Zeszyt coś dłuższego, eyesOFsoul

Nauczyliśmy się akceptować umowę o dzieło. Umowę na zlecenie.. A każde pół etatu celebrujemy jak i tak zdobycz ponad nasze siły. I nie byłoby w tym nic złego. Taki kraj. Taka gospodarka. Takie życie.. Gdyby nie to, że nawet nasze relacje traktujemy jak zwykle śmieciowki. Podpisujemy co tydzień kolejną umowę o dzieło - stawiając komuś w barze wieczornego drinka.. Nigdy więcej nie oddzwaniajac, żeby zaprosić na kawę za dnia. Podpisujemy zleceniowki tylko po to, żeby Babcia po raz kolejny przy niedzielnym obiedzie nie została bez odpowiedzi na pytanie czy "masz w końcu jakiegoś kawalera?". Czy żeby koledzy przy piwie nie żartowali, że nie stać nas na nikogo, kto chciałby z nami wspólnie oglądnąć całą trylogię "Gwiezdnych Wojen" leżąc w piżamie [...]

Jesień. Południe. W końcu ładna pogoda. W końcu znajduję czas na to, żeby odezwać się, żeby przekazać wszystkim pustym stronom, że jeszcze żyję, że może już nie walczę, ale że jeszcze oddycham, że jeszcze serce bije i że tkwię w zmęczeniu, choć przestałem biec. Przestałem starać się o płuca, o czystość płuc, o każdy oddech i o to, by ten oddech rzeczywiście miał sens- napędzał całą gospodarkę, miliony sprytnych i aktywnych komóreczek, które jeszcze chcą, jeszcze pragną, jeszcze katują i, choć milczę nieustannie, krzyczą, że jesteśmy jednością i że po co jesteśmy tu jeśli nie po to, żeby być. Nieustannie biję się w pierś, bo krew płynie, a ja stoję w miejscu i z całą pewnością sprzeczność ta objawia się [...]

Wracałem dziś po dyżurze autem do Warszawy, a że to półtorej godziny jazdy, to miałem czas, żeby myśleć. Wracałem po dyżurze trudnym - po takim myśli się najwięcej. Dyżuru trudnego nie należy mylić z wyczerpującym. Wyczerpujący to taki, gdzie najpierw reanimuje się sześćdziesięciolatka na ulicy, potem zajmuje się pięćdziesięciolatką z zawałem serca albo oparzoną twarzą, kogoś wyciąga się spod TIR-a, a na koniec intubuje się potrąconego przez samochód ośmiolatka. Dyżur wyczerpujący to taki, po którym słania się na nogach, a jednak nie można zasnąć, bo wszystkie obrazy - jeden za drugim - wyświetlają się w głowie. Dyżur wyczerpujący to często taki, po którym czuje się, że ta praca ma sens i że robi się w życiu coś namacalnego i ważnego. [...]

Wyciągnąłem telefon, wiedząc, że muszę to zrobić. Nie było mowy o wahaniu. Zignorowałem drżące palce, naciskając zieloną słuchawkę. Słuchając kolejnych sygnałów oczekiwania, wpatrywałem się w dym ulatujący z mojego papierosa. Mentolowy Marlboro. Nienawidziła ich.
- Halo? - odezwał się głos po drugiej stronie słuchawki.
- Przyjdź do mnie. Teraz. Ubrana czy naga. Możesz być nawet nieuczesana i bez tej swojej blond peruki. Dzisiaj przeżyję cię nawet w rudym. I kup po drodze jakąś butelkę dobrej whisky.
Usłyszałem tylko pyknięcie, oznaczające koniec rozmowy.
Wiedziałem, że przyjedzie. Zrozumiała, że skoro zniosę ją w rudym, muszę potrzebować naprawdę wyśmienitej whisky. Na rudy i na moje problemy.
Stanęła na progu mojego mieszkania dokładnie 12 minut i 43 sekundy po moim telefonie. Zawsze czekając na [...]

... bo anioły też grzeszą... grzeszą wiarą w człowieka, że ten potrafi być dobry, że są w stanie to dobro wyzwolić... i uciekają na ziemię by nieść pomoc i słowo dobra... i brudzą sobie skrzydła w bagnie obojętności i niewiary ludzkiej... i opalają pióra ogniem człowieczej nienawiści i zachłanności... a gdy już z piór zostaje szkielet ino... gdy biel w dymną szarość się zmienia... zbrukane i poniżone wracają... "Panie wybacz nam błędy Nasze, znów zgrzeszyliśmy"... "już dobrze, ja też tak grzeszę"...

( do jednego z opowiadań Seneki 18 )

Odkąd się straciliśmy

boję się mówić
bo co będzie
kiedy stracę Ciebie

boję się refleksji
bo co będzie
gdy zatracę siebie

Tracę chwile życia
na słuchanie
a może to i lepiej
przecież jest ich tak wiele

szkoda ich tylko
na słowa
przecież i tak
myślimy o tym samym

Odkąd się straciliśmy

Ja - żyję.

Wszystko jest takie samo. Niebo nie runęło mi na głowę, świat się nie zawalił. Ptaki śpiewają jak co dzień. Jak co rano z mojego okna słychać przejeżdżające pociągi. Znów przyszedł listonosz i znów w jego torbie nie było nic dla mnie. Znów uśmiechnął się tym swoim przepraszającym uśmiechem, z nieco nienaturalnie wydętymi wargami. Jak zwykle zbyt późno przyszłam do pracy, zbyt późno zjadłam obiad, zbyt późno wzięłam oddech.

Wszystko jest takie samo. Tylko nieco dłuższe.

Ty - żyjesz.

Nic nie jest takie samo. Fotel, na którym siedziałeś już nie skrzypi. Rano nie budzi mnie szczekanie psa. Kubek od ciebie stoi zakurzony w rogu. Wciąż nie mam odwagi go wyrzucić, chociaż próbuję co rano. [...]

Dobrzy ludzie potrafią ujrzeć
Najmniejszy promyk nadziei…
Źli nawet słońca nie są w stanie dostrzec
Bo przysłaniają je samym sobą…

Moja rodzina pochodzi z Wilna. W latach trzydziestych dziadek z babcią mieszkali w jednej z kamienic w bliskim sąsiedztwie Ostrej Bramy. Dziadek był sędzią w tamtejszym sądzie, babcia zajmowała się dziećmi i domem. Byli to zacni, szanowani przez mieszkańców Wilna ludzie. Służyli wszystkim pomocą i co najważniejsze nie tworzyli dystansu między sobą a zwykłym, prostym, niewykształconym człowiekiem.
Gdy wybuchła wojna sowieci zajęli część Polski. Znając patriotyczne poglądy dziadka aresztowali go. Następnie pozbawili rodzinę kamienicy i całego dorobku. Babcia z dziećmi zamieszkała u znajomych.
Dziadek odmówił wszelkiej współpracy z okupantem i po wielu ciężkich przesłuchaniach wywieziono go do jednego z wielu [...]