ugina się we mnie niewinność
jak gałęzie pod mokrym śniegiem

wybiegam bosymi myślami
za aniołami ze starych fotografii
których ślady przetrwać tu nie mogły

powtarzam wyblakłe pacierze
jarzębinowymi od mrozu ustami

znajdę sposób
by wrócić na próg domu
z niebieskimi okiennicami
choć zasypane dziś drogi
które nas kiedyś uwiodły

Budzi mnie wciąż skrzydeł łopot
gdy mgła się snuje nad rzeką
deszczowe popołudnia
kleją się do szyby rzęsami

przy furtce w moim ogrodzie
błąka się jeszcze twój anioł
choć drży już babie lato na mostach
i słońce się w Sekwanie kołysze

otwieram okno na oścież
lato umiera tak cicho
żalą się nam wrzosowiska

a mi nie straszna już jesień
co słońcu warkocze skraca
ani chłodne sierpniowe poranki
odkąd pachną twoimi listami

Dedykowany M. 20.08.2012, 731

Znów idę przez zaklętych miast ciszę
mgła rozbija się o szkielety domów
zatopione okręty snów
pod powiekami okiennic kołyszę
Podążam za znajomą melodią
na pamięć serca
w rytm kroków
i wiem już
odnajdę cię na moście aniołów
z płonącą w ręku pochodnią
czekającego na słońce
w alei wygasłych lampionów

łatwiej zapomnieć szept
niż zagłuszyć ciszę
kiedy noc się snuje po dachach
i opada rosą na miasto

podobno najwięcej aniołów
można spotkać nad rzeką przed świtem

rozpoznam szelest twych kroków
nawet jeśli przyjdziesz bez skrzydeł

a jednak gdybyś nie istniał
nadaremnie lśniłoby niebo
i nie miałabym już nic
do powiedzenia gwiazdom

wyglądam jak pierwszej zimy
tej chwili
kiedy ucichnie świat
przyspieszą serca zegarów
rybacy naszych snów
wsiądą na świetliste łodzie

zdawało mi się że przyszedłeś
na chwilę ucichł wiatr
słyszałam moje imię
już zakładałam płaszcz

zaskrzypiała tęsknota na schodach
ktoś czekał zbyt długo w bramie
już chciałam Cię zatrzymać
to tylko cienie w ogrodzie

jest takie miejsce na schodach
gdzie nocą zabliźniają się skrzydła
gdzie łzy są na wagę serca
a światło styka się z cieniem

przychodzę tam
gdy zbyt długo
nie słyszę rytmu twych kroków

czasem przychodzisz mi na myśl
piano
pianissimo
adagio
a jeśli reszta jest ciszą
cała jestem milczeniem

jeszcze snują się mgły nad rzeką
jakby chciały zatrzeć nasze ślady
pachną sny macierzanką i miętą
ale każda noc bez ciebie jest pusta

wspomnienia łaszą się jak kot
gdy o zmierzchu wychodzę na schody

siedzimy z kubkiem kawy
ramię w ramię
na przeciwległych brzegach

chcielibyśmy sobie tyle opowiedzieć
ale babie lato sznuruje nam usta

to lato jest inne niż wszystkie
kończą mi się łzy
i czereśnie
tylko słońce pęcznieje mi w oczach
pławiąc się w urodzaju
nad rzeką

a ja wciąż żyję na przekór
oczekując nieoczekiwanego

latam zbyt blisko wody
malując skrzydła od wody błękitem
jak jaskółka przed deszczem

i tylko Ty znowu jesteś
o niebo za daleko

nie ma we mnie nic z tamtej dziewczyny
zapisanej ci w gwiazdach
zostały tylko blizny w źrenicach
i znaki szczególne
o których nikt nie wie

stałam się jak słup soli
od niewypłakanych łez

i nie dowiesz się
czy tamtą kobietę
ocaliło jedno spojrzenie
czy to że patrząc w niebo
nie oglądała się nigdy za siebie

szukasz dźwięku na strunach wspomnień
i palce kaleczysz o ciszę
ale serce nie milknie nawet
gdy przyjdzie mu bić bezszelestnie

zapomniałam już jak tańczą ulice
w rytmie naszych stóp
zagłuszanych deszczem

a kiedy już nie rozpoznasz
w szumie miasta mych kroków

połóż rękę na piersi jak smyczek
wtedy będziesz wiedział
że jestem

zbyt długo czekałam w progu
gdy uchyliłeś drzwi
ale odkąd mnie nauczyłeś odchodzić
znam tysiące powodów do rozstań

raz tylko się chciałam osiedlić
na skraju twoich brwi

już nigdy się tam nie zatrzymam
kiedy powiesz mi 'idź'
albo już nie odejdę
na jedno twoje 'zostań'

wybacz że każdym spojrzeniem
rzucałam ci kłody pod nogi
w twoich oczach odbija się świat
ale tam
nie ma już mnie

chciałam dotknąć palcami tej blizny
ukrytej pod butonierką
ale jest przyszyta do serca

jestem zimą
co przy chłodnej szybie
topnieje na twoich policzkach

i tylko ja jedna
nie wierzę że to śnieg

zapomnieć o tobie jak zima
zapomniała o śniegu
jak trawa co palców szronu
dotyku już nie pamięta

dopóki pod skórą nadgarstków
pulsujesz w moich w żyłach

i nawet liście na drodze
nie zatrą naszych śladów

gdy niebo zamknie mi oczy
ostatnim płatkiem śniegu

pod zamarzniętą rzeką
nawet na drugim brzegu
nadal będę pamiętać

zamiast białego puchu
mamy deszczowy grudzień
przyszywam pióra zeszłorocznym aniołom
choć serce mam pełne igieł

wiem
to boli
gdy plastry milczenia
odrywam paznokciami od ramion

chciałam cię tutaj zatrzymać

ale Ty jesteś płatkiem śniegu
a ja kroplą
z drugiej strony
na szybie