zapomniałam już jak się maluje
słów opuszkami pejzaże
wyblakły wersów warkocze
jak twoje sierpniowe zdjęcie
i tylko czasem
przez moment
gdy patrzę twoimi oczami
wszystko staje się jasne
a moż(rz)e nawet jasnoniebieskie

życie mnie nauczyło
zginać kolana
i koronę mi zdjęło z czoła
głowę ozdabiając cierniami

kazano mi milczeć
bo umarłych nie zbudzi miłości słowo

więc nim się z duszy wykrwawię
to co najmocniej kochałem
wyznaję łzami

w dłoniach ukryłem poezję
jak pióro anielskiego skrzydła

i wstąpiło we mnie to
co z nieba upadło

bo w głębi oczu schowane są perły
oceanu łez

a w sercu
duszy pęknięte zwierciadło

jesień przychodzi mi z trudem
odkąd uczę się stawiać kroki
i drżącą rękę piszę
ciąg dalszy
który nie nastąpi bez ciebie

czas leży u moich stóp
jak pies wierny
liże mi rany

nocami spoglądam w górę
z bezsilności studni
i choć niewiele tu światła
opowiadam o gwiazdach
w które przez ciebie wciąż wierzę

ile ciepła musiałeś ukryć
za grafitowym spojrzeniem
jak nierówno
pod nienaganną koszulą
musiało bić twoje serce

oczywisty i pewny jak powietrze
cichy jak oddech we śnie

dopiero dzisiaj
gdy z trudem walczę o codzienność
zrozumiałam
że stałeś w cieniu
by światło chroniło mnie
i łatwiej mi oddychać
na samą myśl że jesteś

stoję blisko
lecz na tyle daleko
byś kołatania w mojej skroni nie wyczuł

chciałam podejść
i na ucho coś szepnąć
ale dzieli nas od ołtarza niepewność

odwracam się więc
żeby odejść
kalecząc wzrok mimochodem
o twój nienagannie skrojony garnitur

Insp. "rozłożony jak karty..." Rodia

Nie starczy łez
na smutku krople
w morzu tonącego cierpienia.

Nie uśmiechu starczy
wśród ust roześmianych
nie dotykających oczu.

Nie starczy cierpienia
wśród niosących krzyż
nie mających podpórki.

Nie śmierci starczy
wśród żyjących
zadającym innym rany.

siedzę w oknie
czołem oparta o deszcz
patrzę z góry na wspomnień cienką nić
jak gdyby nigdy nic
nas nie łączyło
staruszek zmierzch zapalił pierwszą lampę
papieros zgasł
dym snuje się jak kadzidło
zapalmy świeczkę
za spóźnioną miłość

w słońcu świecą odcieniami
turkusu błękitu
chyba morskim też
a może lazurowe są

niezgłębione spojrzenie
w ciemnych oprawach oczu
zielenią
nadzieją po lepsze jutro

urok działa
w głowie szum morskich fal
twarz promienieje
a na rzęsach rosa

jak w lustrze przeglądasz
uchwycić
w pamięci wdzięk
cały urok

blasku oczu gwiaździstych w dzień

Krystyna A.Sz. 19.06.2015r.
*

malowane słowem
wyrasta i rozpęka poza nie
jak chleb

- cóż to jest?

nic specjalnego
zwykły prywatny cud
- życie

wyławiam uchem ich szum
ciszę
co myślą sens nadają

na plaży dzisiaj tworzę
słyszysz lazurowe
nucę naszą melodię

rzeźbię w piasku
słomką słowa dwa
nadpłynęła fala
piana zmyła
zalała

lecz tych w sercu nie
rady nie dała

echem

teraz morze szepcze

Krystyna Sz. 12.06.2015r.

Miałam dziś miłość
na wyciągnięcie ręki
wykradzioną innej -
na parę chwil

twoje usta pożyczone
paznokcie wbite
w twoje niemoje dłonie
i oddech suszący łzy na policzku -
on także pożyczony
[...]