Dziś już wiem, że łatwiej mi odejść, bo wiem, że nigdy nie wrócę.
Odejść muszę, chcę, potrzebuję.
Bo choć ta miłość nie była pomyłką, nie miała szans, by przeżyć.
Na mnie gdzieś czekają cieplejsze ramiona, dla Ciebie gdzieś zabije mocniej czyjeś serce.

Rozwód to nie koniec świata, a może i początek. Zachowajmy najpiękniejsze wspomnienia, dla mnie, dla Ciebie i dla tych nam najważniejszych, naszych dzieci...
Wybaczmy sobie nawzajem i bądźmy szczęśliwi, każde inaczej.

Patrzę przez okno jak na dzieło sztuki. Zima ma czystą kartę i drzew sztalugi. Przyjdzie wiosna, pędzlami kwiatów naniesie krajobraz.

boli jak otwarta rana posypana solą.
jesteś ziarenkiem soli w mojej otwartej ranie.
pełnej krwi.

siedzę sama w kolejny grudniowy dzień. słońce świeci za oknem. czerwone dachy bloków pokrył zimowy szron.

pod choinką smutno stoją porzucone prezenty. już minęło ich świąteczne 5 minut.

w telewizorze kolorowi ludzie kolorowo się do mnie uśmiechają.
[...]

W późnych powrotach jest bliskość, o której wiedzą zaledwie
klamki, draśnięte opuszkami palców, ciepłem ręki jak
wierzchem deszczu, tak dyskretnym, by zdołał zgasić światła, nie płosząc przy tym
obietnicy skulonej na powiekach. Tak jakby do domu można było podchodzić jedynie nocą, kiedy zasłony zapłaczą za zwiewnością naszych ust, kiedy milczeć będą zegary, zastygłe w pół urwanego kroku, a my moglibyśmy tylko przysiąść na progu, by stamtąd usypiać szyby, co zbyt cicho odbiły spojrzenia.

Choć miłość jak kwiat róży piękna jest, rani. Kolce zostawią blizny w Twoich snach.

Znowu to robię. Układam swe życie według porządku. Kolejne fragmenty układanki trafiają na swoje miejsce. To nie tak, że przedtem go nie miały tylko nie stały na tym właściwym, choć wciąż są takie, które nie pasują, jakby to nie ten obraz, który chcą stworzyć. Trochę posklejane, poszarpane na brzegach, z dziurami w środku starają się dopasować, ale to ciągle nie ta część, coś się nie składa. Jakby nie było przestrzeni, którą chcą zająć.

Nie tutaj.
Nie teraz.
Być może nigdy.

Rozdział 22, strona 10, wers 19.

Czasem w naszym życiu pojawiają się ludzie, którzy przewracają je do góry nogami. Bywa tak, że na początku niczym szczególnym się nie wyróżniają. Ot kolejny znajomy, czy znajoma. Jednak niespodziewanie, coś się zmienia. Wyróżnia się. Pojawiają się chwile warte zapamiętania. Jednak z czasem, coś się psuje, tak jak to w życiu bywa. Trzeba wtedy użyć "elementów naprawczych" . Tylko co jeśli to nie pomaga? Czasem nie zwraca się na to uwagi. Czasem nie słucha się dobrych rad innych. Czasem pojawia się niezwykła słabość. Czasem wspomnienia wygrywają. Czasem kogoś brakuje. Czasem...

Kolejne jedenaście dni, które nauczyły mnie, że jedyny sposób aby zachować Cię w moim sercu, gdzieś na dnie, to pożegnać się z Tobą nieodwracalnie. Nie będziesz mi już przypominał, że tamten nasz wspólny, teraz już odległy czas był tylko iluzją utkaną z naszych marzeń. Nie będę widywać Twoich zdjęć z nią, aby potem odczytywać wiadomość pełną tęsknoty. Do kogo ta tęsknota? Kim ja w ogóle dla Ciebie byłam, jestem? Nie, nie potrzebuję tego. I już wiem, że jak się odwrócę to nie będę oglądać się przez ramię.

Przestałem witać się wraz z nocą i żegnać z porankiem, choć z blaskiem księżyca wciąż rozmawiam w cztery oczy, a słoneczne promienie nadziei przestały tępić ostrze percepcji. Uczucia zastygły wraz z nieosiągalnym horyzontem, paradoksalnie, niszcząc tym samym wiązkę logiki w moich ślepych oczach. Widocznie czasem trzeba zabić coś w sobie, by ocalić siebie.

Wiesz jak wygląda skrawek najpiękniejszego smutku? To coś jak lawina, kiedy stoisz od siedmiu lat na tej samej górze, wykrzykując "Nadchodź!", oczekując, aż echo wykona wyrok. Choć uważam, że to najpiękniejszy smutek, nie śmiałbym odpowiedzieć echem "to było piękne!", rozumiesz? Może gdybym stał tam koło Ciebie... chętnie krzyknąłbym. Może zabrałoby mnie z Tobą. A raczej mam nadzieję, że tylko mnie.

Spędziłam osiem cudownych miesięcy z najwspanialszym mężczyzną na świecie. Mnóstwo wzniosłych, słodkich chwil. Gorzkie momenty. Radość i smutek. Obnażaliśmy pozytywne i negatywne odsłony nas samych przed sobą wzajemnie. Czuję, że możemy wszystko. Bo wierzymy. Bo marzymy. Bo kochamy. Bo naprawdę chcemy.
Wierzę w nas. Wierzę, że nam się uda. Mimo każdej przeciwności losu, mimo kilometrów, które nas fizycznie podzielą, mimo tęsknoty, która nie raz przyniesie chwilę zwątpienia. Wierzę.
Niebo wszędzie jest takie samo.