Zeszyt Dla nieszczesliwych, Zagubiona w gwiazdach

Samotność dotyka tak mocno jak siarczysty mróz. Wychładza do granic, a wtedy bywa, że nie zdąży się ktoś już gdzieś ogrzać.

Zawsze, gdy było ciężko, potrafiłem znaleźć siłę, by walczyć dalej. Po głowie chodziły mi myśli wielkich ludzi, jak to należy dawać z siebie wszystko do końca. Wychodziłem z tego wszystkiego bogatszy, chociażby o świadomość popełnionych błędów, nauką na przyszłość.
Dziś jest inaczej. Właściwie nie zdarzyło się nic, a ja nie mam sił, by wstać, postawić kolejny krok, spojrzeć w lustro i nie spuścić wzroku.
Najgorsza jest jednak świadomość, że nie mam pojęcia dlaczego.

Czasami wydaje nam się,
że świat jest podły. Nic nie wychodzi,
czujesz się mały i opuszczony.
Ale gdzies na niebie świeci
mała gwiazdka dla Ciebie,
która cicho szepcze:
,,Nie martw sie,
wszystko
będzie dobrze!"

Jak to jest…? Spojrzeć w lustro i nie poznać osoby którą się jest? Teoretycznie nie możliwe. No bo jak można nie poznać samego siebie? Patrzysz w te duże piwne oczy i szukasz dawnego JA. Obejmujesz wzrokiem włosy, nos, usta. Szukasz siebie. Patrzysz na niegdyś długie fale, a teraz ledwie muskające ramiona loki. Przyglądasz się bladym ustom. Jesteś przerażony. Oczy nie mają tego dziecięcego szaleństwa w sobie. Jedynie… Jedynie co? Nie wyrażają nic. Są puste. Bezduszne. Z paniką odsuwasz się od lustra. Patrzysz na chude nogi wystające spod kwiatowej sukienki. Unosisz ręce i przyglądasz się bliznom. Nie wierzysz własnym oczom. Zamykasz je i opierasz się o zimną ścianę w łazience próbując się opanować. Twój mózg ogarnia strach wymieszany ze złością. Otwierasz oczy i podchodzisz do lustra. Opierasz dłonie na umywalce, a z pomiędzy zaciśniętych zębów wychodzą słowa. ‘ Pieprz się.’ I wychodzisz trzaskając drzwiami z żalem do samego siebie.

Twoje oczy są takie zagubione,
jakby mały chłopiec krocząc przez pustkowie
zgubił drogę.