I chociaż byłam w tych miejscach z wieloma innymi osobami- zawsze kojarzą mi się wyłącznie z Tobą.

Kiedy daję Ci miłość nie tylko radość dzielić chcę na pół, ale ostatnią kromkę chleba i każdy Twój...ból.

Mogłabym do Ciebie podejść, zagadać, uśmiechnąć się, puścić oczko...
Ale nie wiem kiedy, o czym, jak i którym okiem, żebyś to ty zrobił to następnym razem...

Tak to często w życiu bywa, że na czyichś ruinach ktoś inny buduje dom.

I niby nie pisaliśmy o niczym ważnym, ale podnosił mi się poziom endorfin we krwi, kiedy widziałam jak świeci się okienko w telefonie, gdy przyszedł sms od Ciebie.

Biegając czujesz swoje serce, o którym wielu już nie pamięta. Ludzie powinni więcej biegać.

Najlepiej biega się samemu, poznajemy wtedy swoje granice wytrzymałości.

Jak będziesz za dobra dla innych, to się przyzwyczają , przestaną starać i przestanie im zależeć.
A tobie będzie przykro.

Bo czasem trzeba się uśmiechnąć.
Tak mimo wszystko, spróbować na nowo żyć.
Przestać żyć w klatce zbudowanej z mieszanki wspomnień i niespełnionych marzeń.
Dać z siebie wszystko.
Dla siebie i tych, którzy naszego uśmiechu są warci.

Na nic trzymanie kciuków, gdy wszystko przelatuje przez palce.

Aby bezgranicznie komuś zaufać potrzeba zarówno odwagi, jak i siły. Powinno się bowiem zakładać i taką ewentualność, że zamiast wzlecieć upadnie się, i to bardzo nisko.

Z powodu nadwyżki samotności człowiek skłonny jest zapukać do każdych drzwi, byle znaleźć ciepły kąt w czyiś ramionach. Nie dostrzegając fikcyjności uczuć.

Czasem najlepiej czujemy się wśród tych, po których wiemy czego możemy się spodziewać.

Istnieją sprawy, które na trzeźwo zawsze zostaną przemilczane.