Zeszyt ; dd, słiitaśna

Dziś mnie naszła taka metafora, że jesteśmy jak pomieszczenie. Zamknięci na klucz, z oknem na świat. Ludzie przychodzą, pukają do drzwi, drzwi się uchylają , męczą nas przeciągi. Ponownie zamykamy drzwi. W końu pojawia się ktoś , kto przychodzi, odwiedza, zagląda, poznaje. Odprowadzamy go wzrokiem przez okno. W końcu wpuszczamy do środka.
- jeśli pasuje do naszego wnętrza mówimy mu to, co najważniejsze- " Czuj się jak u siebie".

Każdy ma w sobie cząstkę, którą kocha, a mimo to nie chce pokazać jej światu, bo się wstydzi, boi, albo samolubnie chce zachować ją tylko dla siebie.

Byłam optymistką i wierzyłam w każde Twoje słowo.
Teraz jestem realistką i nie wierzę w ani jedno.
A i tak brnę w to dalej.
Bo często ludzie muszą się sparzyć, żeby wziąć ręce z palnika.

Nadzieja wydaje mi się czasem płomieniem.. Optymiści osobami, które go w sobie noszą, a realiści tymi, którzy tak często go gaszą...

Słowa są niepotrzebne, gdy rozpalonym wzrokiem wpatrujesz się we mnie. Gdy granica zanika, obnażając nasze dusze.
Nie bądź zawsze realistą, marzyciele lepiej rozumieją świat zmysłami.

- Co słychać, Pani Kochana? - zapytał sąsiad z rana.
- Jako tako, nijako ... - odpowiedziała ponurako.
Ramionami wstrząsnęła i usteczka wygięła.
- Co się dzieje, Piękności? Coś dolega Waszmości?
- Miłości szukałam, a chorobę złapałam.
- Jedno Twe słowo, a kochać Cię będę, Królowo!
- Phi! - ręką machnęła i drzwi zatrzasnęła.
Miłości chciała ... a docenić umiała?

Przyjaźń jest psem. Wiernie czuwa u twego boku, nie zważając na przeciwności losu. Czasami cię ugryzie, ale i tak wiesz, że fajnie jest mieć psa.