...i znów
tysiące motyli atakuje serce
jakby spadały z chmur małymi aniołami
i szept zamykasz w dłoni
żeby mniej bolało

w gwarze nieba tysiące odmian
jednego pytania i to co drugie
staje się pierwsze
i znów...
myślimy tymi samymi
słowami...

...bo tęsknić to dotykać
nie dotykając

noc przemienia wszystkie promienie dnia
w kryształy szronu
a ja chciałbym - do nieba wejść
z przepustką wierszy

ucałować umarłych mojego życia
by ich wspomnienie - przedłużyć o moment

chciałbym - cień matki spotkać
dotknąć smugi jej włosów
zapytać
o moje życie
i czas który przyjdzie - po moim życiu

bo marzyłem o słowach - ponad słowami
jakbym zawsze muzykę słyszał
w sobie i wokół

lecz wy nauczyliście mnie widzieć
niewidzialne
sięgać - po nieosiągalne
i gdybym tylko miał do kogo powiedzieć: mon ami

to bym krzyczał

Czasem
miłość jest zbyt nieśmiała
żeby ujrzeć słońce

i taka okrutna
gdy tęskni samotnie

Kamienny kościół
granat sklepienia
tysiąc gwiazd
westchnienia pożegnalne
z dymem kadzidła
siadły na witrażach

Nie zna śmierci Pan żywota
wielogłosem obiecuje pieśń

odchylona głowa
przymknięte powieki
w ptasim profilu
starego człowieka
mięśnie napięte śpiewem

nieszkolonym wibratem
wybrzmiewa pod tysiącem gwiazd
mocne przekonujące Alleluja

Zwycięzca śmierci

jak dobrze
wierzyć

ugasają płomienie
gwieździste otchłanie
jakbyście niebo studzili - krwią własną

a może was nie ma - za tymi ogniami
i próżno migot mgieł mnie wzywa

bo choć dusza lecieć w ten blask - gotowa
lękam się że wasz spokój zmącę
że oni tam wszyscy
kroki moje słyszą

i serce tęskniące już tego nie wskrzesi
cośmy aż do mogiły
chowali przed wzrokiem ludzi

w zbiorowym milczeniu

lecz po tym Bóg nas w tłumie odróżni
że wreszcie - na progu obiecanej ziemi
nie będzie dla nas cierpienia większego

niż w godzinie bólu
przypomniane szczęście

Noc wyprzęgła kare konie!
a dzień
bladym świtem wsiadł
do tramwaju i prawie pustym
sennie się telepie
zabawa
zaczęła się dopiero ze
słońcem!
widzi jak od wschodu
róż i oranż barwi niebo ...
złoty blask odbija się [...]

Słowa rodzą nadzieje
puszczają pąki
jak drzewa na wiosnę

na linii ust
smakują najszczerzej
w lustrze źrenic
jak w zwierciadle prawdy
kwitną dotykiem...

1.04.2022
Malusia_035

Z drobnych skrawków
złożona codzienność
światłocienie
odbite w źrenicach
ptasim skrzydłem
trącone powietrze
strzępki słów
ślad uśmiechu

szczęście malowane
na kruchym szkle

a wiosna tego roku
niebiesko - żółta
mniej rozbawiona
zamyślona

wschodni wiatr
podarł jej suknię
włosy potargał
załgał

a ona [...]

Jak ptaki
w bezlistnych jeszcze
gałęziach drzew
szamoczemy się
oplątani niepokojem
kruche nasze gniazda
papierowe szczęścia
serca łatwopalne

świt zapala słoneczne błyski
dookoła wybucha wiosna

chciałbym znów uścisnąć twoją dłoń
i znowu ujrzeć przyjaciela
w alei - gdzie coraz bliższy nocy
szukam wciąż resztek dnia

rzekłbyś: nie dotykaj rany
prędzej się zagoi

wiem - dawnym uśmiechem zmysły się nie upoją
lecz czasem śni mi się - że z trumny wstajesz
i że nasza młodość wróciła szczęśliwa

i rzeki szum
i w wieczornej zieleni las
jakby duch nieziemski miejscem tym zawładnął

dziś na skraju nieba - ołtarz kosmosu
wśród chóru gwiazd
a im większa światłość nade mną
tym gęstszy we mnie mrok

czy zdążą go jeszcze kiedyś rozproszyć
twoje błękitne oczy?

Wypaliły się
nasze pióra
kruszą się strzępami słów
a kiedy całkiem się spopielą
osuszą to
co pisane sercem