Zeszyt Ciekawe, Inochi

- Co ma pan zamiar robić po odsiedzeniu trzech wyroków po 95 lat za rozmaite przestępstwa?

- Hmm... Mam zamiar pracować z dziećmi!

- Cóż, przyznam się, że postanowiłem iść za tobą i zobaczyć to z bliska.

- Jeżeli szedłeś za mną, to dlaczego byłeś tu przede mną?

- Szedłem za tobą... bardzo szybko.

Magia, jak żelazny grot z zadziorem, utkwiła w niej. Zraniła głęboko. Bolała. Bolała tym dziwnym rodzajem bólu, który dziwnie kojarzy się z rozkoszą.

Lady Nancy Astor: Winston, gdybyś był moim mężem, to zatrułabym twoją herbatę.
Winston Churchill: Nancy, gdybyś była moją żoną, to bym ją wypił.

Kiedyś, w czasie rozmowy o osiągnięciach współczesnej techniki, George Bernard Shaw powiedział:

- Teraz, gdy już nauczyliśmy się latać w powietrzu jak ptaki, pływać pod wodą jak ryby, brakuje nam tylko jednego: nauczyć się żyć na ziemi jak ludzie.

Ktoś zapytał Lichtenberga:
– Czy mógłby mi pan wyjaśnić różnicę między czasem a wiecznością?
– Niestety, to niemożliwe. Wprawdzie ja mam dość czasu na wyjaśnienie, ale panu nie starczyłoby wieczności na zrozumienie.

Jest taki moment, kiedy ból jest tak duży, że nie możesz oddychać. To jest taki sprytny mechanizm. Myślę, że przećwiczony wielokrotnie przez naturę. Dusisz się, instynktownie ratujesz się i zapominasz na chwilę o bólu. Boisz się nawrotu bezdechu i dzięki temu możesz przeżyć.

Ponieważ nigdy nie widziałem ojca ani matki, ani żadnej ich podobizny (w owych czasach nie wiedziano jeszcze o fotografii), moje pierwsze wyobrażenie o rodzicach i o ich wyglądzie wiązało się, nie wiadomo czemu, z ich nagrobkami. Kształt liter na kamieniu nagrobkowym mojego ojca nasunął mi dziwaczną myśl, że był to krępy, kwadratowy mężczyzna o ciemnych wijących się włosach. Z rodzaju i charakteru liter napisu: "A także Georgina, małżonka powyższego" wyciągnąłem dziecinny wniosek, że moja matka musiała być piegowata i słabowita.