Zatrzymuje czas
na skraju ust słodyczy
wbrew logice
kruchości chwili

czułym milczeniem przykrywam
miękkość warg
opuszkami palców
twoich dłoni
przesiąkam kroplami
westchnień

aż narodzę się na nowo
na progu wchodzącego słońca ...

...❤️

19.04.2021
Malusia_035

Co mi powiesz Boże
Kiedy stanę przed Tobą
W obliczu prawdy
Gdzieś w chmurach

Otworzysz wrota
Czy zamkniesz
Z impetem

Stoję nagi
Z małą garścią życia [...]

wszystkie dotychczas wypowiedziane słowa
dokonane czyny
oddzielić samosiejki – chwasty urodą wabiące

zasiać zalążek dobroci
zebrać kłosy wspaniałomyślności
w pożądaną szlachetność

wówczas wylewałyby
miłosierdziem do bliźniego
ach gdyby tak…

© Krystyna Anna Szklarczyk
27.04.2020r./ 00:10

Spojrzeniem mnie zgaś,
niech słowa nie palą się
wspomnień udręką. 

Wyrazem ust milcz,
tęsknotą nie odbieraj
bicia Twojego serca.

Miłością mnie spal,
niech nie spłoną usta
pomiędzy oddechami...
...obojętności.

w welonach jak mgły
szatach jak obłoki
w przepaskach z gwiazd i porannej rosy

Maryja po kwiatach nieprzekwitłych kroczy
aż pod Krzyż na rozstaju

Pani z polskich kościołów
spowita - jak światłem i łzami - błękitem sukienki
Która dusze aniołów obleka - w tuniki blasku
niby chmury burzami nabrzmiałe

wśród cienia - szukaj rąk naszych ojców
splątanych różańcem
i serc matek - złocistego ziarna ciężkiego dojrzeniem

a pochylonym nad brzemieniem bezskrzydeł własnych
kamienisty bruk Golgoty

stóp niech nie rozrania

Liściem jestem na wietrze
osiką drżącą me serce
topolą śpiewną myśl moja

dusza ma
niegdyś pięciopalczastym złotem
sięgająca nieba
sponiewierana zimą

liściem suchym rozdartym
ścielę się pod stopy

płaczę wierzbowymi pąkami
młodej nadziei

kufry spakowałam już dawno
któreś wsteczne lato
zabrało je wozami
na poste restante
i…
poginęły w czasie

pozostałe rzeczy
pakuję każdego dnia
delikatnie
układam w nich mój świat [...]

Jesteś jak drzewo przed naszym domem
zgubiłeś liście i drżysz
a ja codziennie myję okna
by być bliżej
- im bardziej napełniam oczy miłością
tym więcej we mnie miejsc
zimnych i pustych

codzienne sprawy przeszywam
ściegiem milczenia
i czekam cierpliwie aż zaszumisz czule
- pragnę...

Pod kopułą błękitu
w czterech ścianach
ażurowej zieleni
pod słonecznym kandelabrem
w świątyni
uczynionej ręką Najwyższego
gdzie kos w wytwornej czerni
z towarzyszeniem chóru
braci skrzydlatej
do muzyki świerszczy
wykonuje swą pochwalną pieśń
modlitwa
nabiera nowego znaczenia
a pytania o sens
tracą sens

Siedzę wygodnie na ławeczce
wypijam trzy filiżanki
gorącej czekolady.
Mogę patrzeć na czerwone róże
dżdżownice nie podgryzają
korzeni kwiatów.

Nie tęsknię
do asfaltowych chodników
odsmażanych przyjemności
mrówkowych zastępów ludzi. [...]

czas zamknięty jest w zegarach
a maski bogów
ludzie zdejmują ze swych twarzy

lecz kto w ręku nie miał - kielicha z goryczą
nie wie
czym napoić serce

Ty - któryś nas wywiódł z egipskiej niewoli
i dźwigał Krzyż tak wielki
aż niepojęty

i nadzieją ramion otwartych
co się przez tłum przedziera
szeptał słowa najcichsze: A oto Ja jestem z wami...

pozwól mi zgasnąć - jak świeca przed ołtarzem
lub jako róża w ogrodach jesienią więdnąca

bo jeśli miłość Twoja, Panie
jest chlebem aniołów

imię moje: głód

Choć
nie pytam Boga dlaczego
i wiem
że wszystko w życiu
jest po coś
uparta łza
wymyka się rozsądkowi
myśl bezmyślna
nie umie się modlić
serce kamienieje z rozpaczy

choć wiem
że krzyż mój
skrojony na miarę
szukam Człowieka z Cyreny

gdzieś na pięciolinii
pośród nutek innych

kiedyś klucz basowy
spotkał wiolinowy

słysząc głos anieli
na siebie spojrzeli

z kitkami panienki
te dźwięczne ósemki

jak tylko umiały
arię zaśpiewały

wśród nut poruszenie
na miłosne brzmienie

Na moim niebie czarne ptaki
rozdziobały słońce
poszarpały pazurami obłoki

a ja, na przykrótkiej drabinie
chciałem przekupić srebrne anioły
by ubrały ludzkie buty
i bezdzietnej nocy podarowały
drugie życie
zanim słowa roztopią się w śniegu

nie zdążyłem

głodni grzechów świata
byli tam przede mną

może
( nie)potrzebnie zaorałem kawał nieba
własnymi ramionami...