pośród starych drzew
które od wieków już nie szumią
przysiada dzień wczorajszy i wspomnienie

cieniom waszym - co powiem?
zrosły się ze mną niczym pocisk w ranie

serce ciąży od zdumienia
gdy fotografie w moich rękach gasną
w moich oczach
we mnie
- jak nazbyt wielkie szczęście

aniołowie pióra swoje ostrzą o wiatr
a syn spogląda na mnie - oczami mojej matki
która kochała mnie
nawet po swojej śmierci

i nagle jakiś blask zbłąkany
jakby we mnie skryła się iskra

bo tęskno mi do ciszy
która nie jest ciszą - po miłości

z tysiąca tylko jedna łza
na zawsze w źrenicy zastyga
którą kiedyś dusza się zachłyśnie

bo człowiek
aniołom skrzydeł zazdrości
chociaż mgła pióra im rosi

czekaniem niewolne mamy serca
i w zamknięte patrzymy drzwi
by nadzieja nie umarła

a przecież błękit nieba
w ludzkich oczach się nie mieści
gdy ostatnia łza już spadła

Księżyc położył się na plecach
i bujał się w hamaku z chmur;
chciał dziś się bawić w astronoma
i gwiazdy liczyć sponad gór.

Lecz gdy ich dojrzał srebrne mrowie,
to w piersi mu zabrakło tchu...
Zodiaku dziwne opowieści
ukołysały go do snu...

Jak głodny ptak noszę Cię na ustach
i w sercu Cię noszę

i dziwię się, że taka lekka jesteś
jak okruch chleba

może dlatego
że nigdy Cię nie dotknąłem
poezjo

Na początku było słowo
Zanim spojrzałem
Głębiej w Twoje oczy
Poczułem pod sercem
Jakby ruch motyla

Pamiętam, to był grudzień
Pierwszy wyraz, zdanie
Poczęła się miłość
Jakby od pierwszego słowa
[...]

gwiazdy już płoną
jak Ducha Świętego ogniki

i mrok się uniża

płaszczem nocy
otulając ludzkie ramiona

zmierzch
niczym stos wierszy

tli się

ostatnim promieniem
strąconego słońca

był człowiek
człowiek z ziemi i nieba

z żebra anielskiego

w dłoniach niósł
garść nocy i dni

mówił:

księżyc to piąte koło
wielkiego wozu

a słońce - pożar
którego jesteśmy iskrami

i dlatego
stosy rozsypanych gwiazd

płoną
z miłości

człowiek składa się z dotyku rąk
i duszy zanurzonej
w kropli łzy

długo na skrzydłach aniołów
waży się ludzki ból

byśmy mogli zrozumieć
że życie w oczach gasnących
najjaśniej lśni

a choć umysł nie udźwignie
bożych prawd

w tym wielkim świecie
umiejmy dostrzec
czyjś mały świat

coraz lżejsi jesteśmy
a coraz ostrożniej niesiemy
to co się z sercem zrosło

i krzyżowy ciężar
samotność

niebo nad nami wyrasta
potężniejsze od świata

gdzie księżyc
w tarczę się zbroi

i gwiazdy upina
niczym złote ordery
na archanielskich szatach

Sosny w sukniach balowych,
krzewy w puchu łabędzim,
gwiazd diamenty wirują;
czas przez chwilę mniej pędzi...

Srebrny pył na nas prószy;
cały świat diamentowy.
Idę z dłonią w twej dłoni
w świat ten sam - lecz wciąż nowy...

rozbierz mnie ze szczegółów
z których jestem złożona
bym mogła wskoczyć
bezpiecznie w ramiona twoje

dziś będę śnieżynką
schłodzę skórę leniwie płynąc
ścieżką kręgosłupa twojego

rozkosz rozpacz
śmiech przez łzy [...]

Kochany chłopcze,
Czy to nie świat uczynił Cię samotnym?
Czy nie uczynił Cię zrezygnowanym?
Twoje oczy są zmęczone,
Pozwól więc, że zabiorę to co trudne

Jeżeli pójdziesz ze mną, pokażę Ci jak piękna jest noc,
W płatkach śniegu ukryjemy nasze sekrety,
Mogę sprawić, że uwierzysz.

Dla serca które kochało,
pozwól zimie otulic Cię,
Wśród zamieci,
wszystkie twoje troski znikną.

Tu gdzie słońce nas nie dosięgnie,
Tu gdzie temperatura
jest poniżej zera,
Wyznam Ci nieprzemijającą miłość.

Dla Ciebie zbudzę największą lawinę,
pochłonę to co złe,
Jeśli tylko zechcesz, sprawię,
że smutek odejdzie na zawsze.

Gdzieś w chmurach
pod niebem
w szumie wiatru
i w mrozie
rośnie zima

a w nas
po cichu
codziennie
rośnie czas

Bosymi stopami pomiędzy
lądami z sercem na dłoni
idziesz przez świat.
Nie zatrzymasz się

Jak czas
co ulotny

Coś ci powiem
Słone są łzy, szkodzą
sercu. Zwiędnie jak [...]