De­sires była at­rakcyjną ko­bietą miała już swoją po­zycję na ryn­ku za­wodo­wym, ta­ka o której mówią mądra, in­te­ligętna i błys­kotli­wa. Miała pra­wie wszys­tko, pra­wie bo to cze­go jej bra­kowało mogła wróżka wy­myślić a że jej nie było? To czym dys­po­nowała Des układała w całkiem at­rakcyj­ne życie.
I te­go dnia kiedy Lost wy­jeżdżał i miał przek­roczyć gra­nicę swoją i wszys­tkiego zo­baczył ją. Pelną spo­koju ro­ześmianą nimfę. Bo fiz­jo­nomię miała [...]

Lost za­myślo­ny jechał przed siebie, in­ny daw­no zjechał by z dro­gi ale nie on. Miał podzielną uwagę był nieobec­ny i wciąż trzeźwo myślący. Niebo mu sprzy­jało ale on jeszcze te­go nie wie­dział. Jechał więc za­myślo­ny nie wiedząc dokąd i po co? Bez­tros­ko cze­kał aż dro­ga się skończy i każe mu wy­siąść. Tak pos­ta­nowił.
Kiedy wy­siadł był w in­nym świecie. No­wy za­pach, in­ni ludzie, roślin­ność. Dro­ga się skończyła trze­ba było coś pos­ta­nowić poszu­kać [...]

Są środki przeciwbólowe jak alkohol, tabletki, czekolada, miłość, ale dla Losta to by było za proste.
Cierpiał za miliony. Za niespełnione obietnice, za zaprzepaszczone okazje, swoje sukcesy które uśpiły jego czujność, za to co miał w głowie a nie była to szachownica.
Lubiał swoje pompatyczne przeżywanie bólu, przyjmowanie postawy pokory i poddania się, bylo w tym coś teatralnego, pasujacego do tamtego klimatu i miejsca.
Kiedy jednak tłukł niechcąco tależe i oblewal gości winem sytuacja nie była zabawna. To tylko zwykły bieg wypadków który mógł się wydażyć komukolwiek i gdziekolwiek. Czy Lost był wyjatkowy?
CDN

/by Rosa Th./

Te­lefo­ny roz­dzwa­niały się od ra­na. W re­dak­cji "No ko­men­ts" pa­nował zamęt, ludzie pędzi­li jak­by pod prąd.
Każdy ro­bił coś za ko­goś, po coś, ko­muś, na za­pas, na po­jut­rze, bo w re­dak­cji da­ta nie ma znacze­nia, w ma­ju przy­goto­wuje się ma­teriał na święta. I tak też De­sires zakręcała ludzi do pra­cy a że była doświad­czo­nym pra­cow­ni­kiem da­wała dob­ry przykład, pou­czała, po­magała, cza­sami znieważyła ale w dob­rej wie­rze. Nie miała jeszcze swo­jego up­ragnione­go* sta­nowis­ka, które mog­łoby w pełni odzwier­cied­lać jej po­zyc­je w fir­mie, ale że była to fir­ma męska o bab­skich stołkach nie by­lo mo­wy. Na­pisałam up­ragnione­go? Des nie miała ta­kich prag­nień, miała prag­nienia które do­piero miały się urodzić.
CDN

/by Ro­sa Th./

Lost poprosił o kilka dni wolnych, musiał zostać sam. Galard był dla niego bardzo łaskawy sam miał dwoje dzieci ale nie mieszkały z nim. Z córką stracił kontakt. Ostatnia kartka wysłana była z Murcjii.
Mieszkała z koleżanką czy partnerką. Galard nie chciał tego wiedzieć. Syn przebywał we więzieniu a kiedy wychodził podkradał ojcu trochę pieniedzy, na zimę wracał. Tak więc w Loście widział swoją nadzieję na spokojną starość. Ale przecież nie może jeden człowiek brać na siebie wszystkich nadzieii i to bylo [...]

odc 8.
Lost bar­dzo się sta­rał nie za­wieść Ga­lar­da, próbo­wał sam pro­wadzić in­te­res a że był nieuf­ny ni­kogo nie pot­rze­bował do po­mocy z wyjątkiem Soula.
Nas­tał ko­lej­ny se­zon ale on nie da­wał ra­dy. Zmar­twienia za­lewał Por­to­ricą*. Soul mi­zer­niał, mat­ka Soula ginęła w oczach. Płakał z niemo­cy. Przy­pom­niał cza­sy kiedy mod­litwa da­wała mu uko­jenie, pat­rzał na krzyżyk który zaw­sze wo­ził ze sobą i czy­tał w myślach, cze­kał na cud?
Nie był [...]

W życiu tak by­wa że często to co tra­cimy do­ceniamy po czasie ale nie zaw­sze. To co tra­cimy cza­sami jest naszym wyz­wo­leniem. Lost dużo stra­cił ale też wiele zys­kał. Nie mógł się nig­dy po­godzić ze swoim pochodze­niem, dla­tego niechętnie wra­cał. No­sił na so­bie garb które­go nie pot­ra­fil zrzu­cić, sprze­dać, po pros­tu poz­być się.
Był z nim zrośniety. Je­go pochodze­nie ciążyło mu w myślach, czy­nach. To pochodze­nie jest doświad­cze­niem, da­rem, jest szkołą* z której Lost się nie cie­szył, której się wstydził.
cdn

/by Ro­sa Th./

Lost miał dzi­waczne sny, często o nich po­tem myślał. Nie były czymś ważnym ale on zas­ta­nawiał się nad ich sen­sem, tak jak­by coś miały znaczyć. Był wierzący a więc wie­rzył prze­de wszys­tkim w siebie. Te­go dnia kiedy Ga­lar­da zab­rała sa­nitar­ka śnił mu się:
*On, pływa w oceanie swo­bod­nie, miaro­wo, wokół piękna, świet­lista aura i nag­le czu­je że coś ciągnie go na dno. Ner­wo­wo ut­rzy­muje się na wodzie, po czym wiel­ka ry­ba niczym wielo­ryb pod­niosi go i wyrzu­ca na brzeg.
Sie­dzi na brze­gu led­wo żywy, wielo­ryb odpływa a po chwi­li się od­wra­ca a je­go paszcza nie jest ry­bia a przy­pomi­na twarz pew­nej ko­biety*.
Była to twarz ko­biety o której sta­rał się właśnie za­pom­nieć.

cdn
/by Ro­sa Th./

Człowiek stąpający po ziemi /miękko czy jak tak lu­bi/, wie co jest war­te poświece­nia a co mu­si um­rzeć, co jest dob­re a co nie ma przeszłości. Nie zaw­sze dras­tyczne zmiany są dob­re. A i często przychodzi mo­ment tęskno­ty za do­mem* za korze­niami. Przeszkadza in­na kul­tu­ra, zwycza­je.
Ga­lard czuł że Lost wcześniej czy pożniej odej­dzie. Był tu szczęśli­wy, był wol­ny, od­począł od złych wspom­nień, ale tar­gało nim ciągle poczu­cie niedos­ko­nałości. Był po­ryw­czy i nies­po­koj­ny jak nas­to­lat­ka która wy­rosła z mod­nej odzieży i mar­twi się o nową. Ga­lard wie­dział że Lost ma wszys­tkie cechy człowieka czy­nu, dob­re­go czy­nu i suk­ce­su.
Lost szu­kał no­wego we wszys­tkim i wszędzie, szyb­ko się nudził ale nie było to oz­naką zep­su­cia.
Pragnął cze­goś niepos­po­lite­go, nadzwyczaj­ne­go, je­dyne­go tyl­ko dla siebie..
Był nadzwyczaj­nym in­dy­widualistą choć bar­dzo to uk­ry­wał.
cdn

/"Posłańcy Bogów" by Ro­sa Thom­son/

Lost niechętnie wra­cał w swo­je stro­ny, pełen obaw i niepew­ności układał w głowie możli­we sce­nariu­sze.
W drodze spot­kał Jo­sa, ko­legę z czasów stu­den­ckich kiedy to wszys­tko było możli­we, ot­warte i piękne.
Przyz­nał się że szu­ka pra­cy, zaczy­na od no­wa itd., ten wspom­niał o zwol­nieniach w No ko­men­ts*.
- Zadzwoń za­pytaj może pot­rze­bują fe­lieto­nis­ty pod­różni­ka*, śmiał się Jos.
Lost z nies­ma­kiem po­dał rękę i od­szedł.
To był szyb­ki od­ruch, bo [...]

Zamek w drzwiach zacinał się, Lost denerwował się na to. Miał łatwość wkurzania się czymkolwiek. Postanowił go naprawić, poprzątać w końcu mieszkanie, jedyną rzecz którą dostał w spadku po rodzinie. Pracy miał wiele, chciał odnowić stary holenderski regał, odkurzyć schowane obrazy, książki z przed wojny, penie nie dostanie za to wiele pieniędzy, ale zawsze głowę zajmie czymś pożytecznym dla siebie. Matka zawsze mówiła "porządek wokół siebie nie bałagani głowy". I to było mu potrzebne jak niemowlakowi [...]

Ro­bienie cze­goś na os­tatnią chwilę nie jest dob­re. To prze­jaw nie­chluj­stwa al­bo me­galo­mania lub połącze­nia tych dwóch rzeczy. Lost wszys­tko odkładał na po­tem, jak te książki z le­wej na prawą. Ze stoic­kim spo­sobem bił się z myśla­mi która zwy­cięży. Czuł że po­winien zadzwo­nić do De­sires przep­ro­sić za swo­je zacho­wanie. Uważał też że to wszys­tko przez nią i gdy­by nie jej prob­lem to on by nie mu­siał te­raz tłumaczyć dlacze­go sasnął pod­czas ich roz­mo­wy. [...]

Dzwo­nek zadzwo­nił krótkie dwa ra­zy. Des weszła i zo­rien­to­wała się że Lost chy­ba jest w trak­cie przep­ro­wadzki al­bo re­mon­tu. Uda­wała że nic nie widzi a umiała uda­wać jak ra­sowy iluz­jo­nis­ta. Po­dała mu tek­st i chciała wyjść, Lost na­legał by jed­nak weszła. Zgodziła się, Lost zaw­sze się jej po­dobał ale dos­ko­nale to uk­ry­wała. Te­raz nie mu­siała. Po­pijając Por­to­ricę roz­ma­wiali o pra­cy, wy­mieniali wspólnych zna­jomych. Pop­rzez roz­mowę można wiele wy­nieść. Des wy­nosiła jak sro­ka błys­kotki, cho­wała by po­tem zas­koczyć a lu­biła to ro­bić. Miły wieczór spedzi­li w kuchni o po­wie­rzchni ba­jecznie dużej, przy XIX wie­cznym, sto­le po pradziad­ku Los­ta, który niemało przeżył. Des się śmiała a Lost czuł się nadzwyczaj swo­bod­nie. Pat­rzał na jej ro­ześmianą twarz była pro­mien­na, szcze­ra jak dziec­ko.
Nie wy­korzys­tał te­go, był dżen­telme­nem. Zamówił Des taksówkę.
cdn

/ Ro­sa Thom­son/

Desires nie była wyniosłą kobietą miała wdzięk, urodę i swoiste poczucie równości, zapominała o tytułach i stanowiskach. Dlatego może nigdy nie miała swojego kierowniczego stołka, szef obawiał, że może będzie się do niego zwracać tylko proszę pana a nie Panie Dyrektorze.
Nie malowała paznokci nie chodzila w wyzywających - zaciasnych ubraniach nawet nie wkładała szpilek, nie musiała poniżać się w ten sposób, wszyscy ją widzieli i szanowali tak jak ona ich. Miała czar i swobodę bycia, czasami to raziło, brak [...]