Zeszyt Dla ludzi i świata, rosemarie07

Przyszłość ma wiele imion. Dla słabych ma imię niemożliwe, dla nieśmiałych - nieznane, myślący i walczący nazywa ją ideałem.

Kiedy dwie dusze, które poszukiwały się w tłumie, może od bardzo dawna, odnajdą się nareszcie; kiedy spostrzegą, że pasują do siebie, czują do siebie sympatię i uzupełniają się, mówiąc krótko: są do siebie podobne, wtedy zawiązuje się między nimi wspólnota, gorąca i czysta tak, jak oni sami; jedność, która ma początek na ziemi, a kontynuację w wieczności. Ta jedność to miłość, prawdziwa miłość, taka jaką potrafi pojąć w istocie niewielu ludzi; ta miłość, która jest "religią", która ubóstwia ukochaną osobę, które życie rodzi się z nabożeństwa i namiętności, i dla której największe ofiary są najsłodszą rozkoszą.

Bądź jak ptak, który, gdy siada na gałęzi zbyt kruchej, czuje, jak spada, lecz śpiewa dalej, bo wie, że ma skrzydła.

Miłość szczęśliwa. Czy to jest normalne,
czy to poważne, czy to pożyteczne,
co świat ma z dwojga ludzi,
którzy nie widzą świata?

Nie szkodzi, że nic nie mówisz,
ja lubię milczące przedmioty.
Zaiste, wyglądasz jak pomnik,
bez sił, wiary, ochoty.

Ten smutek dziwnie mnie wabi,
wprost w melancholii sieci.
Jak pająk, wyssiesz me wnętrze,
raz, drugi i trzeci.

Nie oprę ci się przecież,
a raczej poproszę o jeszcze,
bezwstydne ciało ofiary,
żałosną prośbą dopieszczę.

I umrę w twych objęciach,
ostatnie wydając tchnienie,
rozkoszy i bólu zarazem
w miłosnej sieci spełnienie.