Zeszyt Dopóki jesteś..., Martini2726

- Oczywiście, że tak. – odpowiadam. Na początku nic nie wskazywało na to, że wejdziemy w jakieś głębsze relacje. Widywaliśmy się okazyjnie. W zasadzie tylko w obecności Marceliny, a wtedy niewiele ze sobą rozmawialiśmy. Pamiętam jednak, ten dzień kiedy na rozłożonym w ogrodzie kocu siedziałam z kubkiem kawy w ręce i paczką czekoladowych trufli. Obok mnie leżała książka od geografii, którą starałam się czytać. Na drugi dzień mieliśmy mieć sprawdzian, więc niezłomnie starałam się skupić na swoim dokształceniu i zapamiętaniu czegokolwiek. Chinua podeszła do mnie i leniwie opadła obok na kocu, bo przecież księżniczka nie będzie wygniatać trawy, skoro obok jest mięciutkie posłanie. Oparła łepek na moim kolanie i rozpoczęła beztroską drzemkę. Zadzwoniła komórka. Nieznany numer pojawił się na wyświetlaczu. [...]

Otwarłam furtkę. Koło mnie momentalnie znalazła się Chinua. Szczęśliwa jakby mnie co najmniej rok nie widziała.
- Grzeczna dziewczynka. – powiedziałam pogodnie i przytuliłam się do niej. Nagle gwałtownie na naszym podjeździe zatrzymał się samochód. Obejrzałam się za siebie. – Tata? – zdziwiłam się. Ojciec wyraźnie zdenerwowany trzasnął drzwiami samochodu. – Co się stało? – zapytałam.
- Zapomniałem o jednym projekcie. – powiedział. – Klient już czeka, a najgorsze jest to, że wcale go nie zrobiłem, bo to miało być dopiero za tydzień.
- Przecież wszystko robisz przed terminem. – zaznaczyłam. – Może nie zauważyłeś go na półce? – zasugerowałam.
- Nie. Wiem na pewno, że tego projektu nawet nie ruszyłem, bo uznałem, że to będzie pięć minut roboty. – [...]

- Nie… przepraszam. – speszył się. Najwyraźniej zrobiło mu się głupio. Przyznam szczerze, że nie poczułam się zbyt komfortowo podczas jego dokładnego lustrowania mojej szyi. – Nie o to mi chodziło.
- Darujmy to sobie. – ucięłam krótko.
- Od jak dawna to masz? – zapytał. Zmarszczyłam brwi.
- Od dzieciństwa. Wypadek. Miałam może trzy, może cztery lata. – odpowiedziałam. – Musimy o tym rozmawiać?
- Przypomniałem sobie… - zaczął i nagle potrząsnął głową. – To niedorzeczne. – uśmiechnął się nagle. Spojrzałam na niego z niezrozumieniem w oczach. Chłopak jednak nic już więcej nie powiedział. Zero wyjaśnień. Powiedzcie mi jak za nim nadążyć? Aleks otworzył mi drzwi samochodu. Wsiadłam zirytowana jego zachowaniem.
- Po co ty to robisz? – wyrzuciłam [...]

Odwróciłam się gwałtowanie.
- Aleks! – krzyknęłam mu prawie w twarz. Chłopak zdecydowanie stał zbyt blisko mnie. Czułam jak jego wzrok mnie przeszywa na wylot.
- Masz już koniec? – zapytał.
- Tak. Wracam do domu. Za dwadzieścia minut mam autobus. – odpowiedziałam. – A ty co tutaj robisz? – zainteresowałam się.
- Przyjechałem po ciebie. – odpowiedział bez cienia ironii.
- Po mnie? – zdziwiłam się. – A niby po co?
- Wracam do domu, więc pomyślałem, że od razu cię podrzucę.
- A co z Piotrkiem i dziewczynami? – zapytałam.
- Nie są dziećmi. Poradzą sobie. – odpowiedział. – Poza tym te twoje koleżanki mnie denerwują, nie mogę za długo z nimi przebywać. – przyznał się. W to [...]

Wiedziałam, że to właśnie Aleks bez słowa stanął tuż za mną. Zimny dreszcz przeszedł po moim ciele. Nie wiem, dlaczego ale zwykle tak mój organizm tak na niego reagował. – Zobaczymy się kiedy wróci w takim razie. – dodałam.
- Przekażę mu, przekażę na pewno. – zaśmiał się Marek. – A teraz wsiadajcie, bo nie mam czasu. Odstawię was pod centrum i jadę po Izę.
- Właśnie! A jak jej matura poszła? – zapytała Marcela.
- Przed chwilą miała mieć ustny polski. Angielski zdała w zeszłym tygodniu na osiemdziesiąt procent. – Marek był rok starszy od Izy, a ona natomiast, z tego co zdążyłam się dowiedzieć od Marceliny, chodziła razem do klasy z Aleksem.
- No to super. – odezwałam [...]

- Zastanawiałaś się kiedyś – mówi Piotrek – jak to możliwe, że tak blisko siebie mieszkaliście z Aleksem, a w ogóle się nie znaliście?
- Myślę, ze głównym powodem było to, że oboje unikaliśmy ludzi, – Odpowiadam po krótkiej chwili zastanowienia. – oboje ceniliśmy czyjąś prywatność i ciszę. Przebywaliśmy tylko w zamkniętych kręgach. W zasadzie on przebywał w jakichkolwiek kręgach, a ja… sam dobrze wiesz.
- Tak wiem. – przyznaje mój przyjaciel. – Ale mi to nie przeszkadza. – dodaje uśmiechnięty.
- Najwyraźniej.
- Ale prawda jest taka, że gdyby nie śmierć matki też byś taka nie była. – Piotrek porzucił żartobliwy ton i zaczął dogłębną analizę.
- Nie raczej wątpię. Miałam siedem lat, kiedy ona odeszła, jej brak spotęgował [...]

Wtedy wydawało mi się, że jedynie dla mnie jest on nieosiągalny. Spojrzałam na Aleksa. W jego oczach kryło się coś więcej. Nie była to zwyczajna obojętność, zimne wyrachowanie. Im intensywniej mu się przyglądałam, tym jego twarz stawała się dziwnie znajoma.
- Nie było kolejki. – Agnieszka wróciła z kubkiem popcornu. To mnie otrzeźwiło. Przywołałam się do porządku. Odgoniłam absurdalne przypuszczenia, jakobym miała znać Aleksa już dużo wcześniej. Dziewczyna usiadła, tak jak przypuszczałam na miejscu obok naszego kolegi. Zauważyłam napięcie na twarzy chłopaka i zaciśnięte zęby.
- Włączył ci się tik nerwowy. – zauważyłam.
- Co ty nie powiesz. – odburknął. Przez cały seans ani razu się do siebie nie odezwaliśmy. Agnieszka jednak nie była zbyt zainteresowana filmem. Bardziej dążyła do [...]

- Przyłączę się do was, jeśli mogę. – powiedziała z pewnej odległości.
- Wątpię. – Aleks znów burknął pod nosem.
- Po, co ty w ogóle przyszedłeś? – zapytałam głośno, nie wytrzymałam jego opryskliwości i wymuszonej uprzejmości. Aga spojrzała na mnie zdziwiona. Aleks w ogóle nie zareagował. Był jak kamienny posąg. Nie drgnął ani jeden nerw na jego twarzy. Machnęłam ręką i odwróciłam się do kasy. – Dzień dobry. Proszę bilet na „Les Miserables”.
- Dzień dobry. Proszę spojrzeć na tablicę i wybrać sobie miejsce. – odpowiedziała młoda brunetka, która prawdopodobnie dziś, podobnie jak Aleks była tutaj za „karę”. Jej mina nie zachęcała ani do kupna biletów, ani nawet do oglądania filmu.
- To na samej górze. – wskazał nagle [...]

- Cześć. Wiem, znowu się spóźniłem. – Piotrek siada naprzeciwko mnie, na jego twarzy gości pogodny uśmiech. Oglądam jego twarz i wciąż widzę chłopca.
- Cześć. I tak byłam wcześniej. Chciałam sobie przypomnieć, jak wyglądały te poprzednie lata – odpowiadam. – Zawsze rozmawiamy o sprawach bieżących. – Nie ma czasu na przeszłość. – dodaję.
- Masz rację – przyznał. – To były piękne czasy. Tutaj się poznaliśmy.
- Tak, dokładnie.
- I twój ojciec wtedy przyjechał. – powiedział nagle. – Nigdy o tym nie rozmawialiśmy, ale wiesz jak nam głupio było po tym jak wyszliście? Zwłaszcza mi. Powinienem cię przeprosić…
- Nie było sensu wracać do rozmowy sprzed tylu lat.
- Ale miałem okazję. Krótko po tym szliśmy razem do [...]

„Trzeba być trochę podobnym, aby się zrozumieć,
i trochę się różnić, aby się kochać.”
- P. Geraldy –
Siedzę w zatłoczonym pomieszczeniu i co chwilę spoglądam na zegarek. Dziewiąta trzydzieści dwie. Spóźnia się. Jak zwykle zresztą, ale przez tyle lat zdążyłam się przyzwyczaić. Spokojnie rozglądam się po wnętrzu kawiarni. Niewiele się tutaj zmieniło. Kolor ścian – mimo odświeżenia pozostał w tym samym stalowym tonie, a ciemne meble nadal są ustawione dokładnie tak jak pamiętam. Stoliki blisko ścian, środek pozostawiony bez zbędnych dekoracji, umożliwiający przejście do kasy. Po prawej i lewej stronie, lady uginające się pod ciężarem rozmaitych wypieków cukierniczych, a za nimi ekspresy do kawy i automaty do lodów. Na każdym stoliku oprócz serwetnika, na cienkich nóżkach stoją teraz dwa [...]