Nad rzeką
Myśli płyną z nurtem
Czasami zahaczają
O wystające konary
O leżące kamienie
O wspomnienia
Życie upływa nieubłaganie
Zabierając marzenia
Nasze złudzenia
Meandry życia...

sekundy - niebiologiczne dzieci czasu
niczym liście tanecznej lipy
odpływają wraz z dłońmi
położonymi na czarnej rzece
maszyny śnią
w maszynie

wypestkowana ziemia
i zimna myśl jak żyletka
wycina w mózgu precyzyjne fraktale

jestem jednym końcem
szukającym drugiego
by nie powiedzieć: umarł
lecz: żył
jeśli tylko wszechświat się kiedyś powtórzy

- odłożona śmierć
potrzebuje czasu
by stać się nowym początkiem

siebie

skrywam twarz
po drugiej stronie
zimnego pulpitu
nikt nie wie

jak naprawdę
mam na imię...
patrzysz na mnie
przez iluzję nicków

nie udaję nikogo [...]

Rozpoczął się spektakl
Kurtyna z chmur rozsunęła się
Na scenę zza kulis
Wtoczyło się słońce
W królewski majestacie zachodu

Złoty blask jeszcze nie dla oczu
Zwykłych śmiertelników
Powoli słońce
Przybrało barwę
Ugru z nutą pomarańczy [...]

chciałabym czasem wyjść poza nawias
postawić przecinek zamiast kropki
mieć jakiś ciąg dalszy

bo gdy chodzi o ścisłość
czuję się ciągle niedokończona
jakby ktoś rozpoczął mnie czytać
i zaraz później odłożył na półkę

niechciane

Pragnę wejść
naga do oceanu
pełnego miłości
lecz ogarnia mnie

Dziwny wstyd
z nadmiaru blizn
których nie potrafię
ukryć na dnie serca

Nie czuję nic
poza słonym smakiem
Twoich ust
dzięki którym odpływam...

28.01.2019

Spadam w górę
Pośród wszystkich
Dusz sponiewieranych
Jeszcze cię nie ma

Więc...

Wznoszę się na dno
Choć snem niespokojnym
Po skroniach muskasz
Dla mnie cię nie ma

Nigdy nie było

Rozebrałeś mnie ze słów
myśli ocierają się o siebie
niedomknięte usta jeszcze śpią

wyruszasz szeptem przed czas
mając pod powiekami moje ciało
oczy masz lekko przymknięte
zdajesz się tylko na zmysły

tyle ścieżek musisz przejść
by dreszczem odnaleźć drogę

ciało topnieje pod dotykiem rąk
rozpływam się jak karmel w ustach
mocno ramionami przywierasz

Ulica pusta
odbija się w niej
metaliczny oddech nieba

Mimo
że nie ma słońca
między samochodami
wije się jaskrawa wstęga

Na szybie deszcz
a w każdej kropli
oszalał świat
do góry nogami
jak w soczewkach

Ścianę sąsiedniego bloku
pokryli blachą
też w kolorze nieba
jeszcze ruda czapa drzewa
na tle sosnowego lasu
splunięta na horyzoncie
od niechcenia...

piszę list i wspo­minam 
nad­sekwański gotyk
je­rozo­lim­skich alei

gdzie kwiaty z lo­du są rozkute
a cienie skrzydła mają
pawiookie

lecz wy nie zna­cie dro­gi 
co pro­wadzi pod mój próg
i nie wiecie jak da­leko stąd
słońce gniaz­do swe uwiło

tam się Bóg przechadza
oliw­nym ga­jem 

pat­rzy w nas
słucha 

ludziom więc bądźcie blisko
i kamień
wy­puśćcie z rąk