(...) lękam się tego, co zamierzam zrobić, a przecież i tak to zrobię, bo jeśli nie, jeśli odpełznę na bok i będę czekać lepszych dni, moje życie pozostanie pasemkiem cieknącym znikąd donikąd, bez początku ani końca.

Jak brzydniemy, kiedy nie potrafimy dobrze o sobie myśleć.
nawet królowe piękności wyglądają na zmęczone.
Brzydota. Czym jest, jeśli nie duszą wyrażającą się przez ciało?

Jego namiętność do mnie była namiętnością zrodzoną z furii. Właśnie dlatego moje ciało całe się przed nim zamknęło. Nie kochane, więc i nie kochało.

Człowiekowi żądza przejada się równie prędko jak słodycze.

Myślisz, że możesz tu przyjść i chodzić sobie, gdzie ci się podoba? Nie wiesz, jaka tu obowiązuje zasada? To jest dom mroku i cierpienia, przez który każdy musi przejść na swojej drodze do śmierci. To jest wyrok wydany na wszystkich; najpierw więzienie, potem egzekucja.

Rozsądek polega między innymi na tym, żeby zawsze mówić raczej mniej niż więcej.

Koniec zbliża się gwałtownie. Nie spodziewałam się, że ktoś idąc w dół posuwa się coraz szybciej. Sądziłam, że całą drogę można przejść równym krokiem.

Jako młody człowiek chciałem, żeby piękno było we mnie, byłem nieszczęśliwy. Teraz wiem, że jest ono wszędzie wokół, akceptuję je.

[...] każdy z nas ma trzy formy życia. Życie materialne: jesteśmy ciałem. Życie umysłowe: jesteśmy świadomością. I życie dyskursywne: jesteśmy tym, co o nas mówią.

Za dużo się ruszasz [...]. Jeżeli chcesz mieć przyjaciół, siedź spokojnie.

„Nie” już mamy w kieszeni [...]. „Tak” trzeba będzie uzyskać.

Nikomu nie życzę, by od dzieciństwa musiał współistnieć z pięknem. Z rzadka widywane piękno opromienia świat. Dostępne na co dzień rani, pali i zadaje rany, które się nigdy nie zabliźniają.

Z samobójstwem jest jak ze spadochroniarstwem: pierwszy skok jest najlepszy. Powtórka osłabia emocje, recydywa zniechęca.