Zeszyt dusza, first_lilith

- Jestem zmęczona. Dobranoc
- Przepraszam to przeze mnie. Cały dzień biegałaś w moich myślach.

* autentyczna rozmowa z M;*

-dobranoc
-a dasz buziaka?
-po co?
-bo ten średnik i gwiazdka sprawiają, że się uśmiecham...

jak niewiele trzeba do szczęścia...

-Dobranoc.
-Chwila, a gdzie uśmiech?
-Wybacz ale po całym dniu sztucznego uśmiechania się już po prostu nie mam siły...

-Opowiedz mi coś o sobie...
-Mam na imię Miłość, moją matką jest Pomyłka, ojcem Przypadek. Urodziłam się w sercu i tam obecnie mieszkam, razem z siostrą Nadzieją. Codzienne kłótnie z kuzynką Nienawiścią sprawiają, że tracę wiarę w siebie, ale dzięki niej staję się też silniejsza. Mimo to boję się, że kiedyś to ona wygra, ma przeciez ze sobą Zazdrość, Ból, Kłamstwo, Zdradę, Cierpienie... A ja? Szczęście czasem wpadnie do mnie przez okno, kiedy wczyscy już śpią. Zaufanie strasznie choruje, Czułość i Optymizm wyjechali na wakacje, nie planują powrotu... Rozum uważa, że to co robię jest irracjonalne, jest całkowitym przeciwieństwem mnie. Tak więc zostałam sama... Tylko ludzie czasem O mnie dbają, pielęgnują. Naprawdę się starają.

"Ludzie mówią, że jestem silna, ale nie wiedzą jak wiele słabości mnie to kosztowało.
Ludzie mówią, że jestem wytrwała lecz nie zdają sobie sprawy jak wiele razy boleśnie upadałam i traciłam nadzieję.
Ludzie mówią, że jestem mądra, a to życie dawało mi bolesne lekcje i nauczyło jak wyciągać odpowiednie wnioski..."

Coś dawno we mnie pękło. Nie potrafię zaszyć swoim ran. Zawiść i zazdrość o szczęście uśmiechniętych ludzi wciąż rośnie, uwięziony sam w sobie ukrywam słabości pod płaszczem sarkazmu. Szyderstwem głaszczę po twarzy ich radość, kojąc swój ból pustki.
Nie tędy droga moja do nieba, ani do ich serc. Wiem.

- Nie ma łatwych decyzji - powiedział. - Poważna decyzja to zawsze wybór, szamotanina z samym sobą, chirurgia sumienia. Człowiek spełnia się w decyzjach, Łukaszu. Wszystkiego nie przewidzisz. Trzeba wejrzeć w siebie i odrzucić to, na co nie może być zgody. Pozostanie niepewność. Kiedy coś postanowisz, stłumisz ją w sobie, zapiszesz wyłącznie na własny rachunek. Osądzą cię po rezultatach. Nikt nie zapyta o intencje.

Jest na świecie taki rodzaj smutku, którego nie można wyrazić łzami. Nie można go nikomu wytłumaczyć. Nie mogąc przybrać żadnego kształtu, osiada ciasno na dnie serca jak śnieg podczas bezwietrznej nocy.