Zeszyt Ciekawe, Ephrom

W kłosy wspomnień
wplątany twój uśmiech
szczęścia łzy spływające
po radosnej twarzy
błysk z oczu bijący
szaleństwo chwili
i ta siła spełniających się marzeń…

A dziś…
Dziś matka nadzieja
kołyszę cię w swych objęciach…

Milcząca we mnie wieczna nadzieja w ciszy głos archanioła posłyszała. Imię moje przyzywał nawołując tęsknoty pamięcią, a ziemia jak niebo się stała, błękitna i święta...

Złota rybka smutna była
Choc mieszkała w morskiej wodzie
Życzeń swoich nie spełniała
Żyła marzeniami co dzień

Kiedyś taka wesolutka
Głośno śmiała się pływając
Śniła swoje sny na jawie
I życzenia swe spełniajac

Ale jak to w bajce bywa
Rybka w sieci się wplątała
Zapłakała nad swym losem
Z życiem prawie się żegnała

Rybak miał zaś złote serce
I wyplątał rybkę z sieci
Płyn rybeńko w srebrne fale
Na życzenia brak mi chęci

Rybka wielce zadziwiona
Me życzenia nic nie warte
Powiedz mi dlaczego nie chcesz
Przecież serce mam otwarte

Spełnię wszystko gdy poprosisz
wielki zamek dam ci w darze
Albo wielką łódź rybacką
Jeśli tylko o tym marzysz

Lecz zaś rybak się zasmucił
Bo nie o tym snuł marzenia
Pragnął tylko byc szczęśliwym
Na to nie ma wszak życzenia

Rybka smutna odtąd pływa
I rozmyśla nad życzeniem
By rybaka uszczęśliwic
Jest to teraz jej marzeniem

Jak ma spełnic to życzenie
Kiedy rybak w morzu pływa
Lecz gdy kiedyś tu powróci
Będzie rybka znów szczęśliwa.

Kiedyś tak przypadkiem
Wpadła Tobie w oko
I wbiła się cierniem
W Twe serce głęboko

Chciałeś ją wyrzucić
Lecz się oszukujesz
Rozum Twój przegrywa
Bo sercem coś czujesz

Czy to tylko urok
Lub może kochanie
Wciąż sen z oczu spędza
To samo pytanie

Może jej pozwolisz
By Cię pokochała
W cząstce Twego serca
Na zawsze została.

Bądź proszę już teraz, moją piękną muzą
do życia wiosennym ze snu przebudzeniem
w nieznane, pędzla po płótnie podróżą
bądź farbą, bądź światłem, bądź cieniem…

Stań proszę, gdzie słońca najwięcej się zbiera
niech tylko barwy będą twym odzieniem
i pozwól moim palcom z szat z tęczy cię rozbierać
i przenosić na płótno…i nazwać cię marzeniem…

Uzbrój się proszę w anielską cierpliwość
stań się nadziei kolorem w szarości mojego świata
a ja do ciebie domaluję jeszcze swoją miłość
we wszystkich ciepłych barwach pogodnego lata…

Umówił się ze mną w godzinach porannych...
zaprosił na małą czarną...
tam opowiadał mi wszystko o sobie
historię życia miał...marną.

Papieros tlił się w jego dłoni
dym jak pojawiał się..tak znikał...
często dotykał ręką skroni...
nerwowo stukał w blat stolika.

Mężczyzna...dość skomplikowany lecz...
wzbudził me zainteresowanie
może...szukając towarzystwa
próbował stłumić załamanie?

W życiu Go spotkało wiele niedobrego...
wokół żadnej przyjaznej duszy...
myślał że miłość to coś złego więc
zaszył się w sobie jak w leśnej głuszy.

Czekałam na gest..na uśmiech z Jego strony.
Cierpliwie w słowa się wsłuchując
patrzyłam w męskie smutne oczy
powoli się w Nim...zakochując.

Do dziś pijąc z Nim kawę przy stole
patrzę w tę twarz...zauroczona
lecz...nie jako panna z kawiarni
a...kochająca żona...

I nie chodzi tu tylko o miłość
dziewczyny do chłopca
czy mężczyzny do kobiety...
a raczej o jej powód i wielkie zalety...

w czasach niezdrowego egoizmu
gdzie najbardziej cierpią
ludzie…
o sercach dobrych

każdy boi się mówić o miłości

hermetycznie zamknięci
w swoich czterech kątach
na dziwna chorobę zapadają
samotność…

a przecież we dwoje raźniej

na marzeniami wypchanych
poduchach zasypiają
przy zapalonym świetle
by mniej bać się dnia

zapomniani…

drugoplanowe postacie
we własnej książce
najlepsze ujęcia
w klasykach kina

kobiety jak „róże” z Małego Księcia
mężczyźni wiecznie jak „Chłopcy z placu broni”
zaznaczeni na grubo krwawym flamastrem
odcięci od gwiazd
na sklepieniu wszechświata

ludzie zupełnie bez barw
z sercami
haftowanymi stalową nicią
podobni do wilków szakali hien i lisów
jedzący słodycze podczas diety
ci co piją i nie piją
z ciężarem życia na własnych barkach
tak bardzo siebie pragnący
że…
boją się mówić o miłości

Ktoś wziął jej ciało
Zbyt szybko
Zbyt zachłannie...
Lecz w tym pędzie pożądliwości
Nie zapomniał o najważniejszym...
O pieszczotach duszy kobiety,
Które w połączeniu z dotykiem ciała
Wręcz uzależniają...

Serce tak wiele pomieści,
Tak wiele pamięta,
Tak zdradziecko tęskni...

Strach myśli nieprzyzwoitych
Nie tych plugawych
Czy pikanterii barwiącej życie,
Lecz tych skrywanych
Tak bardzo głęboko
By nie zraniły nikogo...

Serce tak mało rozumie
Tak mało słucha
Tak trudno zapomina tych co już nie ma
W naszym życiu...

Strach słów niewypowiedzianych
Gdy był na to czas
O uczuciach mocno skrywanych
Ktore teraz zabijają nas...

Czy może tylko mnie?...

~Czerwiec 2013, UK~

Chciałabym móc poznac
Co w sercu ukrywasz
Jakie masz zamiary
Bo ciągle mnie zbywasz

Bawisz się słowami
Uciekasz w nieznane
Robisz niespodzianki
Tak dobrze mi znane

Słowem manewrujesz
Oczko do mnie puszczasz
Słowem kokietujesz
Całując mnie w usta

Mówisz że tak trzeba
Na rękach chcesz nosic
Lecz tylko o rękę
Nie chcesz mnie poporosic

Wszak to tylko wierszyk
Lecz tak jest niestety
Że trudno czasem spełnic
Marzenie kobiety.

Chciał być romantykiem
Nie umiał niestety
By trafić do serca
Kochanej kobiety
Za mało się starał
Źle miłość pojmował
Zamiast patrzeć w oczy
Czasu jej żałował
Miał go tylko tyle
By się zadowolić
Zamiast się postarać
I troszkę podszkolić
Panna się znudziła
Uciekła niestety
Wyszła za innego
Co miał te zalety.

Nigdy nie zapomnę…
Kobiety, którą kochałem.
Znajomych, czasem wspomnę,
Przyjaciół, których poznałem.

Zatarte już wspomnienia,
Twarze niknące w dali.
Obrazu Naszego istnienia,
Nawet czas, nie ocali.

Gdy już ze sceny zejdę,
By słuchać głosu sumienia.
Gdy w niepamięć odejdę,
Pozostaną tylko wspomnienia.