Zeszyt Czarny anioł, MotylMroku

Błądzą moje myśli w noc czarną
gwiazdy migoczą
jakby uśmiech mi słały

zanurzam się w nie sen
by wspomnień bieli uchwycić
spod powiek obraz się wyłania

schodzi po schodach
tak lekko stąpa
włos piękny otula ramiona
ona...

jam tylko patrzył
czarem postaci ujęty
ciszą wezbrany, by czaru
nie spłoszyć

o nieśmiałości moja
w złą godzinę wskazówką drgnęłaś
niesforną

wystarczyło pochwycić, przytulić
nie oddać

nie, to nie kobieta
to Anioł z mym sercem na dłoni..

Jesteśmy tak blisko siebie,
a jednak tak daleko.
Widzimy się codziennie,
mijamy się codziennie.
Czemu się nie dogadujemy?
Czemu nie zwracamy na to uwagi?
Ty Woda, Ja Ogień,
razem się uzupełniamy?
Ty gasisz moje pragnienie.
Studzisz mego serca zapał.
Gasną me płomienie.
Umieram sama!
Ja wzbudzam w Tobie radość,
lecz tylko na chwile.
Przytłaczam Cię swym "dymem"
Rozgrzewam Twe serce,
lecz na próżne me sztuczki.
Przygaszasz je sobą!
Tańczę w ciemności wśród piór czarnych.
Ty za dnia truchlejesz.
Nocą ożywam,
budzę się ze snu.
Wprawiam Cię w zachwyt!
Tańczą ze mną upadłe anioły,
tańczą elfy wróżki...
Czarów świat nieogarniony!
Nawet Nimfa,
która z wody się rodzi...
Wszystko to mnie kocha,
wszystko to mnie pragnie!
Przybieram postać Rusałki.
Czy nie widzisz jej piękna?
Z każdą godziną odbierasz mi życie.
Gasną mi oczy.
Pierzchną usta.
Rozrywa mi serce.
Załamuje się dusza...
I znów gdy Jutrzenka ze Zorzą wstaje,
odchodzę z tej krainy bajek.
Czekam na Ciebie,
lecz na próżno.
To właśnie jest umieranie...
Umieranie z miłości do Ciebie.

2007

Rozciągam nad tobą skrzydła nienawiści,
by pokazać Ci ile pod nimi wściekłości.
Jestem twym czarnym aniołem,
twym koszmarem najgorszym,
Obyś zataczał się w piekle,
wśród wiecznej ciemności.
Za twą pogardę, kłamstwo
za Twoje beznadziejne obietnice,
składam pocałunek śmierci na twoje oblicze.
Zaśnij w samotności i bólu,
bez nikogo obok,
poczuj jaki ból mi zadałeś,
podzielę się nim z tobą.

Dziewczyno czysta jak alabastrowa biel.
Rzuciłaś mnie gdy skończył się ten dzień.
Lecz ja wybaczam i nie gniewam się,
Bo miłość mi nie była przeznaczona. Wiem!
Rubinowe serce co spoczywało w mojej piersi,
teraz czarne i twarde jak węgielny głaz.
Aniołem cierpienia zowią mnie gdy kroczę tak.
Gdy kroczę nocą pośród wszystkich was,
Krew moja ma pieprzu ziarna gorzki smak.
Nie ufam ludziom, bo okrutny jest wokół świat.
Szarość ludzkich dusz tak wszechobecna jest.
Że zimny pot po karku spływa w upalny, letni dzień.

Krocze tak pośród was i patrzę w oczy wasze.
Krocze tak pośród was i widzę smutki nasze.
Żniwiarza ludzkich dusz właśnie nadszedł czas.
Żniwiarzem ludzkich dusz, chirurgiem ludzkich serc.
Tak świat okrutny ten, przewrotnie nazwał mnie,
nazywa właśnie mnie. Umarł i dokonało się!

zaschnięta krew
zbrukany ołtarz
biały obrus
w kolor purpury przyobleczony
w świątyni istnienia
życie śmiercią skażone
wieczną
śmiech tego
co z piekieł wstępuje
by niebo przykryć
czarnym całunem

sen psychodelicznej duszy
w zaświatach czasów
wyalienowanej
płaczącej
krwawymi łzami anioła
nad tymi co nie widzą
powolnego staczania się
autodestrukcji
ludzkiego dążenia do piekła

jeszcze jest czas
krzycz

Po mych policzkach płynęły łzy
Szkarłatne, prawdziwe, jak niemy krzyk
Ze spuszczoną głową spoglądałam na ziemię
Marząc, że kiedyś me życie odmienię
Rozwinęłam skrzydła z czarnych piór plecione
Życie me było na zawsze odmienione
Na ręce błyszczała bransoleta utkana z marzeń moich
Na szyi miałam łańcuch złożony z samych kłamstw Twoich
Hebanowe włosy ścierały krwawe łzy
W wietrze tonął niemy krzyk
Ściskałam łańcuch... jedyny ślad po Tobie
Choć kłamałeś, wiedziałam co zrobię
Samotna pośród nocy jako anioł czarny
Spojrzałam w księżyc, zobaczyłam los mój marny
Rozwinęłam skrzydła splecione z kruczych piór
Udałam się daleko, gdzieś tam do chmur
Stamtąd świat był inny... inny niż gdzieś z dna
Tam byłam sobą ... tam był mój raj
Lecz i tam chwyciłam łańcuch [...]

biały proszek
ślad ułudy
magicznych chwil
kolorów psychodelii
wybuch ekstazy

zostaw skażony świat
otwórz drzwi
i wejdź

poznaj anioła w sobie
i diabła pierwiastek
przejdź przez krainy świetliste
zobacz jednorożca
i dwóch słońc blask
przepłyń przez Styks marzeń

biały proszek
skażony śmiercią
i czarne kwiaty
na białym marmurze
ucieczka w wieczność
i pytanie

czy było warto

nie odpowiesz ...
już za późno

Widziałam ich ze skrzydłami

Unoszących się nad przepaścią

Jeden był biały drugi czarny

Widziałam dobro i zło

Światło i ciemność

Radość i smutek

Szczery śmiech i dławiącą rozpacz

Stali obok siebie

Jednak nie ramię w ramię

Lecz twarzą w twarz

Byłam Aniołem
słodką idiotką
z świetlistym czołem
Twoją maskotką

Upadłam
w piekielne bramy
Zniknęłam
w czarnej otchłani
Odeszłam
i nie wrócę...
Wciąż kocham
lecz nie mam duszy...

Nigdy już Cię nie zobaczę
lecz nie dlatego teraz płaczę...

Ku chwale aniołów, na przekór losowi
Hen w błąd i w upadek, daleko w noc!
Czernią skrzydeł, na przysięgi ogniowe
Runy nadzieją pisane przez Moc...

Czarna Korona dla Księcia Upadłych
Mistrza Wolności i srebrzystych łez!
Na życie zabrane królestwem zapadłym
Gdzie nie wstaje słońce i nie kwitnie bez!

Niech spotka się Niebo z podwaliną Piekła
I strąci ideał swych dni do Otchłani!
Królowa Skrzydlatych się swych dzieci wyrzekła
Czarni Aniołowie, zostaliśmy sami!

Skrzydła szlachetne buntem... w nadziei!
W krwi hartowany marzeń i snów miecz!
Serce spękane, co nie chce się skleić
Niech się miesza ambrozja i szkarłatna ciecz!

Będziemy krzyczeli, będziemy walczyli
Póki trwa nasz świat!
Choćby nas pokonali, choćby wszystkich wybili
Za brata walczy brat!

Błyskawicą i furią, magią i mieczem... płomieniem!
Roztańczeni w pożodze, w chęci zmiany świata
Nie zmęczeniśmy walką, nie zniszczeni krzyczeniem
Wyświęcimy w bluźnierstwu wszystkie tej wojny lata!

Zdobieni jak różą, najpiękniejszą herezją
W smaku wina, blaskiem naszych oczu
Szaleństwem anielskim obalimy najświętszą
Prawdę nad prawdami, co wymaga pokłonów...

poczułem skrzydeł łopotanie
czarnego anioła
o smutnej twarzy
gdzieś z boku błazen się szczerzy
nie chcąc zrozumieć
że nikogo nie rozśmiesza

czarne łzy po policzku spływają
teatralny makijaż się rozmywa
koniec dnia
kolejna rola ze sztuki życia odegrana
zapada mrok jak kurtyna
nad sceną mojego jestestwa

choć błaźnie pójdziemy się napić
znów jutro zagram teatrzyk
a dzisiaj póki sen nas nie zmorzy
porozmawiajmy
czy śmiech twój jest szczery
a może też pod maską masz twarz
na której smutek gości

poczułem znów zimny wiatru powiew
to podmuch otworzył niedomknięte okno
nie ma anioła o smutnej twarzy
ni błazna o wielkim uśmiechu
tylko ja
zapatrzony w mrok ...

Czarna róża pełna złej mocy
Łzy me srebrzyste na płatkach koloru nocy
Dłonie zastygłe w geście przerażenia
Teraz na wieczność życie me się zmienia
Lecz dany mi wybór - potrafię go dokonać?
Życie, czy śmierć - wyrok i tak trzeba wykonać!
Wygram, czy przegram decyzję podejmując
Wszystkie me pragnienia w głowie przywołując
Lecz nigdy się nie dowiem dopóki nie wybiorę
Czy postać Anioła, czy Diabła wtem przybiorę
A gdy już wiem, co zrobię
Nikomu nic nie powiem
Bo wieczność ma od tego
Zależeć będzie bowiem!