Zeszyt Dzienniki, Alkomatek

Boję się jutra. Boję się, że nie będę wystarczająco mądra, wystarczająco zabawna, wystarczająco ładna. Po prostu nie wystarczająco dobra. Boję się popełnionych błędów, a jeszcze bardziej niewykorzystanych szans. Dnia, w którym oprócz dostępu do sieci zabraknie czegoś znacznie istotniejszego. Boję się myśli dotyczących przyszłości, i tego kim się stanę. Jaką rolę odegram w życiu innych ludzi i czy sposób w jakim pokieruję swoim własnym będzie miał znaczenie. Czy okaże się być słusznym? Boję się zapomnienia i tego, że ja zapomnę. Rozstania, śmierci i pająków. Tęsknoty za dzieciństwem, które niosło za sobą dylemat - cola, czy pepsi, - wieczorynka, czy podchody. Boję się tego, że nie będę potrafiła przebaczyć. Boje się rozczarowania wynikającego z niemożności podjęcia jakichkolwiek działań. Boję się telefonu [...]

Postacie we śnie mają twarze, które już kiedyś się widziało. Lecz jak odróżnić to od jawy? Wszyscy śnimy jeden wielki sen, w którym zapominamy co działo się przed minutą. Ile kobiet przeszło obok ciebie dziś podczas drogi powrotnej do domu? Każdy kto mnie minął, w przeciągu pięciu sekund zdążył o mnie zapomnieć. Równa się wspólny krok. Spojrzenia przestają się przecinać. Liczę. Pięć... cztery... trzy... dwa... jeden. Już nie pamięta. Śmieję się. Już nikt nie pamięta. Rozpłynęłam się w ich snach.

Tak bardzo chciałam wyjechać, zgubić się. Wyjechałam, myślałam, że sobie wszystko przemyślę, że zapomnę, że Bóg mi tam pomoże. Przecież to już ostatni czas by zapomnieć. Ostatnia chwila. W podróży dużo łatwiej myśleć? 1700 kilometrów przemieszcza jedynie ciało, cholerna głowa zostaje z tobą. A ty radź sobie czlowieku. Pokonuj własne przestrzenie, własne słabości. Walcz sam ze sobą. W podróży z niedomkniętą walizką, pełną krytycznych uwag.