, dopóki nie dotknie to kogoś z bliższego otoczenia.
Kubek kawy, kreska w nos, ciągły strach o swoje życie, i zabawy w nocnych klubach jednego z największych miast świata, Chicago, to mój przepis na własną śmierć.
Nie będę was zanudzał opowieściami jak się zaczęło moje popaprane życie, to moje ostatnie słowa - pożegnanie - więc jeśli kogoś zraniłem, dalem nie potrzebną nadzieje albo zrobiłem coś gorszego. - przepraszam - Zawsze byłem przeciwieństwem siebie, [...]

30.05.2015
Kiedy świat rozpada się na milion kawałków,
a każdy oddech sprawia ból, to nic, to nic...
Uwierz proszę, że nadejdą znów lepsze dni.
I śmieć się będziesz z niczego
i cieszyć cię będzie znów słońce,
a serce znów będzie odporne.
Nadejdzie taki dzień, uwierz...
A teraz pozwól płynąc łzom,
bo są jak oczyszczenie.
I pozwól na chwile słabości,
by znaleźć siły i odbić się od dna
swojej rozpaczy.
Nie myśl, ze jesteś marna i sucha
jak ten liść miotany wiatrem.
To tylko taki dzień, kiedy jesteś
milionowym kawałkiem.
Znów wstaniesz i ubierzesz buty
i pójdziesz swoją kręta drogą.
Nie zapominaj nigdy, że gdzieś są dłonie,
które wstać pomogą.
Nie zapominaj nigdy, że ktoś tak wierzy w ciebie
i pamiętaj o tym on wesprze cię w potrzebie.
Da uśmiech i nadzieję,
przywróci blask źrenicom.
Pamiętaj o tym zawsze
gdy będziesz łez krynicą.

Scena II

Jadwiga i Bartek

(nadal sypialnia Państwa Kuców, otwierają się drzwi do pokoju syna
wchodzi syn w pidżamie z zaspaną twarzą, troszeczkę zdenerwowany)

Bartek.

Obudziliście mnie tą waszą dziwną muzyką.

Jest sobota, a tu spać nie można.

Jadwiga.

( kończąc tajemnicze pisanie chowa kartkę do jednej z szuflad sekretarzyku, po krótkim zamyśleniu zwraca się wyjaśniający sposób do syna)

Ty się ciesz, że masz wolną sobotę, za moich czasów chodziło się do szkoły w sobotę.

Bartek.

(trochę zdziwiony)

Jak to?

Do szkoły w sobotę, ale obciach.

Jadwiga.

Tak i to nie tak dawno, krótko przed twymi urodzinami, zniesiono ten obowiązek.

( z dociekliwością)

Właśnie, à propos szkoły, to podobno znów dostałeś DWÓJĘ* z historii?

Bartek.

(trochę zaskoczony pytaniem, odpowiada pokrętnie) [...]

Bardzo lubię internet. Buszowanie w sieci daje wiele możliwości. Jest nieocenionym źródłem informacji, rozrywki i międzyludzkich kontaktów. Poprzez sieć można się poznać, wymienić poglądy, zaprzyjaźnić. Dla wielu ludzi jest to jedyne miejsce, gdzie mogą się swobodnie wypowiedzieć, zostać wysłuchani, spotkać z innymi ludźmi.
Ograniczenia związane z naszą osobowością, wyglądem, zdrowiem, dzięki sieci niejednokrotnie można skutecznie pokonać. Dobrodziejstw możliwości buszowania w necie jest bardzo wiele. Ciągniemy do miejsc ulubionych, niepokoimy się w momentach kiedy administrator prowadzi prace techniczne i w żadem sposób nie możemy tam zajrzeć, tęsknimy za niektórymi ludźmi, cieszymy się, kiedy się pojawią.
Zadziwiające zatem bardzo jest to, jaką niejednokrotnie prezentujemy postawę. Utarczki słowne, obraźliwe komentarze, wreszcie wynikające ze zwykłego niezrozumienia niektórych wypowiedzi niewspółmierne, dziwaczne reakcje. Zamiast spokojnie zapytać, [...]

Drogi nieosiągalny panie X
Stęskniłam się. I chociaż wiem, że to niedopuszczalne wręcz karygodne to jednak już nie potrafię się doczekać kiedy znowu będę mogła Ciebie zobaczyć.
Myślałam, że już mi przeszło. To co czułam, przyspieszone bicie serca, uśmiech, który pojawiał się mimowolnie, jednak to znowu przyszło.
Boję się tego, bo przecież jesteś tylko moim marzeniem, ale mówią, że marzenia są po to, aby je spełniać.
Jednak ja czekam na to, aż los się do mnie uśmiechnie..
Może pojawisz się niespodziewanie i jak słońce rozgonisz te chmury zwątpienia, albo będziesz dla mnie całkowicie niewidoczny.
Jednak nie zapomnę tego jak marzyłam i jaką siłę dawały mi te marzenia.
Bo marzyć o Tobie mogę tego mi jeszcze nikt nie zabroni.
Tego się trzymam, bo może kiedyś jednak nie będziesz już tylko marzeniem, a kimś całkowicie realnym - tylko dla mnie.

Polska przez 123 lata była spłakana..
123 lata w niewoli obcej , w gniotących kajdanach,
Była nasza Matka droga – Polska, we łzach, zapłakana.
Krążyły nad nią trzy kwiożercze, drapieżne sępy,
Pogrążona była na te długie lata w rozpaczy pętach.
Naród jak mógł pragnął wyrwać się ze szponów,
Tych, co chcieli wymazania imienia Polski, Korony.
Trzej monarchowie wrogi traktat w 1795 roku podpisali
I polskie ziemie swoją własnością po wsze czasy nazwali.
Wyzwoliła się Polska spod wrogiego panowania,
Powstała z kolan, jak zawsze dumna i opanowana.
Nie potrafiono jej zrusyfikować czy zgermanizować,
Jej naród potrafi swój język i wartości uszanować.
O jej wolność i niepodległość walczono w powstaniach,
Polacy nie godzili się na obcych kruków panowanie.
O jej wolność walczył generał Dąbrowski w legionach,
A dopiero w roku 1918 Ojczyzna została wyzwolona.
II wojna światowa przyniosła Polsce straszne zniszczenia,
Obozy koncentracyjne, bombardowania, odbieranie mienia.
Hitlerowcy chcieli naszą Matkę pozbawić ziemi i imienia.
Dla nich życie Polaków, godność nie miały żadnego znaczenia.
A gdy wreszcie zrzuciła z siebie faszystowskie nienawistne pęta,
Bolszewik zza wschodniej granicy jej swoją niewolą na 44 opętał.
W roku 1989 nasza kochana ziemia stała się znowu wolnym krajem,
Wreszcie jej dzieci są wolne od komunistycznego narzuconego raju.