Oddycham chwilami
stając na ostrzu losu

zbieram ślady w powietrzu
przeźroczyste okruchy
zachodzącego słońca

ta cisza we mnie
ociera się o myśli

sprawia, że jest
warta wszystkiego ...

4.10.2020
Malusia_035

...
Czasem wypada mi świat
tak jak kromka chleba z dłoni drżącej...
odkruchami siebie układam rozsypaną całość chwiejnie...
niebo...
ziemia coś pomiędzy
trudno zapamiętać proporcje oddechem...
boso w deszczu błądzę
zwijam kłębki nerwów
gdzieś musi być ich koniec
i początek tęczy... jednorożec...
nie jestem Bogiem
mój świat oparty o chaos
trzeszczy i jest z różnych elementów
ma luki
siateczki zmarszczek
braki
źródła i wodospady w moich oczach...
nocą słyszę jak padają inne światy
z hukiem...
z uśmiechem zasypiam spokojnie na boku
inni mają tak samo
nie jestem wyjątkiem...
Anita Steciuk

Każdy świt
inaczej milczy

Dzisiejszy otrząsnął się z deszczu
srebrzyste krople
na szyi nosi
patrzy świeżo
jak chleb w rękach piekarza

Na murze siedzą mewy
a ściana jak lód włoski
blichówka pozagarniana
przeczesana grzebieniem gniewnym
i deptak na który
z ocynkowanego wiadra
niebo wylało słońce
rażące w oczy
wydłubując w bruku pory

Kupiłem słodką bułkę
taki kaprys
wykluł się z głodu...

Próbuję sklecić kilka słów
jak kilka skrawków duszy
by znaleźć siebie
ile potrzeba weny
by poskładać się do kupy?

Gdy nie można zasnąć
nie można też śnić
co to za sny na jawie
takie nierealne
bez nadziei [...]