Zeszyt Dzienniki, wolnaenergia

Tęcza... Tęczy pełne dłonie... Opowiadam o sobie... Na siedem kolorów umiem mówić, jakby siedem języków... jakby dar...

Mówię na niebiesko, czasem na żółto a w między czasie na zielono przemilczam... Trzymam w dłoniach jeden kraniec tęczy, ten z dala od skarbu zakopanego tuż pod stopami...

Wielobarwny mój świat przestał być "na własność", przestał tylko być... Weszłam na ścieżkę innej mnie... Nie zawrócę, chociaż wokół wieniec z kolców, nie zawrócę... Mowy nie ma!!! I chociaż przestrogi i podszepty... stoję już pojedynczą myślą... i taka przestrzeń... taka wolność... taka ja w końcu... dla siebie też choć trochę, nie tylko dla kogoś... i niech tak trwa, aż po horyzont...

A jutro obudzi mnie tęskniąca za ciepłem kawowym filiżanka... i wypiję w pełnym słońcu szczęścia słodką kawę z mlekiem... i na przekór deszczowym porankom bez parasola spacerować będę...

Bo jestem swoja... bo tęcza... bo tak chcę... a to trwać musi, nawet, jeśli płaczę...

Czuję się, jak opcja "w razie wypadku". Taki emergency na życie.
Przychodzi, kiedy potrzeba napicia się dobrej herbaty jest silniejsza, niż poukładane przez kogoś nakazy. Wraca tą samą ścieżką. Już nie ma kluczy do drzwi wejściowych. Jakiś znak dla mnie? Nie. Na tyle go nie stać. To znak dla niej-popatrz, nie widuję jej, nawet nie mam już kluczy do naszego wspólnego mieszkania. Tak, wciąz mieszkają tam moje książki, instrumenty i cała przeszłość wspólnych lat. Jakaś dekada życia razem.
A ja... No cóż. Nie mam siły na tyle, by zatrzasnąć mu drzwi przed nosem. Nie chcę tej siły w sobie. Chcę wierzyć i czekać. Chcę znów mieć dom.

A co, jeśli serce mi tego nie uniesie dłużej? Co, jeśli czekanie jest realne na przestrzeni tygodni, nawet 2-3 miesięcy? Co, jeśli powyżej roku się nie czeka, tylko umiera? Zjawi się wówczas, niczym spóźniony słowik, cały w udręce i pomieszaniu. Nie, nie będzie przepraszał, bo nigdy za czyny swoje nie przeprosił. Co najwyżej za niewytrwałość, bo ona zmieściła wszystkie ukryte prawdy i ujawnione rany, pomyłki,czyjeś oczy, obce perfumy na mojej pościeli. Przyjdzie jak spóźniony wigilijny gość, a mnie już nie wystarczy.
Mam wrażenie, że nie przeżyje już dlużej trwania w zawieszeniu jak nad urwiskiem. Czekam, aż spadną skały jego słów. Jedne odkryją przed moimi oczami jaskinię, inne zrzucą mnie w przepaść.
Patrzę w te kochane oczy i boję się ich milczenia.

A więc tak wygląda moja dorosłość? To na to wszystko czekałam ucząc się historii pierwszych Piastów i Jagiellonów, zakochując się całym sercem w powstańcach Warszawy? A te wszystkie piątki wypełniajace dziennik lekcyjny na stronie matematyki i chemii? To po to było? To właśnie dla tych wszystkich codzienności czytałam "Lalkę" dziesięc razy, pierwsza przekopałam najlepsze powieści biblioteki szkolnej? A te konkursy? Nagrody? Oklaski?
To na taką dorosłość czekałam niespokojnie tupiąc mając lat szesnaście, siedemnaście?

Siedzę w ciszy. Za ścianą spokojny oddech mego dziecka. Za oknem ruch wielkiego świata. Herbata już zimna. Nic nie smakuje, jeśli sama sobie muszę podać wszystkie kolacje.
Nie ma go obok. Jeszcze wczoraj był. Śmialiśmy się oglądając ulubiony film. Rano było jeszcze "dzień dobry" i uśmiech. Tamtego [...]

Bywa że... siedząc pochylona głowę podpiera rękoma i rozmasowując skronie próbuje skutecznie przegnać myśli które czasem uchodzą łzą.
Nieustannie powtarza jestem silna by potem z wyrzutami... spojrzeć w stronę gdzie tęsknota wyrywa się w szaleńczym biciu serca.
Wmawia sobie niezależność podczas gdy wcale tak nie jest i nie chce by było.
Samotność jest straszna i chyba uzależnia człowieka do wyciągania dłoni delikatnie prosząc o jakąkolwiek dojrzałą bliskość.
Przydałby się taki darczyńca przemknęła myśl i rozbawiła Ją na chwilę .Jeszcze potrafi się uśmiechać to taki uśmiech... wciąż jeszcze przez łzy.
Jak dobrze że obowiązki zmuszają Ją do pokonywania dnia gdy noc ponownie odbierając wiarę nie przynosi ukojenia a... żal.
Rozmowy płynące donikąd stawiane pytania na które nie uzyskuje odpowiedzi... Boże to [...]