Zeszyt coś z miłości, Katee92

Kiedyś powiedziałem słowa, których jeszcze nikt poza tobą nie słyszał. Powiedziałem, że jesteś oddechem mojego serca, nawet jeśli nie będziesz już przy mnie. Wiem, że któregoś dnia ciszę rozgonisz w mych snach. Przeminą dni po brzegi wypełnione czasem, a ty zostaniesz w moim sercu, nawet jeśli dziś nie dotkniesz już jego głębi. Przeminą noce, miesiące uciekną, a ja wiem – chwila przypłynie i przejrzę się w tej jednej myśli jak w lustrze. Być może słowa te nigdy nie dotrą już do głębi twych oczu, lecz ty pozostaniesz w pamięci mojego serca...
Zamykam w słowa te chwile, otulam pamięcią. Oddaję w twoje ręce...

Jeżeli cię nie odnajdę, to zostawiam tę myśl, żebyś miała pewność - ja istniałem i próbowałem odszukać drogę do twojego serca.

Zostając okropnie zraniony przez drugą osobę, mimo swojego wewnętrznego bólu człowiek jest w stanie przybierać takie "maski", aby samemu nie zranić tamtej osoby. Chociaż i tak wie, że powrotu do dawnej zażyłości z tej drugiej strony już nie będzie. Więc po co się męczyć... Pewnie jest tak, że prawdziwa miłość choćby zaszczuta, skopana, odtrącona, przecięta mieczem nie pozwoli zrobić krzywdy tej osobie, do której była skierowana.

Kiedy szepczesz mi do ucha, czuję, że jestem zdolny zgasić słońce, z gór zrobić origami i pokroić rzeki na plastry, samym oddechem wstrzymać tornado, a barkami podtrzymać lawinę. Cholera, mógłbym połknąć meteoryt, ścisnąć księżyc w garści i podać ci jak na tacy. A gdybyś zapytała, jak bardzo cię kocham, rozłożyłbym ręce które objęłyby cały wszechświat i powiedział po prostu ,,tak bardzo".