Dotyk

po nocy strudzony
sam przeganiam
wiatr w tańcu

szukając gwiazd
błękitem otulony
chylę pokornie czoła
przed wielkością Boga

zapomniany marny robak
Kłaniam się w blasku
księżyca
sypiąc ręką toń gwiazd

w obłokach pieśni tonę
prosząc o ostatnie resztki
mądrości tuląc sercem
okruchy księgi
zapisane Twoje słowa

odleciały...
bez wytchnienia
nawet się nie obejrzały
jak wspomnienia

Odleciały żurawie
i gęsi z wielkim krzykiem.
Ja tu jeszcze zabawię,
zanim coś nie wymyślę.

Jakbym Cię znała...
Od zeszłego lata kwitnącego jesienią
Jakbym Cię znała... tak
Jak Ty znasz Siebie samego

Jakbym Cię znała... tak
Jak trzcinę szumiącą wśród traw
Opowiadałeś historię miłosną
Przecież było to wiosną

Tymczasem gubię kartki kalendarza [...]

śnie jedyny wśród nocy tysiąca!
otośmy wybrani
w drodze dalekiej siadać na gruzach
które obaliły wieki

były tu mosty - po których szli ludzie i cienie
czy za odejściem czyim patrzyli
czy za przyjściem...

a dalej - miasto moje rodzinne
gdzie zamiast słońca - postać matczyna
i gdzie duchy gromadzą się święte
na świadectwo biorąc każdą z moich blizn

czy znam coś co jest podobne temu?
spójrz - jeśli cię nie zraża
w kartki wierszy patrzeć
jak w wyraz twarzy

bo wiem pod czyim liście gną się lotem
lecz was już nie ma
we mnie

ni w innych

wiesz
jesteś spienioną miłością
rozgniewanym odejściem
pierwszym huraganem w sercu

od słów się zaczęło
na słowach się skończyło

wiesz
miłość szarpie zbolałe kości
lini papilarnych

krwawiąc podciętymi strunami
nerwowo drgają

odkochuje się
od pierwszego spojrzenia
wgłąb siebie

Odróżniam
szmer deszczu
od szelestu liści
z ilości gwiazd
wnioskuję
ogrom Wszechświata
z pomruków
wróżę nawałnicę
a z koloru chmur
pogodę na jutro
rozumiem
zaciekłość kwoki
i mowę ciała kota
używam wielu słów
nawet w obcych językach
od czasu do czasu
odzywam się
ludzkim głosem
ale
nie potrafię
opowiedzieć Miłości

Architekt języka
niewolnik uczuć
tkwi
w artystycznym nieładzie
rzeczy słów i myśli

odkrywa
nowe lądy znaczeń

biegnie
do gwiazd

czasem
porusza się nieśpiesznie
przygląda się mrówkom
zachwyca źdźbłem trawy

podziwia cały świat
w kropli porannej rosy

ucichło miasto
droga mleczna wysypała swoje okruchy
na kopułę nieba
gdzieś mruczą koty

szepczę przyglądając się tobie
delikatnie zaciskasz wargi jakbyś chciał
w ustach schować jakiś smak
dłoń gotowa podjąć dłoń
by zamknąć się później w ramionach

unosimy się to znów opadamy
miękko badając teren
jak dwa zagubione liście
wirujemy dążąc w nieznane

gwiazdy
wyznaczają trajektorię

Sylwia Pryga

zmysłowy dotyk wcierasz w skórę
rozdmuchując włosy delikatnym szeptem

wszedzie gdzie jestem
widzę cząstkę ciebie

zgromadone obrazy to wszystko co mam
i wszystko czego nie rozumie

nadciaga deszcz pod paznokciami
czuję jak wibruje powietrze

każda kropla niesie ukojenie
rozgrzanemu sercu

mówiąc "żegnaj"
na pustyni pustych parasoli

Po brzegi wypełnione
nieba bezkresy,
a ty pod nieboskłonem
mylisz adresy.

Znów do mnie nie trafiłaś,
próżno czekałem.
Niebem się zachwyciłaś,
ja nie umiałem.

Sznurowadła słów
wzbierają oddech
wzruszeń

na oceanie
perlistych łez ...

6.08.2020
Malusia_035

gdy ścieżkę życia
tworzą złamane słowa
odchodzimy z niekochania

skrywamy cienie
w workach pod oczami

wypełzają w schyłku dnia

wiatr wydaje ostatnie tchnienie

rozebrane z miłości serce

dotykaj mnie
jak poeta kartkę pieści piórem
opuszkami palców
kreśl sennie niedopowiedzenia
od strofy do strofy
wódź na wieczne pokuszenie
zasłuchaną w ciszę
gdy nikt nie patrzy weź całuj ach
w puencie podaruj
roześmianych słoneczników garść
poprowadź drogą
niezapisanej prozy życia

Sylwia Pryga

a sierpień
przyturlał się po rżysku złotawo
kołysze do snu łany gdzie czekają
na cierpliwość
dłoni
co miłość rozdzielą o poranku wielką pajdą
ciepłe myśli jak mleko z miodem
lepkie i słodkie

nasz zapach
i te szepty

- więcej -

Sylwia Pryga