Zeszyt Długie, ale wygląda ciekawie..., Duch_Sumienia

Mówią, że tak kocha się tylko raz.
Łzy usprawiedliwia śmiechem, rozczarowania czarem.
Mówią, że tak promienieje się tylko raz.
Gdy światło nocą bije z nas, a poranek skrzy się jeszcze tlącym żarem.
Mówią, że tak cierpi się tylko raz.
Gdy gubisz samego siebie we wspólnym odbiciu.
Mówią, że tak kocha się tylko raz,
a potem odchodzisz,
już nie ma Ciebie,
żyjesz na niby w swym na niby życiu..

Niedawno temu, w pewnym starym lesie, na pewnym starym drzewie rosły sobie małe,
zielone listki. Ich dni mijały na słuchaniu odgłosów lasu oraz kołysaniu się na ciepłym, letnim wietrze. Były one tak szczęśliwe, że nawet nie zauważyły kiedy wiatr stał się chłodniejszy a one zaczęły tracić swoje soczyste barwy. W końcu wszystkie spadły na zimną ziemię. Po kilku miesiącach znów nadeszła wiosna a na starym drzewie pojawiły się nowe zielone listki. Kiedy tak beztrosko kołysały się na ciepłym, letnim wietrze oraz słuchały odgłosów lasu usłyszały wołanie dobiegające z dołu: „Nie cieszcie się tym wiatrem, ani słońcem, ani śpiewem ptaków. Gdy nadejdzie jesień staniecie się takie jak my”. Małe zielone listki przeraziły się bardzo na te słowa i zaczęły szumieć między [...]

Za siedmioma górami, za siedmioma rzekami w najpiękniejszym zamku na świecie położonym na skraju przepaści żył król. Miał wspaniałe królestwo, wielkie bogactwo. Słowem, wszystko o czym mógłby tylko marzyć. Był jednak bardzo nieszczęśliwy. Snuł się po korytarzach niczym duch. Miał już dość tej ponurej egzystencji, pragnął przełamania rutyny. Choć był królem, ograniczało go dosłownie wszystko. Nie mógł zrobić niczego, choć pragnął wszystkiego.
Pewnego pięknego słonecznego dnia po raz pierwszy wyszedł z zamku w przebraniu żebraka. Służbę i dworzan wprowadził w maliny, by zaznać życia, choć przez krótką chwilę. Świat, który poznał, oczarował go. Spontaniczni ludzie zdziwili. Wszędzie widział niczym nieskrępowaną radość. Postanowił sprowadzić ją do pałacu. Było to jednak trudniejsze niż mu się to wydawało. Nazajutrz wydał masę rozkazów, ale [...]

Widziałem
twoje lodowate spojrzenie
podczas rozmów
było to jak źle dobrana używka na imprezie
jak papieros
który daje przyjemność
wiedzie za sobą konsekwencje
niesią wiele zła
to właśnie przez
podjęte przez nas działania
zmusiły nas
do podjęcia piekelnej rozłąki

Kiedy teraz patrze na ciebie
widzę powód
przez który nadal żyje
powód który niszczył
przedłużał i wzmacniał
piekło w którym się znalazłem
jedynym szczęściem
były rozmowy z tobą
i z twoim pięknym
lodowatym spojrzeniem
cieszyłem się że ktoś mnie zauważył
widziałem też spojrzenie
zaniepokojone moją obecnością...

Zmierzam na wschód,
popychana raz po raz
muskaniem wiatru.

Z deszczem czystym i jasnym,
niczym łza twoja
spływam na łaknące oblicze ziemi.

Wśród czarcich chmur mnie dostrzegasz,
gdy oświetlana bladym blaskiem Słońca,
nie poddaję się.

Widzisz w moich oczach pewność,
kiedy wynurzam się powoli
Ze słonego żalu oceanu.

Czasem łkam w ciszy tysiąca myśli.
I rozpływam się,
w bladych mgłach jaśniejącego dnia.

Nastał poranek i mgła zaczeła znikać
chłodu już nie czuje ani w sercu ani w kościach.
Oczy szeroko otwarte,nocą spoglądające w niebo
bezsilnie wypatrując gwiazd teraz nieruchome
trawersują grań na której wczoraj jeszcze stałem.
Dzwoni telefon już nie odbiorę ,trzeba byo dzwonic
wcześniej conajmniej o kilka lat.
Znaleźli mnie owineli szczelnie i ciepło choć zimna już nie czuje.
Kosodrzewina cudnie pachnie na moich piersiach,
choć jej zapachu już nie czuje.

Znasz moje imię czy nie
jeśli tak...nie wypowiadaj go
bo oznacza przekleństwo
nie jest święte tylko niewzruszone
spójrz tkwię w oszustwie
moje serce to splot spaghetti
tak zimno mi w środku
bałagan w mej głowie
słyszę jak przekręcasz klucz
coś się poruszyło...coś ożyło
doszła do mnie myśl
czy wpuścić cię do środka
czy masz tkwić na zewnątrz.

Kolejny rok minął i w chwili jednej,
otworzyłam oczy i widzę.
Wyjść czas nadszedł z jaskini ciemnej,
od zbyt dawna z miłości szydzę.

Znów otwieram księgę, wertuję rozdział XIX;
tylu w nim odeszło...
Przyjaźń z miłością wzgardziły mą osobą.
Żyłam zbyt głośno, dziś znów samotnie żyć przyszło.

Bezsilnie spoglądam na każdą stronę,
odchodząc wkraczam na bezpowrotną drogę...

Gdzie był nasz anioł
gdy płakałaś?
Gdzie podziały się uśmiechy
gdy umierałeś?

Nie mogę oddychać
i nie ma to nic wspólnego
ze średnio działającymi płucami
Brak mi Ciebie obok by przetrwać.

Gdzie był nasz anioł
gdy gryzłaś ręce z żalu?
Gdzie podziały się uśmiechy
gdy na Twoją trumnę spadała ziemia...?

Powietrze dusi nie tylko Ciebie
Teraz oddycham niebem, a każde
zejście na ziemię jest jak kolejna śmierć
ale tak bardzo chcę Cię zobaczyć.

Gdzie był nasz anioł
Gdy i Ciebie zabrał z Ziemi?
Gdzie podziały się uśmiechy,
gdy w Twe ramiona padałam z płaczem?
_______________
Insp. Gwiazd naszych wina.