Zeszyt Cytaty, darknii

- Idziesz tam... bo musisz, prawda?

Geralt zawahał się. Zdawało mu się, że czuje zapach bzu i agrestu.

- Chyba tak - powiedział z ociąganiem - Muszę, przepraszam Cię, Chireadan.

- Nie przepraszaj, wiem, co czujesz.

- Wątpię. Bo ja sam tego nie wiem.

Elf uśmiechnął się. Uśmiech ten miał mało wspólnego z radością.

- Na tym to właśnie polega, Geralt. Właśnie na tym.

Nie potrafisz współżyć z ludźmi. Bo jesteś inny. (...)Przygnał cię tu bezsensowny cel. Sensownie będzie więc odłączyć się.

Wydawało się, że bliży się Apokalipsa. Że Bestia Dzięsięcioroga wychodzi z Czeluści. Że Jeźdźców Czterech straszliwych tylko patrzeć wśród dymów pożarów i pól skrwawionych. Że już-już, a zagrzmią trąby i złamane zostaną pieczęcie. Że runie ogień z niebios. Że spadnie Gwiazda Piołun na trzecią część rzek i na źródła wód.

Liczę się ja. Moje dobro i moja przyjemność. Resztę zaś, o ile mojemu dobru i interesowi niczego nie przysparza może spokojnie trafić szlak.

Natura nie zna pojęcia filozofii. Filozofią zwykło się nazywać żałosne i śmieszne próby zrozumienia Natury, podejmowane przez ludzi. Za filozofie uchodzą też rezultaty takich prób. To tak jak gdyby burak dochodził przyczyn i skutków swojego istnienia, nazywając wynik przemyśleń odwiecznym i tajemniczym Konfliktem Bulwy i Naci, a deszcz uznał za Nieodgadnioną Moc Sprawczą. Ja nie tracę czasu na odgadywanie, czym jest Natura.

Z miłością (...) jest jak z kolką nerkową. Dopóki nie chwyci cię atak, nawet sobie nie wyobrażasz, co to takiego. A gdy ci o tym opowiadają, nie wierzysz.

Serce niczym klejnot, co szyję jej zdobi, twarde niby diament, jak diament nieczułe, bardziej niźli obsydian ostre, kaleczące.

Jeśli ma się przyjaciół, a mimo to wszystko się traci, jest oczywiste, że przyjaciele ponoszą winę. Za to, co uczynili, względnie za to, czego nie uczynili. Za to, że nie wiedzieli, co należy uczynić.

Zawsze. Nawet w czasach pogardy, w których nienawiść potrafi zemścić się w najokrutniejszy sposób, nie można stracić wszystkiego.