coś dłuższego

Jesień. Południe. W końcu ładna pogoda. W końcu znajduję czas na to, żeby odezwać się, żeby przekazać wszystkim pustym stronom, że jeszcze żyję, że może już nie walczę, ale że jeszcze oddycham, że jeszcze serce bije i że tkwię w zmęczeniu, choć przestałem biec. Przestałem starać się o płuca, o czystość płuc, o każdy oddech i o to, by ten oddech rzeczywiście miał sens- napędzał całą gospodarkę, miliony sprytnych i aktywnych komóreczek, które jeszcze chcą, jeszcze pragną, jeszcze katują i, choć [...]

Wracałem dziś po dyżurze autem do Warszawy, a że to półtorej godziny jazdy, to miałem czas, żeby myśleć. Wracałem po dyżurze trudnym - po takim myśli się najwięcej. Dyżuru trudnego nie należy mylić z wyczerpującym. Wyczerpujący to taki, gdzie najpierw reanimuje się sześćdziesięciolatka na ulicy, potem zajmuje się pięćdziesięciolatką z zawałem serca albo oparzoną twarzą, kogoś wyciąga się spod TIR-a, a na koniec intubuje się potrąconego przez samochód ośmiolatka. Dyżur wyczerpujący to taki, po którym [...]

Wyciągnąłem telefon, wiedząc, że muszę to zrobić. Nie było mowy o wahaniu. Zignorowałem drżące palce, naciskając zieloną słuchawkę. Słuchając kolejnych sygnałów oczekiwania, wpatrywałem się w dym ulatujący z mojego papierosa. Mentolowy Marlboro. Nienawidziła ich.
- Halo? - odezwał się głos po drugiej stronie słuchawki.
- Przyjdź do mnie. Teraz. Ubrana czy naga. Możesz być nawet nieuczesana i bez tej swojej blond peruki. Dzisiaj przeżyję cię nawet w rudym. I kup po drodze jakąś butelkę dobrej [...]

Ja - żyję.

Wszystko jest takie samo. Niebo nie runęło mi na głowę, świat się nie zawalił. Ptaki śpiewają jak co dzień. Jak co rano z mojego okna słychać przejeżdżające pociągi. Znów przyszedł listonosz i znów w jego torbie nie było nic dla mnie. Znów uśmiechnął się tym swoim przepraszającym uśmiechem, z nieco nienaturalnie wydętymi wargami. Jak zwykle zbyt późno przyszłam do pracy, zbyt późno zjadłam obiad, zbyt późno wzięłam oddech.

Wszystko jest takie samo. Tylko nieco dłuższe.

Ty [...]

Dobrzy ludzie potrafią ujrzeć
Najmniejszy promyk nadziei…
Źli nawet słońca nie są w stanie dostrzec
Bo przysłaniają je samym sobą…

Moja rodzina pochodzi z Wilna. W latach trzydziestych dziadek z babcią mieszkali w jednej z kamienic w bliskim sąsiedztwie Ostrej Bramy. Dziadek był sędzią w tamtejszym sądzie, babcia zajmowała się dziećmi i domem. Byli to zacni, szanowani przez mieszkańców Wilna ludzie. Służyli wszystkim pomocą i co najważniejsze nie tworzyli dystansu między sobą a zwykłym, prostym, [...]