Zeszyt Czerwiec, hania_07

A ja chciałabym komuś opowiedzieć, że mam się źle. Na Boga! Źle. Że chce mi się płakać w poduszkę i nie wytrzymuję tej presji. Że jeszcze chwila i będę tylko puchem marnym, bo nic więcej po mnie nie zostanie. Że spodnie, które kupiłam rok temu są na mnie dziwnie za duże. Że topię się w swetrach. Że spada mi pierścionek z palca. Że nie mam kiedy umówić się do lekarza. Że dedykacje piszę z automatu - jak zlecenie w pracy. Że podświadomie wyczuwam, że dzwoni telefon o 3 w nocy. Że nie mogę zasnąć, pomimo że śpię tylko 5-6 godzin. Że oczy mam dziwnie nieobecne i cała jestem jakaś taka nie do życia. Że zamiast mówić - milczę. Bo co tu mówić więcej? Jest do d*py, ku*wa, i co zrobisz? Ja ciągle się łudzę, że samo się zmieni.

Nie zmieni. Wiem. Przecież czytam te wszystkie mądre poradniki, o tym jak żyć w czasach, w których umiera się w tramwaju. Na oczach tłumu. I że nikt nie zapyta, czy wszystko w porządku. Bo jest cholernie nie w porządku żyć w tych czasach. Po prostu.

Są takie chwile że ciężko żyć. Czasem człowiek nie może znaleźć miejsca na świecie. Gdy nie znajduję swojej przystani odpływa w zapomnienie.

Dla niej koniec zawsze przyjmował dosłowne znaczenie. Była na tyle silna, że nigdy nie prosiła o drugą szanse i na tyle bezwzględna, że nigdy jej nie dawała.

Nie ma takiej możliwości, że nieodwzajemnione uczucie będzie trwało całe życie. Uwierz mi tak się nie da. Któregoś dnia uświadomisz sobie, że w zasadzie nie ma z tym problemu... z tym że ten ktoś nic nie czuje, że nic nie chce, a Ty nic nie możesz. Dojdziesz do wniosku, że jesteś w stanie normalnie funkcjonować, że ziemia się nie rusza, nie widać piorunów i niebo wcale nie spada na głowę. Nie poczujesz jakiejś szczególnej ulgi, w zasadzie nie zauważysz nawet różnicy.

Czasami trzeba na to czekać bardzo długo, ale ten moment przebudzenia nadejdzie, mogę Ci to zagwarantować.

Wie Pan, nastaje taki czas, kiedy wydaje sie czlowiekowi, ze oddycha innym powietrzem, widuje inne niebo i zupelnie rozne zachody slonca. Nastaje taki czas kiedy przestaje sie tesknic, prosze Pana.

Była poranną kawą bez cukru. Śmiechem dziecka na huśtawce. Kolorowym motylem zaplątanym w firance. Była świętym obrazkiem schowanym w portfelu i kieliszkiem czerwonego wina do kolacji. Była spóźnionym pociągiem. Biletem powrotnym. Wczorajszą kłótnią. Była zachodem słońca i kroplą rosy o świcie. Była wszystkim. Nie była tylko sobą.

Kiedy przytulisz się do mnie, zamkniesz oczy i będziesz czuła, że jesteś w najlepszym miejscu na świecie, to będziesz wiedzieć jaki jestem.

I musiałem wyjechać, wejść w nocy na szczyt góry żeby upewnić się, że te wszystkie gwiazdy, które za dziecka widziałem nadal świecą.

Nie ma kobiet niewrażliwych, są tylko niedopieszczone pięknem.
I tylko te potrafią być najbardziej przykre dla własnej płci.