Wiem, że czasami gubimy coś bezpowrotnie, to się zdarza. Pamiętamy, że mieliśmy to kiedyś i już. Tyle, że to, co zgubiliśmy, bywa wszystkim, cośmy mieli.

Wierzyć - to znaczy nawet nie pytać, jak długo jeszcze mamy iść po ciemku.

W życiu musi być dobrze i niedobrze.
Bo jak jest tylko dobrze, to jest niedobrze.

A ja patrzę w siebie - może w pustkę?... -
prawie płaczę,
zgarniam w wierszy jedwabistą chustkę
zbędne, natrętne rozpacze.

Idę sobie zamaszyście
i opada ze mnie życie jak jesienne liście.
Jakie liście? - dębu, brzozy, topoli,
ale to boli.

Nie wiem, co to poezja, nie wiem, po co i na co... Wiem, że czasami ludzie czytają wiersze i płaczą...

Kochałbym cię ( psiakrew, cholera ),
gdyby nie ta niepewność,
gdyby nie to, że serce zżera
złość, tęsknota i rzewność.

Słowa miłości, słowa rozpaczy

zdławiła noc głuchoniema.

Kochać — to znaczy: dotknąć, zobaczyć,

a ciebie nie ma... nie ma...

A ja z tej mgły chcę uciec
w jasność,
powrócić do jasności, powrócić,
zasnąć...

[...] i chwytają mnie złe listopady czarnymi palcami gałęzi.

I oczy wilgotne,
i serce samotne,
i nie wiem, co robić dalej.
Ja chciałbym gdzieś w lesie
(a niech mnie rozniesie!) -
umrzeć z żalu.

A kiedy będę umierać,
skoro umierać mam,
ty nie bądź przy tym i nie radź:
już ja potrafię sam.