Zeszyt cyniczność, .Rodia

tytuł zawsze zostawiam sobie na koniec
jak mógłbym podsumować treść
która nie ma jeszcze znaczenia

życie
o które nie upomniała się jeszcze śmierć

kobietę
oczekującą na miłość
i ten życia gwałtowny wiatr
który chłodem wciąż pali
budząc w człowieku rozpaczy śmiech

gdy siedzę pochylając dłoń
nad alkoholu winą
spisaną ukojeniem rozdartych skroń
myślę - na co mi ten wiatr -
co skradł mi w sercu czas, na krwi pompowanie

przeto miałem być człowiekiem
zaś los - co jutro przynosi mi w dłoniach własnych -
każe mi płacić wysoką cenę
za to bym go nie rozniósł
po ciele

w mych kątach własnych

więc skóra potyka się o błąd
ja o chłód
i nie mam już wiary, skąd
mógłbym przynieść liściom, mym pragnieniom i wyrzeczeniom
sensu

skąd człowiek obskurny w marzenia
nabity co dzień w butelkę
i chaosów pragnienia
mógłby powiedzieć jak na imię ma
i czyje to skrzydła
zbudował ten otchłani świat

ciemno
to widzę

kolor schodzi wieczorem ze ścian
kładąc się we mnie
do snu

ale ja jeszcze nawet nie zerknąłem
czy warto cokolwiek otwierać
wylęgać przymrużenie na świat
spośród wypłukanych powiek

czy właściwie oby tak
bieli i czerni
powiedzieć mat

i namalować miast własnego portretu
paletę wyrazistych barw

to sztuka
tworzy w nas dzieła
gdy cisza - jej prawa ręka -
łamie w nas głos
wyciągając spod skóry kolejną z prawd

- boże, jak tu cicho -

teraz widzę
jak bardzo niestworzony został we mnie świat
gdy ciemność która była na początku
nie kończy się z biegiem
kolejnych pociemniałych lat

i pisze we mnie człowiek
że czarne
to jedynie początek

życie ma mniej odcieni
od śmierci
trochę jak szary człowiek

więc nie wylatuj mi
- z tymi twoimi - skrzydłami

że niby zimą zbędne motyle
a ćmom

- kokony

a gdybym tak
- kiedyś -
skomlał, że amen;

wypisz
wymaluj

albo po prostu zabij

wzrok mi się sypie
po szarych źrenicach

bo nie potrzeba krwi
by rozlewać bezduszność

po pustym stole
wśród pustych krzeseł
- wydrapywać swój chłód -
jak szron, na jeszcze ciepłym oknie

i błądzić donikąd
- kawałek bez celu -
dalej

krok mały
za siebie
się cofać w niepamięć

i tylko

krzywiąc usta pod wódkę
w niewypowiedziane

niemo rozcinać
rozpacz na niebie

osieroconym grzechom
cichego potępienia odmawiać
wieczorem

- jak pacierz

bo nie uprasza się
i nie odpuszcza
ostatnich spowiedzi

na które
wyblakłe pokuty
błagają pod krzyżem

o niewypowiedziane

bo nic już tu
nie schodzi
choćby śliną na ziemię

snom nie da się mydlić oczu
bo co z oczu to z serca
a co z krzyża zdjęte
wciąż będzie w nas wisieć

jak choćby te niskich lotów
wpół nieżywe
- na wpół bezsilnością niezręczną w brzuchu pisane -
ciche nocne motyle
co nigdy nie stracą w nas skrzydeł

bo choćbyś odrywał je
całe swoje życie albo - po prostu - życie całe
zawsze będziesz tu leżeć
tylko odrobinę niżej

odrobinę bliżej będzie cię bolało

odrobinę bardziej będziesz
z przodu
bądź daleko w tyle

a gdy już zgubisz
to co ci się nigdy nie udało
albo spojrzysz z dumą pod siebie
okiem wyimaginowanym z wysoka

to polecisz
w tę samą co każdy
stronę - w niepamięć

bo patrzą ci zawsze na ręce
niewidząc co się z nich w życiu jadło

całokształt domu zamknięty w kolorowe pokoje
by świeżo spocony malowaniem białej rutyny - człowiek
mógł ładnie wyglądać z okna
i na oknie

tu drzwi dzielą mniej niż czyste klamki
na darmo i na dwoje

aż cztery ściany
na jeden obraz
i kawałek ramy by nie spaść z gwoździa
bo wszystko co z ciebie
poszło pod młotek

więc dźwięk pukania
i dzwoni
w zębach i uszach
w tej kolejności że najpóźniej przy skroni

kolejny niepokój się niesie
jak echo w okurzonych naczyniach
przy zastawionym w hipotekę stole

wyjdę więc zapalić
i niech mi niebo płacze przy tym gorzko
bym mógł - nie w ręcznik, a w rękaw
wytrzeć z deszczu, te brudne, przyparte do muru
okno

[raczej niedokończony]

najbardziej nie potrzeba
tego całego posiadania

obszywania pustych wnętrz
ładnie nazwaną ścianą

lepiej tam kogoś wsadzić
zamiast dłoni
podać gorącą herbatę
- a kubki mogą pozostać chłodne i bezbarwne

witać się tym spędzonym
nie patrząc która to już godzina
i dla czyich oczu
chciałbyś pozbawić się wzroku

bo najlepszy czas
nie ma pojęcia
ile w nim było by straconego liczenia

i nigdy nie jest za późno
by się tak już robiło

ale muszę mieć
to błędne koło
w poprawnych genach zapisane

więcej poharatać na mniej

rozgrzebać jak własną ciasność
spod samotnej kołdry

na wpół bezużytecznej
wystającej zza łóżka

tak jakby przy podłodze
próbowała daremnie zlizać
ciepły cień chłodnego człowieka

najłatwiej kłamać
gdy nie zna się prawdy
najszybciej podążać
mniej tam - bardziej z powrotem

dzień za dniem
nie zaglądać już w okno

zmieszać w oku trochę słońca
tak by skóra pozostała blada
wyjść z tym do ludzi
i o białych rumieńcach rozmawiać

a na pożegnanie
coś jeszcze
że usta otwarte w cudzysłów
są niby najbardziej w nas dopowiedziane